Ο Γείτονας!

(10)

«Μου αρέσεις, μου αρέσει πολύ από την πρώτη στιγμή που σε είδα. Δεν ξέρω αν είμαι ερωτευμένος μαζί σου, νομίζω είμαι! Όταν είμαστε μαζί ανατριχιάζω ολόκληρος. Με κάθε σου άγγιγμα ένα ρίγος διαπερνά την πλάτη μου. Όταν με φιλάς, χιλιάδες πεταλούδες εμφανίζονται στο στομάχι μου. Θέλω να είμαι συνέχεια μαζί σου, παντού μαζί σου. Δίπλα σου... να σε έχω στην αγκαλιά μου, δίπλα μου στο κρεβάτι και να κοιμόμαστε μαζί. Δεν ξέρω αν νιώθεις...»

«Ναι, νιώθω όμως...» η κοπέλα δεν προλαβαίνει να τελειώσει όταν βλέπει το χέρι της Βικτώριας να προγειώνεται με δύναμη και οργή στο μάγουλο του Χάρρυ.

«Αυτό γιατί με κοροιδεύεις τόσο καιρό και αυτό γιατί με απάτησες!» φωνάζει η Βικτώρια χαστουκίζοντας τον Χάρρυ και με δάκρυα στα μάτια της. Η Φαμπιάνα δεν ξέρει τι να πει...

«Βικτώρια...»

«Σκάσε! Δεν θέλω να ακούσω ΤΊΠΟΤΑ! ΟΎΤΕ ΑΠΌ ΕΣΈΝΑ ΑΛΛΆ ΟΎΤΕ ΚΑΙ ΑΠΌ ΑΥΤΉ!» λέει και δείχνει την Φαμπιάνα.

«Μα...»

«Σσσστ! Δεν θέλω να ακούσω! Και όσο για σένα...» λέει και γυρίζει στην στην φίλη της. «Δεν θέλω να μου ξανά μιλήσεις! Πως μπόρεσες να το κάνεις αυτό σε έμενα; Στην φίλη σου; Πως με κοιτούσες στα μάτια, πως με αγκάλιαζες, πως μου μιλούσες; Δεν θέλω να έχω καμία σχέση μαζί σου... ούτε με εσένα, αλλά ούτε και με αυτόν.» συνεχίζει κλαίγοντας.

«Δεν είναι έτσι...» ξεκινά η Φαμπιάνα.

«Όπως φαίνονται; Τότε πως είναι; Βασικά δεν με νοιάζει. Απλά μην με ξανά πλησιάσετε! Αα και για αυτό που είπα πριν... Ψέματα ήταν. Δεν ταιριάζεται καθόλου!» φωνάζει και αρχίζει να φεύγει τρέχοντας.

Και οι δυο έχουν μείνει σιωπηλοί, δεν ξέρουν τι να πουν. Μέχρι που η Φαμπιάνα αποφασίζει να τρέξει από πίσω της. Θα της εξηγησει θέλει δεν θέλει! Η Φαμπιάνα τρέχει ώσπου πιάνει το χέρι της Βικτωρίας. Εκείνη γυρίζει απότομα να την κοιτάξει κι τραβάει το χέρι της.

«Τι θέλεις;» ρωτάει αγριεμένα.

«Να σου εξηγήσω τι έγινε...»

«Δεν με νοιάζει! Απλά μην μου ξανά μιλήσεις εντάξει;» ρωτάει με το πρόσωπο της κατακόκκινο από την θυμό.

«Ρεε συ δεν είναι...»

«Ωχ σε παρακαλώ!» την διακόπτει. «Βρες μια καλύτερη φράση ή δικαιολογία!» συνεχίζει ειρωνικά.

«Απλά άκουσε με, εντάξει;» παρακαλάει ο Φαμπιάνα.

«Δεν θέλω κοπέλα μου πως το λένε! Δεν θέλω, παράτα με!»

«Μα...»

«Δεν θέλω! Τραβά στο αγόρι σου κι άσε με! Δεν με νοιάζουν οι ηλίθιες δικαιολογίες σου!» φωνάζει και φεύγει γρήγορα.

Η Φαμπιάνα έχει μείνει να την κοιτάζει να απομακρύνεται. Δάκρυα ξανά γεμίζουν τα μάτια της, όμως δεν θα τα αφήσει να τρέξουν. Θα παραμείνει ψύχραιμη και δυνατή. Μόλις γυρίσει να φύγει, βλέπει τον Χαρρυ να την πλησιάζει. Τον προσπερνά, πέφτοντας επίτηδες πάνω του και πηγαινει πίσω στην σχολή της. Μπαίνει στο επόμενο μάθημα όπου βλέπει τον Τάιλερ. Δεν ξέρει αν πρέπει να του μιλήσει. Επιλεγεί να το κάνει γι' αυτό και πηγαίνει να καθήσει δίπλα του.

«Χει.» λέει απαλά.

«Ναι... γειά!» απαντά απότομα.

«Καλά, εντάξει κατάλαβα!» λέει η κοπέλα και πηγαίνει να φύγει, όμως το χέρι του την σταματάει.

«Συγγνώμη... Απλά έχουν γίνει πολλά και δεν είμαι καλά!» της απαντά πιο ήρεμα.

«Ναι... ξέρω...» λέει η κοπέλα και ξανά κάθεται.

«Ρεε συ... δεν είναι αυτό που νόμιζε... Είναι μπέρδεμα!» ομολογεί αγανακτισμένα.

«Δεν ξερω...» του απαντά εκείνη δύσπιστα.

«Αλήθεια! Να σου πω;» λέει ενώ γυρίζει να την κοιτάξει στα μάτια. Ο πόνος και η στεναχώρια φαίνεται μέσα στα μάτια του.

«Δεν ξέρω... χμμ... καλά, πες μου... Βασικά, μετά το μάθημα ας φύγουμε μαζί!» του προτείνει.

«Καλά... έχουμε και το επόμενο μάθημα μαζί, άρα ας κάτσουμε μέσα! Δεν χρειάζεται να βγούμε.»

«Εντάξει!» απαντά η κοπέλα χαμογελώντας όσο πιο πειστικά μπορεί.

Δεν ξέρει αν πρέπει να τον ακούσει ή να τον πιστέψει, όμως θέλει να ξέρει. Μπορεί απλά να ήταν μια παρεξήγηση που πρέπει να λυθεί. Να προχωρήσουν παρακάτω και να είναι όπως πριν με την Μπεατρίξ. Το μάθημα επιτέλους τελειώνει. Περιμένουν μέχρι να αδειάσει η τάξη. Όταν όλοι οι μαθητές φύγουν, εκείνος γυρίζει προς το μέρος της. Εκείνη σηκώνει το κεφάλι της.

«Πες μου.» του λέει απαλά κι γλυκά.

VOTE & COMMENT. THANK YOU:*