Ο Γείτονας!

(52)

Φαμπ'ς pov

Γυρίζω να κοιτάξω τον Χάρρυ ο οποίος δαγκώνει το κάτω χείλος του για να μην γελάσει. Η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα να καταλήξουν έτσι ο Ζοζέφ με την Μπεατρίξ. Όλη την ώρα τσακώνονται. Μόνο στα χέρια δεν έχουν πιαστεί... ακόμα. Γυρίζω να κοιτάξω τον Ζοζέφ ο οποίος κοιτάζει το πάτωμα τα μάγουλά του κόκκινα.

«Πως έγινε;» καταφέρνω να ρωτήσω.

«Δεν... δεν ξέρω... τσακωνόμασταν και... την άρπαξα την φίλησα και... έγινε.» δεν κοιτάζει τα μάτια μου. Το βλέμμα του βρίσκεται καρφωμένο στο πάτωμα.

«Έχετε μιλήσει μετά από αυτό;»

«Όχι... έφυγα άρων-άρων από το παράθυρο γιατί ήρθε ο Τάιλερ...»

«Χαχαχα... χαχαχα! Συγγνώμη αλλά... τόση ώρα κρατιέμαι!» ακούγεται η φωνή του Χάρρυ μέσα από τα χαχανητά του.

«Χάρρυ!» τον κοιτάω αυστηρά και γυρίζω στον Ζοζέφ.

«Έχετε μιλήσει καθόλου;»

«Όχι. Μόλις έφυγα ήρθα εδώ.» λέει καθώς επιτέλους σηκώνει το κεφάλι του να με κοιτάξει.

«Σου αρέσει εσένα;»

«Δεν ξέρω... μου την σπάει τόσο πολύ. Με εκνευρίζει τόσο πολύ, όμως... για έναν τόσο περίεργο λόγο θέλω να είμαι μαζί της, να μου μιλάει, να τσακωνόμαστε και να την ακούω να γελάει. Άσε που... με έχω πιάσει πολλές φορές να την σκέφτομαι και αρκετές μάλιστα, που αποφασίζω να παω μια βόλτα, τα πόδια μου καταλήγουν έξω από το σπίτι της.» ξανά σκύβει το κεφάλι.

«Συγγνώμη που θα στο πω φίλε μου αλλά, την έχεις δαγκώσει την λαμαρίνα. Και μάλιστα πολύ.» ακούγεται ο Χάρρυ.

«Δεν πρέπει όμως... εγώ έχω την Αμέλια και εκείνη τον Τάιλερ. Άσε που τον αγαπάει και...»

«Όπα όπα... δεν ξέρεις τίποτα για το τελευταίο. Τέλος πάντων, εγώ λέω να μιλήσετε κι να δείτε τι θα κάνετε. Μπορεί να της αρέσεις και εκείνης. Άλλωστε, δεν την κόβω για κοπέλα, που ακόμα και μεθυσμένη, θα πήγαινε με όποιον βρει.» απαντά ήρεμα ο Χάρρυ. Του χαρίζω ένα πλατύ χαμόγελο και εκείνος γνέφει το κεφάλι του.

«Συμφωνώ!» απαντώ ήρεμα.

~Τρεις μήνες μετά~

Έφτασε το καλοκαίρι. Ας τα πάρουμε από την αρχή. Η Μπεατρίξ με τον Ζοζέφ δεν είναι μαζί. Μίλησαν και αποφάσισαν πως δεν θέλουν να πληγώσουν την Αμέλια και τον Τάιλερ. Εγώ δεν συμφωνώ καθόλου με την απόφασή τους, διότι φαίνεται από χιλιόμετρα μακριά πως είναι ερωτευμένοι. Όμως, τους καταλαβαίνω κιόλας, γιατί και εγώ θα προτιμούσα να καταπιέσω αυτά που νιώθω προκειμένου να μην πληγώσω τους ανθρώπους που αγαπώ. Δεν μιλάνε πολύ μεταξύ τους, αν και τσακώνονται σαν στο σκύλο με την γάτα. Πίσω όμως από τα μάτια τους φαίνεται πως αντί να πλακώνονται θα προτιμούσαν να είναι μαζί αγκαλιά.