Oylar oldukça az ve herkes kitabı unuttu üzgünüm.💩😌 Size iyi okumalar. Fınıl ıstıyır mısınız?
"Hadi ama neden şimdi?!"
"Unnie kalk lütfen açım!!"
Lisa ile Jisoo'yu kaldırmaya çalışıyorduk. Saat erken olduğu için kimse kalkmak istememişti. Jennie de düştaydı.
"Yemek ye o zaman Lisa!"
"Ama unnie yemek yok lütfeeeeeen~"
"Gerçekten çıldıracağım! Ah tamam kalkıyorum"
Onların atışmalarını gülerek izlerken Jennie duştan çıkmıştı. Ben de havlu ve kıyafetlerimi alarak banyoya girdim.
Taehyung'a saat 9'da bir kafede buluşmamız gerektiğini söyledim. Tüm duygularım yerlebir olmadan bu işi bitirecektiö.
Kendi sorunlarımı kendim çözüp sadece geleceğime odaklanacaktım. Başka seçeneğim yoktu. Duştan çıktıktan sonra sıkıca kurulandım ve giyindim.
Ardından kahvaltı yapma gereksinimi duymadan dışarı çıktım. Daha yarım saat vardı.
Ardından gördüğüm küçük parka ilerledim. Birkaç çocuk kaydıraktan kayıyorlardı. Ben de salıncağa oturdum ve onları izlemeye başladım.
"Unnie~ ama benim sıramdı~."
"Hayır Eun Na! Sen kaydın sıra bendeydi."
Küçük kız sıkıntı ile ofladı.
"Ama ben kaymak istiyordum?"
"Tamam. Sen kay ben oturacağım yoruldum zaten."
"Teşekkürler~."
Aklıma ablam ve ben geldi. Her zaman mızıkçılık yapar ablamı çileden çıkarırdım. O ise sakin kalır ve olgun davranırdı. Tebbesüm ettim.
Küçük kız ard arda çok kez kaydıraktan kaydı. Ablası ise bakışlarını ondan çekmemişti. Bir birilerine çok değer veriyorlardı. Belliydi.
"Unnie~ bana su alır mısın~? Çok susadım."
Kızın ablası elini cebine attı ve konuştu;
"Tamam ama buradan bir yere ayrılma ve kimseyle konuşma!"
"Tamam unnie ~."
Kız yola çıkarken sağını solunu kontrol etti ardından yavaşça ilerledi. Fakat hızla gelen bir motoru hesap etmedi! Motor aniden kıza çarpmıştı ve sürücü hızla uzaklaşmıştı. Etrafta da kimse yoktu!
Kızın yanına koştum. Nabzını kontrol ettim. Hala yaşıyordu. Ardından hemen ambulansı aradım. Çok stres olmuştum!
"Unnieee! İyi misin?!! Aç gözlerini lütfen!! Nolur unnie!"
Kendimi hatırladım. Kötüydü fazlasıyla! Ambulansın gelmesini beklerken küçük kıza sarıldım. Sonra ise yaralarını kontrol ettim. Koşar adım sesleri duyduğumda arkama baktım.
Tanımadığım biri koşarak buraya geldi.
"Ne oldu burada?!"
"B-bilmiyorum, motor çarptı!"
"Sakinleş! Yanındaki minik kızı da sakinleştir! Doktorum, müdale edeceğim. Ambulansı aradın mı?!"
Kafamı 'evet' anlamında salladım. Küçük kız hala ağlıyordu. Onu kucağıma aldım ve konuşmaya başladım;
"Bak doktor geldi ablan çok iyi olacak! Hiç bir şey olmayacak! Ağlama lütfen. Hem ablan seni böyle görse çok kızar eminim. Hemen toparlan!"
