-düzenlenecek-
Chaeyoung'dan
Hey!!! Neden her taraf beyaz!!?
Sadece tavanmış...!
Ahh ben de bir an için öldüğümü düşünmüştüm.
Neden? Neden hayattayım? Ben bu hayatı hakedecek ne yaptım? Neden kimse için bir şey ifade etmeyen ben hayata devam etmeye layık görüldüm? Aslında bakarsan hayatım hiç güzel değildi. Hayatıma devam etsem de etmesem de kimsenin umrunda olmazdı Sonuçta ben ölsem arkamdan kim ağlayacak? Belki de bu yüzden sadece yaşamalıyım...
Şuan sadece gözlerimi tavana dikmiş durumdayım. Çünkü başka bir şeye bakabileceğimi düşünmüyorum.
Oda sessizdi. Fakat bu sessizliği bozan nefes sesleri vardı. Yani odada biri vardı.
Kafamı kaldırıp bakıcaktım ki yorgunluk ve karnımdaki acı yüzünden kalkamadım. Ama o bunu farketmişti.
O Jungkook'tu
"Ohh, uyanmışsın"
"Ah evet. Şey... Acaba kalkmama yardım edebilir misin?"
"Tabiki"
Elimden tutu ve beni yavaş aynı zamanda dikkatli hareketler ile kaldırdı. Elleri...
O kadar kibardı ki sanki üflese düşeceğim gibi davranıyordu.
Ya da beni önemsiyordu ve benim için endişeleniyordu.
Bu düşünceler hoşuma gitmişti. Ama gerçek olmadığını bildiğim için kafamdan bunları sildim.
Jungkook benim için bir mafyanın oğlundan fazlaydı. Ve ya bir arkadaştan. Ama onun beni arkadaş olarak bile gördüğüne emin değilim.
"Rahat mısın?"
Ben sadece öyle Jungkook'un gözlerine bakıyordum. Garip... Çok garip. Parlıyor ve benimkilerin de parladığına eminim.
Ama asıl garip olan. Kalbim saniyede 3576289013762 kez atıyor. Midem ise, onun hiç iyi olduğuna emin değilim. Kelebekler yerlerinde durmuyorlar.
Daha önce hiç böyle olmamıştı...
"Sana diyorum heyhoo. Gözlerimi sevdiğini analdım. Bu kadar belli etmek zorunda değilsin."
Yanaklarım al al olduğuna bahse girebilirim ve bu da genelde olan birşey değildi.
"H-hayır a-alakası y-yok"
Bunu beni neşelendirmek için söylediği belliydi.
"Tabi tabi kesin. Neyse şimdi daha iyi misin?"
"İ-yiyim saol. Buradan ne zaman çıkabilirim?"
"Şimdi doktor gelir. Ama çıkman çok uzun sürmez."
"Teşekkürler"
Ben sözümü bitirir bitirmez içeri doktor girdi. Ardından ise kontrollerimi yaptı ve hemen çıkabileceğimi söyledi.
Çıkıyordum. Kaçırıldığım zaman sadece haps olduğum yer ve ablam bana ağır gelmişti. Bu yüzden oradan çıkmak istemiştim. Ama şuan bir yerde kısıtlı değilim ve ailemin yanına dönmeye de niyetim yok. Yani sonuç olarak gidecek bir yerim de yok.
Harika!!
Evetttt, en saçma nasıl bölüm bitirilir örneği. Umarım beğenirsiniz.Bu arada sanırım artık vote ve yorum sınırı koyacağım.
Saranghae~
Birde korece bırakayım.
사랑해~
