Ο Γείτονας!

(23)

Η φωνές της Φαμπιάνας ακούγονται σε όλο σχεδόν το νοσοκομείο. Το αίμα έχει σταματήσει να βγαίνει. Την βάζουν αμέσως στα επείγοντα και οι νοσηλεύτριες οδηγούν τον Χάρρυ με την Βικτώρια έξω, στην αίθουσα αναμονής.

«Θα τρελαθώ!» φωνάζει ο Χάρρυ και κλωτσάει έναν κάδο.

«Ηρέμησε σε παρακαλώ. Ας ελπίσουμε πως όλα θα πάνε καλά.» απαντά η Βικτώρια και προσπαθεί να τον ηρεμήσει.

«Καλά; Καλά; Σκατά θα πάνε! Μήπως έτυχε να μην δεις τι έγινε; Έβγαζε αίμα από το στόμα της. Αυτό το κωλομωρό θα την πεθάνει!» φωνάζει αγριεμένα και της απαντάει ειρωνικά και ταυτόχρονα απότομα.

«Ηρέμησε. Σε λίγο θα μας ενημερώσουν και όλα θα είναι καλά. Θα δεις.» ούτε η ίδια δεν τα πιστεύει αυτά που λέει. Όμως ξέρει πως ο πανικός δεν είναι κάτι που πρέπει να επιτρέψουν να τους καταβάλλει αυτή την στιγμή.

Ο Χάρρυ κάθεται σε μια καρέκλα και  αρχίζει να κλαίει. Φοβάται... φοβάται πως τώρα που επιτέλους θα μπορούσαν να είναι μαζί θα την χάσει εξαιτίας του ηλίθιου μωρού του Τζακ. Δεν θέλει να την χάσει. Δεν θα το αντέξει και το ξέρει. Ύστερα από μερικά βασανιστικά λεπτά αναμονής βγαίνει ένας από τους γιατρούς που πριν λίγο είχαν μπει μέσα μαζί της.

«Παιδιά... έχουμε πρόβλημα.»

«Έλα; Σοβαρά;» τον ειρωνεύεται έντονα ο Χάρρυ. Η Βικτώρια τον σκουντάει ελαφρά και κάνει νόημα στον γιατρό να συνεχίσει.

«Η κοπέλα έχει εξωμήτρια ή αλλιώς έκτοπη κύηση.»

«Εε;» ρωτάνε και οι δυο ταυτόχρονα.

«Δηλαδή, στην έκτοπη κύηση το γονιμοποιημένο ωάριο εμφυτεύεται εκτός του ενδομητρίου. Αυτή την στιγμή το μωρό βρίσκεται στην σάλπιγγα. Επίσης...»

«Αα έχει και συνέχεια. Γίνεται ακόμα καλύτερο.» συνεχίζει ειρωνικά ο Χάρρυ ξεφυσώντας.

«Επίσης, το μωρό είναι νεκρό. Θα χρειαστεί να την χειρουργήσουμε ώστε να το αφαιρέσουμε.» τελειώνει.

«Μάλιστα... εντάξει λοιπόν.» ο Χάρρυ υπογράφει το έγγραφο που του έχει δώσει ο γιατρός, πως δηλαδή επιτρέπει την διεξαγωγή αυτής της εγχείρησης και απομακρύνεται.

«Ωραία. Τότε να μην αργούμε, γιατί όσο αργούμε θα συνεχίζει να αιμορραγεί.»

«Εντάξει, σε πόση ώρα θα έχει τελειώσει;» ρωτάει ακόμα ανύσηχα ο Χάρρυ.

«Δεν ξέρω.» είναι τα τελευταία λόγια του γιατρού πριν φύγει.

Κάθονται στους καναπέδες και περιμένουν. Η Βικτώρια παίρνει τηλέφωνο την Μπεατρίξ και τον Τάιλερ ώστε να έρθουν. Αφού φτάσουν τους εξηγούν τα πάντα και τα μάτια και των δυο ανοίγουν διάπλατα από την έκπληξη. Οι ώρες περνάνε και ο γιατρός δεν λέει να βγει από αυτή την δίφυλλη πόρτα. Επιτέλους, μετά από δυόμιση ώρες τους πλησιάζει.

«Λοιπόν;» ρωτάνε όλοι μαζί. Βλέμματα και λόγια γεμάτα ανησυχία.

«Όλα είναι μια χαρά. Το έμβρυο απομακρύνθηκε και η κοπέλα είναι μια χαρά. Μπορείτε να περάσετε να την δείτε. Όμως μην την κουράσετε πολύ. Είναι στο δωμάτιο 432.» τους ενημερώνει χαμογελαστά.

«Ευχαριστούμε πολύ γιατρέ.» του απαντάει η Μπεατρίξ και ξεκινούν να κατευθύνονται προς το δωμάτιο της Φαμπιάνας.

Μπαίνοντας μέσα την βλέπουν να κοιτάζει έξω από το παράθυρο. Τρέχουν να την αγκαλιάσουν, όλοι εκτός του Χάρρυ. Έχει κάτσει στην πόρτα και την παρατηρεί. Την χαζεύει καλύτερα... σήμερα κατάλαβε πόσο πολύ την αγαπάει. Τι σημαίνει για εκείνον. Εκείνη γυρίζει το κεφάλι της και τον κοιτάζει δίχως να πει κουβέντα. Τα παιδιά, έχοντας καταλάβει τι συμβαίνει, φεύγουν και εκείνος την πλησιάζει σιγά - σιγά.

«Τρόμαξα τόσο πολύ για σένα σήμερα. Νόμιζα πως θα σε έχανα.» απαντά ειλικρινά.

«Δεν με έχασες όμως.» η φωνή της είναι αδύναμη.

«Σε αγαπώ τόσο πολύ γαμώτο σου!» της λέει και την φιλάει απαλά στο στόμα φοβούμενος μήπως την πονέσει.

«Και εγώ... και εγώ σε αγαπώ Χάρρυ.» τον ξανά φιλάει.

Κοιτάζονται για μερικά λεπτά, χωρίς να μιλάνε, δεν θέλουν να μιλήσουν, ότι ήταν ανάγκη να πουν υποθήκε προ ολίγου, ώσπου ο γιατρός τους διακόπτει μπαίνοντας μέσα απότομα. Είναι ανάγκη να της κάνει κάποιες τελευταίες εξετάσεις, ώστε να επιβεβαιώσει πως όλα λειτουργούν κανονικά.

[...]

Την επόμενη μέρα είναι έτοιμη να βγει από το νοσοκομείο. Μόνο τα ράμματα την πονάνε κάπως, όμως ο πόνος αντέχεται, μιας και της έχουν δώσει μερικά χάπια να παίρνει όταν γίνεται έντονος. Μόλις ντυθεί, κατευθύνεται αμέσως προς το δωμάτιο του Τζακ. Φτάνοντας όμως, το βρίσκει άδειο. Πλησιάζει μια νοσοκόμα που βρίσκεται μέσα τακτοποιώντας το κρεβάτι του.

«Συγγνώμη, ο ασθενής που ήταν σε αυτό το δωμάτιο που είναι;» ρωτάει περίεργα.

«Ε... έφυγε.» της απαντά δειλά η κοπέλα.

«Και πήγε που; Βγήκε;»

«Όχι... εννοώ πως... πέθανε.» ψιθυρίζει άβολα.

«Τι;» ρωτάει μένοντας άναυδη.

Σοκ, πόνος, οργή, θυμός, τύψεις όλα σαν ένα συναίσθημα ανάμικτο και τρομακτικό την χτυπούν και την κατακλύζουν παντού μέσα της. Δάκρυα... δάκρυα κάνουν την εμφάνιση τους και αρχίζουν να τρέχουν, δίχως να μπορέσει να τα ελέγξει, από το πρόσωπό της. Βγαίνει έξω και γυρίζει να κοιτάξει το άδειο πια δωμάτιο για τελευταία φορά πρωτού απομακρυνθεί γρήγορα.

VOTE & COMMENT. THANK YOU:*