The new boy

Κεφαλαιο 32

Εχουν περασει δυο μερες απο την επισκεψη μου στη κλινικη και ακομα δεν εχω νεα. Βεβαια, κανεις δε ξερει πως πηγα να κανω τεστ εγκυμοσυνης. Δε χρειαζεται να το ξερει, για να γινω πιο συγκεκριμενη. Τα γεγονοτα μου μαρτυρουν συνεχως πως αυτην την εγκυμοσυνη θα την περασω ολομοναχη. Δηλαδη ειναι καιρος πια να το αποδεχτω και ψυχικά.

Αν και βαθια μεσα μου ηθελα να αλλαξει κατι. Ηλπιζα και σε κατι αλλο. Ηλπιζα σε μια αλλαγη. Σε μια εκλπηξη που θα ανετρεπε τα γεγονοτα. Πως απο στιγμη σε στιγμη θα χτυπουσε το κουδουνι, θα ερχοταν ο Νικος και θα μου ζητουσε να φυγουμε και να ζησουμε μαζι με το παιδι μας. Μακρια απο ολους κι ολα.

Χτυπησε το κουδουνι.
Ξαφνιασμενη απο τα ονειρα και τις σκεψεις μου ετρεξα να ξεκλειδωσω. Αντι αυτου ενας ντελιβερας στεκοταν απεξω με υφος σοβαρο περιμενωντας απλα να τον πληρωσω και να φυγει. Και αυτο εκανα.

Εφαγα τη πιτσα μου και αποκοιμηθηκα ηρεμη και χορτασμενη.

Υστερα απο εναν χαλαρωτικο υπνο αποφασισα να ενημερωσω τη Μελιτα σχετικα με την επισκεψη μου στη κλινικη. Μου εδωσε το λογο της πως θα ειναι μαζι μου σε ολο αυτο. Μακαρι να τον κρατησει.

Αφησα τρεις φορες να χτυπησει μα απαντηση δε πηρα, ουτε μηνυμα αφησα. Θα εβλεπε τη κληση και θα με επαιρνε. Αποφασισα να βγω εξω. Αυτη η εγκυμοσυνη με εχει κατακλησσει και ειχα αρχισει να βγαζω ριζες στο σπιτι μου.

Εβαλα μια ζακετα και κλειδωσα τη πορτα. Βαδιζα για πολλη ωρα μεχρι που καταλαβα πως ειχα χαθει για τα καλα. Πανικοβλητη εψαξα τη ζακετα μου αμετρητες φορες με σκοπο να βρω το κινητο μου. Ματαιως κοπος. Το ειχα ξεχασει σπιτι.

Σκατα, σκεφτηκα.

Δεν εβρισκα τροπο να γυρισω σπιτι μου σωα και αβλαβης. Ειχα αρχισει να φοβαμαι αλλα ευτυχως ηταν ακομα μερα οποτε εβλεπα καθαρα. Αρχισα να βαδιζω προς την αντιθετη κατευθυνση. Οπως ηρθα θα γυρισω, σκεφτηκα και γεμισα τους πνευμονες μου με καθαρο οξυγονο.

Στα μισα της διαδρομης ενιωθα σταγονες να σταζουν στο προσωπο μου, οι οποιες δεν αργησαν να εξελιχθουν σε μια δυνατη καταιγιδα. Ετρεχα σαν τρελη τους δρομους προσπαθωντας να αποφυγω τη βροχη αλλα τιποτα. Ειχα γινει μουσκεμα. Για αυτο μισω τοσο τη βροχη, οχι πως ειμαι απο ζαχαρη αλλα εμπισαπι περιπτωση. Τα παπουτσια μου ειχαν γεμισει νερο δημιουργωντας λιμνουλες στο εσωτερικο τους, πραγμα που με εκνευριζε πολύ!