(Υπό Διόρθωση) Το Παιχνίδι Του Δολοφόνου

Μέρος 51

Ξύπνησα απότομα, νιωθωντας το κεφάλι μου παναλαφρο. Συνειδητοποιησα πως κοιτουσα τα ποδια μου, το σώμα μου είχε γείρει προς τα μπρος, τα μαλλιά μου πεσμένα μπροστά σαν ξανθιά κουρτίνα.

Μορφαζοντας από τον πόνο στο κορμί μου, σήκωσα το κεφάλι μου, αργά με ένα γρυλισμα. Η όρασή μου σιγά-σιγά ξεθολωσε, έπρεπε να ανοιγοκλεισω πολλές φορές τα μάτια, το ίδιο και οι σκέψεις μου μέσα στο μουδιασμενο μυαλό μου. Μου πηρε λίγα δεύτερα για να καταλάβω τι συνέβαινε. Τι είχε συμβεί.

«Τι...»

Όχι θεέ μου, όχι, όχι, όχι, ΌΧΙ!

Τρομαγμένη διαπίστωσα πώς ήμουν καθισμένη, πριν λίγο αναίσθητη, σε μια καρέκλα. Τα χέρια ήταν δεμένα σφιχτά πίσω μου, με ένα απότομο τίναγμα προσπάθησα να ελευθερωθώ, μάταια όμως. Τα μάτια μου άνοιξαν διάπλατα όταν οι τελευταίες αναμνήσεις ήρθαν στο φως.

Τι...είχα κάνει λάθος;

Δεν μπορεί. Δεν μπορεί!Αδύνατον! Αυτό σήμαινε οτι...

...έχασα...;

Πως γίνεται να έχασα; Θεέ μου, πως γίνεται;! Ήταν το σωστό!

Γύρω μου σκοτάδι, μονο από πάνω μου ήταν ένα γνώριμο φως αναμμένο. Ήμουν στο σαλόνι;

Που είμαι...και γιατί...

...είμαι ακόμα ζωντανή;

Άρχισα να κινούμαι προκειμένου να σπάσω τα δεσμά, όμως χωρίς αποτέλεσμα. Δοκίμασα να φωνάξω. Κανείς.

Ένιωσα το φόβο να φουντώνει μέσα μου. Τώρα τι...

«Βλέπω πως ξύπνησες.» άκουσα τη γνωστή κοροϊδευτική φωνή.

Μπροστά μου, απ'τις σκιές εμφανίστηκε η λευκή παρουσία του απαίσιου. Τα μάτια του παγωμένα, το χαμόγελό του σαρκαστικό.

Η μορφή του και το ύφος του ήταν πιο σκοτεινά από ότι συνήθως. Με φόβιζε.

«Τι...τι έγινε;» ρώτησα με κομμένη την ανάσα.

Εκείνος δεν μίλησε για λίγο.

«Έκανες λάθος, Αμαλία.» είπε και χαμογέλασε πλατιά. «Τώρα, εισαι άξια της μοίρας σου...»

Προσπάθησα να ελευθερωθώ για άλλη μία φορά. Με είχε δέσει σφιχτά και με την παραμικρή κίνηση τα χέρια μου έτσουζαν.

«Τι λες;! Πώς...πώς γίνεται να έκανα λάθος; Δεν μπορεί να έκανα λάθος!» φώναξα απελπισμένη.