Ο Γείτονας!

(53)

Harry's pov

Το επόμενο πρωί ξυπνάω και την βλέπω να ειναι χωμένη στην αγκαλιά μου. Την κοιτάζω για λίγο και σκέφτομαι πως θα ήταν να είχαμε ένα μικρό παιδιάκι να τρέχει μέσα στο σπίτι και να μας ξυπνάει το πρωί με τις φωνές του χορωπηδώντας στο κρεβάτι μας. Θα ήταν υπέροχο... δεν με νοιάζει αν θα είναι αγόρι ή κορίτσι, αν και θα ήθελα ένα μικρό κοριτσάκι, μια μικρή πριγκίπισσα εδώ, αλλά γερό να είναι και ας είναι οτι θεέλει. Την κοιτάζω για λίγο και βλέπω πως αναπνέει κάπως βαριά. Μου φαίνεται περίεργο, όμως θυμάμαι την προηγούμενη μέρα και σκέφτομαι πως ήταν κάπως κουραστική, οπότε δικαιολογείται. Είναι τόσο ήρεμη και γλυκιά, με τα μαλλια της ελαφριά μπλεγμένα με τα ματια της. Χαμογελάω και την σκουντάω να ξυπνήσει. Πρέπει να πάμε να κάνει εξετάσεις αίματος για να δούμε αν όλα είναι καλά με την εγκυμοσύνη. Αφού χασμουρηθεί για λίγο, τρίβει τα μάτια της και με κοιτάζει ψιθυρίζοντας μου καλημέρα.

«Καλημέρα.» της ανταποδίδω φιλώντας την απαλά στο μέτωπο.

«Γιατι με ξύπνησες τόσο πρωί;»

«Πρέπει να πάμε να κάνεις γενικές εξετάσεις αίματος για να δούμε αν όλα είναι καλά με το μωρό μας.»

«Σωστά..» μουρμουρίζει.

«Άντε σήκω.» λέω και την σπρώχνω απαλά.

Αφού ετοιμαστούμε πηγαίνουμε στον γιατρό. Περιμένουμε για μερικά λεπτα, ώσπου ακούω το όνομα της. Δεν με αφήνουν να περάσω. Θα τους έβριζα, αλλα κρατήθηκα. Βλαμμένοι... μετά από λίγα λεπτα βγαίνει με ενα θαμπό χαμογελο.

«Τι έγινε;» ρωτάω γεμάτος αγωνία.

«Τίποτα... απλά φοβάμαι λίγο τις βελόνες.» λέει ήρεμα κοιτάζοντας το πάτωμα.

«Έι δεν χρειάζεται να ντρέπεσαι. Όλοι φοβούνται κάτι, εσύ φοβάσαι αυτό.» της σηκώνω απαλά το κεφάλι και της χαμογελάω. Μου ανταποδίδει.

«Σ' αγαπώ!» λέει και τυλίγει τα χέρια της γύρω απο το λαιμό μου.

«Κι εγώ σ' αγαπώ.» απαντάω τυλίγοντας τα δικα μου γύρω απο την μέση της, ακουμπώντας τα κούτελα μας.

«Ο γιατρός μου είπε πως τα αποτελέσματα θα βγουν αύριο. Θα με πάρουν τηλέφωνο να έρθω να τα πάρω.»

«Μμμμ εντάξει.»

Φεύγουμε και γυρίζουμε στο σπίτι. Εκεί βρίσκουμε από έξω το Ζοζεφ. Εντάξει, αυτό στα σίγουρα δεν είναι καθόλου καλό. Αφού ανοίξουμε την πόρτα μπαίνει μέσα φουριόζος και καθεται ανήσυχα στον καναπέ. Παω στοίχημα πως πάλι το έκανε με την Μπεατριξ.

«Τι εγινε;» ρωτάει ανήσυχα η Φαμπιάνα.

«Άσε με να μαντέψω... το ξανά έκανες με την Μπεατριξ έτσι;» ρωτάω σταυρώνοντας τα χέρια μου στο στήθος μου και χαμογελώντας πονηρά.

«Ναι...» απαντά απαλά.

«Χα! Το ήξερα!» λεω και χτυπάω τα χέρια μου σαν πεντάχρονο. Δεν πάω καλά...

«Πάλι; Πως; Πότε;» λέει η Φαμπιάνα.

«Ναι πάλι, χτες. Αφού φύγαμε από εδώ, πήγαμε για ενα ποτό με τα παιδιά. Έγινε στις τουαλέτες, όταν πήγα να της μιλήσω. Την φίλησα και... την συνέχεια την ξέρετε...» δεν κοιτάζει εμάς, κοιτάζει το πάτωμα.

Ήθελαν και τουαλέτες το πονηρό ζευγαράκι. Έχε χάρη που είναι η Φαμπιάνα μπροστά και δεν θέλω να φανώ κακός, αλλιώς θα τον κορόιδευα όσο δεν πάει. Η συζήτηση συνεχίστηκε με εμένα να αδιαφορώ κάπως. Κατά βάθος ξέρω πως θα είναι μαζί κάποια στιγμή. Είναι απλά θέμα χρόνου το πότε. Καθώς μιλάνε ακούω το κινητό της Φαμπιάνας να χτυπάει. Μου κάνει νόημα και το σηκώνω.

«Ναι...» απαντάω απότομα στον άγνωστο αριθμό.

«Ναι γεια σας, από το γενικό νοσοκομείο Bradford σας καλούμε.»

«Ααα ναι, μάλιστα.»

«Είναι εκεί η δεσποινής Γουέσλεϊ;»

«Εεμ οχι, αλλά είμαι ο σύντροφος της. Πείτε μου..» αυτό δεν είναι καλό, το νιώθω...

«Θα θέλαμε να σας ενημερώσουμε πως κάτι δεν είναι καλό στις εξετάσεις της. Μήπως θα μπορούσατε να έρθετε απο εδώ;» εντάξει τώρα ειλικρινά έχω χεστεί πάνω μου. Τι στο διάλο συμβαίνει;

«Μάλιστα! Ερχόμαστε αμέσως!» λεω γρήγορα πριν κλείσω το τηλέφωνο.

Πηγαίνω γρήγορα στο σαλόνι και τους κοιτάζω καθώς έχουν γυρίσει και οι δυο και με κοιτάνε με την περιέργεια να φαίνεται σε όλο τους το πρόσωπο. Εντάξει, αυτό είναι creepy. Τους εξηγώ την κατάσταση και φεύγουμε αμέσως για τον νοσοκομείο. Δεν ξέρω τι στο διάλο συμβαίνει, απλά ελπίζω να μην είναι πολύ σοβαρό. Δεν θα αντέξω να χάσω ούτε εκείνη ούτε το μωρο μας...

VOTE & COMMENT. THANK YOU: