Ο Γείτονας!

(59)

Harry's pov

Το επόμενο πρωί αρχίζουμε αμέσως να καλούμε όσους ξέρουμε. Έχουμε μόνο μερικές εβδομάδες να προετοιμάσουμε τον γάμο, αλλά θα τα καταφέρουμε. Ευτυχώς όλοι όσοι θέλουμε, η Μπεατρίξ, ο Τάιλερ, ο Ζοζέφ, η Αμέλια, η Βικτώρια, ο Τζέρεμι, ο Τζέιμς, η Νίνα, η κοπέλα δηλαδή του Τζέιμς, οι γονείς μου, οι γονείς της, μερικοί ακόμα συγγενείς και φίλοι από την σχολή θα έρθουν. Δεν θα κάναμε δεξίωση μετά, όπως γίνεται συνήθως. Δεν ήθελε η Φαμπιάνα...

[...]

Είναι μια μέρα πριν τον γάμο. Όλα είναι έτοιμα χάρης στην βοήθεια των γονιών, γιατί μόνοι μας δεν νομίζω να καταφέρναμε τίποτα απολύτως. Καθόμαστε αγκαλιά στον καναπέ και παρακολουθούμε τηλεόραση. Της χαϊδεύω απαλά τα μαλλιά και μυρίζω το υπέροχο άρωμα της.

«Ξέρεις τι λένε;» ακούγεται η φωνή της. Τώρα τελευταία είναι πολύ αδύναμη και ο γιατρός λέει πως είναι λογικό, σε λίγες μέρες θα... θα φύγει...

«Τι λένε;»

«Πως δεν κάνει να είμαστε μαζί σήμερα..»

«Γιατί;»

«Λένε πως ο γαμπρός δεν πρέπει να δει την νύφη μια μέρα πριν τον γάμο, είναι γρουσουζιά.» λέει παιχνιδιάρικα.

«Αυτά είναι προκαταλήψεις που είχαν οι παλιοί. Εμείς είμαστε οι καινούργιοι μωρό μου.» της λέω και την φιλάω απαλά στα χείλη της. Θέλω παραπάνω από ένα απλό φιλί, αλλά ξέρω πως δεν μπορεί να το δώσει. Μου έχει λείψει η αίσθηση του κορμιού της πάνω στο δικό μου, όμως δεν θα της ζητήσω τίποτα παραπάνω από ένα φιλί. Αφού απομακρυνθούμε της χαϊδεύω απαλά το μάγουλό της.

«Λέω να μαγειρέψω κάτι, εσύ τι λες;» χαμογελάω αχνά.

«Εσύ; Να μαγειρέψεις;» ρωτάει σοκαρισμένη.

«Γιατί; Δεν θα είναι η πρώτη φορά.»

«Καλά... και μετά θα σου δείξω το νυφικό μου και εσύ θα μου δείξεις το κουστούμι σου, ωραία;»

«Σου χαλάω εγώ χατίρι;» ξεφυσάω.

«Τσου.» λέει και με φιλάει στην μύτη.

Μαγειρεύω κοτόπουλο με ρύζι στο φούρνο. Τρώμε ήσυχα χωρίς να μιλάμε. Απλά κοιταζόμαστε και τα μάτια μας τα λένε όλα. Μέσα στα δικά της βλέπω τον ενθουσιασμό ενός μικρού παιδιού. Λογικό, αύριο παντρευόμαστε. Όπως επίσης βλέπω και ένα απροσδιόριστο, άσχημο συναίσθημα. Είναι... τύψεις, στεναχώρια, πόνος... δεν ξέρω. Εκεί που τρώμε ξαφνικά την πιάνει κρίση. Δεν μπορούσε να πάρει ανάσα... έτρεξα στο μπάνιο και της έφερα τα σωστά φάρμακα. Ευτυχώς, μετά από μερικά δευτερόλεπτα συνήλθε. Αυτή ήταν μια παρενέργεια από τις χημειοθεραπείες.

«Είσαι καλά;» ρωτάω γεμάτος ανησυχεία.

«Ναι, μια χαρά.» μου χαμογελάει. «Λοιπόν, πάμε να σου δείξω;»

«Πάμε.»

Την οδήγησα στο δωμάτιο και εκείνη έψαξε λίγο μέσα στην ντουλάπα μας. Μετά από μερικά δευτερόλεπτα έβγαλε ένα φόρεμα από την ντουλάπα άσπρο στράπλες μου ανοίγει κάτω και έχει διάφορες ζάρες καθώς και τα παπούτσια που θα φορούσε, άσπες γόβες με μια ασημένια αλυσίδα να βρίσκεται στο πίσω μέρος. Ήταν τόσο όμορφα και θα της πήγαιναν τόσο πολύ! Θα ήταν η πιο όμορφη νύφη του κόσμου και θα ήταν η δικιά μου νύφη.

«Τόσο χάλια είναι;» ρωτάει βγάζοντάς με από τις σκέψεις μου.

«Ακριβώς το αντίθετο... είναι υπέροχο.»

«Σειρά σου.» λέει και χτυπάει τα χέρια της ρυθμικά.

«Ορίστε.» της έδειξα ένα μαύρο κουστούμι, με άσπρο σακάκι, μαύρα γιαλυστερά παπούτσια και ένα λουλούδι που θα έβαζα στην αριστερί τσέπη στο σακάκι.

«Αα! Θα έχω το καλύτερο άντρα!» λέει ενθουσιασμένα.

«Και εγώ την καλύτερη γυναίκα!» την παίρνω αγκαλιά και ξαπλώνουμε στο κρεβάτι.

«Σ' αγαπώ.» μου λέει ψιθυριστά.

«Και εγώ σ' αγαπώ.» απαντάω με τον ίδιο τρόπο και κοιμόμαστε αγκαλιά...

VOTE & COMMENT. THANK YOU:*