a reason to try// hood

16

Gözlerim duyduğum fısıltılar sonucu aralanırken, gördüğüm yüzlerle güne kötü başlamıştım. Annem ve Mali benim uyandığımı fark edince fısıldaşmalarını kesip, otuz iki diş sırıtarak bana döndüler.

"Bebeğim, günaydın." 

Bir insanın günaydın derken bile ne kadar samimiyetsiz olabileceğini kendi içimde tartışıyordum.

"Günaydın anne. Bu erken saatteki ziyaretinizi hak etmek için ne tür bir iyilik yapmış olabilirim?"

Annemin yüzü düşerken Mali bu aksiliğime gözlerini devirdi.

"Neden bir saniye de olsa şu davranışlarını kesemiyorsun Calum?"

Alayla sinirli kardeşime gülümsedim. Beni zerre umursamadığına emindim, rol yapmak onun için de zor olmalıydı.

"Beni bir saniye de olsa rahat bıraktığınızda düşünürüm sevgili Mali."

Annem bacağımı dürtüp "Calum..." diye tısladığında yine en sevdiği çocuğunu koruyacağını anladım.

"Ne var anne? Mali'nin umrunda olmadığımı biliyorum. Şu ilgi gösteren abla modelini oynamayı bırakırsa daha iyi iletişim kurabiliriz."

Mali şaşkınlıkla ağzını açarken annemin gözlerinden püskürttüğü alev vücuduma sıçrıyordu.

"Ablandan özür dile Calum. Kaç gündür burnumuzdan getiriyorsun, sesimizi çıkartmadığımız için iyice haddini aştın."

Annemin dediği şeylere alaycı bir şaşkınlıkla güldüm. 

"Ben mi özür dileyeceğim?" diyerek kendimi işaret ettim. Annem daha da sinirleniyor gibiydi.

"Kes şunu Thomas. Çabuk özür dile!"

İşte buydu, insanların asıl yüzünü ortaya çıkarmaları için onları kışkırtmanız yeterliydi. 

Öfkenin damarlarıma bir zehir gibi karıştığını hissettiğim.

"Neden dönüştüğüm canavar için özür dilemem gerekiyor? Beni dönüştürdüğünüz şey için siz bir kez olsun özür dilediniz mi?"

Sesim alaycı tondan tamamen arınmıştı. Yüksek sesle sarf ettiğim cümlelere karşılık, Mali elleriyle yüzünü kapatıp çantasını kavradığı gibi odadan dışarı fırladığında annem arkasından "Bekle! Mali!" diye bağırıyordu. Birkaç saniyenin ardından annem de çantasını almış, kapıya doğru gitmişti. Son bir kez arkasını dönüp hayal kırıklığı dolu bir ifadeyle, içinde hiçbir duygu bulundurmayan gözlerime baktı. 

"Aferin Calum." dedi ve çıktıktan sonra ardından kapıyı kapatmayı ihmal etmedi.