(Υπό Διόρθωση) Το Παιχνίδι Του Δολοφόνου

Μέρος 2

«Τέλος για σήμερα...» αναφώνησα κουρασμένη και ξάπλωσα ανάσκελα στο κρεβάτι, παραδομένη.

Έκλεισα τα μάτια που έτσουζαν και πήρα αναπνοές σε μια προσπάθεια να αποβάλλω το σαράκι της κούρασης. Προτάσεις στα λατινικά είχαν αποτυπωθεί απ'τη σελίδα στην όρασή μου και κολυμπούσαν στο μαύρο σαν φύλλα σε ήρεμη λίμνη.

Με αυτό το ρυθμό σε δύο μήνες θα είμαι ράκος.

Το διάβασμα και το σχολείο ήταν σχεδόν η μόνη μου, κύρια ασχολία. Κι όχι μόνο για εμένα. Οι περισσότεροι ήταν αγχωμένοι με το χρόνο, μόνο γι'αυτό μιλούσαμε πια. Μου είχαν λείψει εκείνες οι μέρες που απλά καθόμασταν με τη Μαίρη και με άλλους στο προαύλιο του σχολείου, απλά να συζητάμε ατελείωτα και να γελάμε ανέμελα για διάφορα χαζά θέματα. Τώρα πια είχαμε εμμονή με το χρόνο, τα μαθήματα και το αβέβαιο μέλλον μας. Άραγε μόνο στην Ελλάδα ήταν το σύστημα έτσι; Μόνο στην Ελλάδα ο νέος ένιωθε σαν πρόβατο πριν τη σφαγή, περιορισμένο και πιεσμένο από παντού;

Φυσικά και όχι. Ολοκληρος πλανήτης δίνει κάθε χρόνο εξετάσεις κι όλος ο κόσμος φρικάρει από το στρες ένα μήνα πριν...

Δεν χρειάστηκα παραπάνω σκέψη. Το κύμα του στρες είχε μεταμορφωθεί σε κύμα παρορμητισμού και σηκώθηκα αποφασισμένη να μην το αφήσω να περάσει. Πήρα το κινητό μου κι απάντησα στο μήνυμα της Μαίρης, οτι είμαι μέσα, οτι θα την συναντησω σε δύο ώρες και κατευθύνθηκα προς το μπάνιο.

Στα κομμάτια τα Λατινικά. Στα κομμάτια τα λεωφορεία κι όλα τα υπόλοιπα μέσα μαζικής μεταφοράς, ε;

Μετά από λίγο ανακάτεμα στην ντουλάπα, κατέληξα σε ένα απλό μαύρο φόρεμα μέχρι το γόνατο• χωρίς να κατανοώ τον πόλεμο που πολλές κοπέλες στην ηλικία μου είχαν βιώσει. Ακόμα και η Μαίρη που ήταν εντελώς αυθόρμητη, περνούσε ώρες μπροστά απ'την ντουλάπα της ανακατεύοντας, αυτό με παχαίνει, αυτό τονίζει αυτό, αυτό το έχω από την τρίτη δημοτικού, τι σκατά γυρεύει εδω πέρα, μπα μάλλον διάθλαση κάνει ο καθρέφτης. Εσύ τί λες, Αμαλία;

Πώς; Εεμ...

Μπλέ ή κίτρινο;

Εε...ότι και να φορέσεις, θα είσαι εντάξει, μάλλον. Σόρρυ, δεν πρόσεχα...

Βάφτηκα ελαφρά, όπως είχα παρατήσει να κάνουν ευλαβικά σε αυτά τα περιοδικά μόδας, χωμένα σε ένα ξεχασμένο καλάθι στο δωμάτιο αναμονής στον οφθαλμίατρο και άφησα τα μακριά ξανθά μαλλιά μου να πέσουν φυσικά.

Δεν φοράω τίποτε από όλα αυτά πια... γιατί τα έχω...; αναρωτήθηκα κοιτώντας προς το μέρος της τακτοποιημένης ντουλάπας. Πράγματι, είχε περάσει πολύς καιρός από τότε που είχα φορέσει κάτι φανταχτερό ή κάτι με χρώμα. Πότε ήταν...;

Με λίγη προσπάθεια, κοιτάχτηκα στον καθρέφτη και έκανα μια στροφή, μάλλον ευχαριστημένη με το αποτέλεσμα.

Συνάντησα το βλέμμα μου μέσα απ'το γυαλί, κάτω από τα απαλά φτιασίδια και στάθηκα ακίνητη, σχεδόν έκπληκτη στο πόσο αλλαγμένο ήταν το ύφος μου από κάποτε. Κάποτε ήταν πράσινο και καθαρό, πλέον ήταν συννεφιασμένο διαρκώς και δεν αισθανόμουν σίγουρη για το αν μου άρεσε.

Η θεία Άννα έλεγε πως πλέον είχα το βλέμμα ενός ώριμου ανθρώπου, μιας ώριμης γυναίκας που σιγά σιγά ολοκληρώνεται, σαν ρόδο που αργά άνοιγε τα πέταλά του να καλωσορίσει τον ήλιο. Μετά από αυτά τα λόγια της είχα ξεκινήσει να κάνω μικρές προσπάθειες προκειμένου να αποδεχτώ τις αλλαγές μου. Μεγάλωνα απλά, δεν ήταν κάτι το τρομαχτικό ή περίεργο.

Μάζεψα τα πράγματά μου στη τσάντα μου. Μια τελευταία ματιά στον εαυτό μου και...πάγωσα στη θέση μου. Γύρισα απότομα προς το παράθυρο του δωματίου μου.

Για ένα δευτερόλεπτο νόμιζα πως είδα μια κίνηση στο παράθυρο από την αντανάκλαση του καθρέφτη.