The new boy

Κεφάλαιο 7

Κατευθύνθηκα προς το σπίτι του. Με περίμενε από έξω. Έτρεξα λίγο να μην λέει πως αργώ. "Άργησα;" τον ρώτησα δειλά. "Όχι καλέ. Απλά ήθελα να σε περιμένω από έξω. Ευχαριστώ που ήρθες!" Ένα χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπό του μόλις με είδε. Χάρηκα και εγώ δεν λέω. "Σε πόσες μέρες το βγάζεις;" τον ρώτησα ξερά. "Εμμ από ότι μου είπαν οι γιατροί σε 1 εβδομάδα. Δεν ήταν δυνατή μπουνιά!" μου είπε και οι σκέψεις μου χαλάρωσαν. "Μάλιστα. Πάμε μεσα; Σε τι θες την βοήθεια μου;" του είπα. "Πρέπει λίγο να καθαρίσουμε το σπίτι και να μαγειρέψουμε. Νομίζω αυτά..." μου είπε και μου άνοιξε την πόρτα να μπω μέσα.

Αποφασίσαμε πρώτα να μαγειρέψουμε και μετά το καθάρισμα. Μαγειρέψαμε μπριζόλες και καταλαθος κάηκα στον αντίχειρα μου. Πόνεσα αλλά μετά γέλαγα. Το ίδιο έκανε και εκείνος. Σκέτος γλύκας. Όσο τον βλέπω να χαμογελάει τόσο περισσότερο τον ερωτεύομαι. Φάγαμε μια μπριζόλα στην μέση. "Καλή την κάναμε τελικά και δεν μας το είχα!" Είπε και γέλασε. "Έμα.." απάντησα και πιάσαμε την σκούπα και το φαράσι. Πλάκα είχε τελικά που τον βοήθησα. Μου έφτιαξε και την διάθεση και από ότι κατάλαβα και εγώ την δική του. Αρχίσαμε από την κουζίνα. Δεν μας πείρε και πολύ ώρα, προχωρήσαμε στο σαλόνι. Εκεί γινόταν χαμός όμως. Κάποια στιγμή τον ένιωσα πολύ κοντά μου. Καταλήξαμε να σκουπίζουμε στο ίδιο μέρος. Με κοίταξε, το ίδιο έκανα και εγώ. Για μερικά λεπτά κυριαρχούσε ησυχία μέχρι που σηκώθηκα να πάω την σακούλα στα σκουπίδια και ένιωσα το χέρι του να κρατά άνετα το δικό μου. Γύρισα και τον κοίταξα. Ήταν πανέμορφος. 2 με 3 εκατοστά είχαν απόσταση τα κορμιά μας. Τον ένιωσα πολύ κοντά μου... πριν καλά καλά κουνηθώ ένιωσα τα χείλη του να ενώνονται με τα δικά μου. Το φιλί διάρκεσε αρκετά λεπτά. Εγώ το σταμάτησα γιατί νόμιζα πως ήταν όνειρο. Έλα όμως που δεν ήταν... Γαμώτο γιατί σταμάτησα; σκέφτηκα και νευρίασα... "Νίκο...;" τον ρώτησα δειλά. "Κρίστι..." μου είπε πήρε μια ανάσα. Το σκούπισμα είχε τελειώσει. Έτσι πήρα την τσάντα μου και έφυγα κλείνοντας δυνατά την πόρτα πίσω μου. Άκουσα το όνομα μου δύο φορές αλλά δεν γύρισα. Νόμιζα ότι άμα γύρναγα θα μου έλεγε πως έγινε καταλαθος και εγώ αυτό δεν ήθελα να το πιστεψω..

Πήρα τον δρόμο προς το σπίτι μου. "Που ήσουν;" με ρώτησε ο μπαμπάς μου με το που πάτησα το πόδι μου στο σπίτι. Θυμό είδα στο βλέμμα του. "Κάτσε ρε μπαμπά ακόμα δεν μπήκα σπίτι!" του είπε ξερά. "Θυμηθηκες πως έχεις και ένα σπίτι; Κάθε ώρα είσαι εξω γυρνάω από τη δουλειά για να δω την κόρη μου και λείπει. Δεν με παίρνεις καν τηλέφωνο!" φώναξε με έντονο τόνο της φωνής του. "Νυστάζω θα τα πούμε αύριο!" του είπα και πήγα στο δωμάτιο μου. Έκλεισα δυνατά την πόρτα πίσω και χύθηκα στο κρεβάτι μου. Όταν ήμουν μικρή είχα έναν αρκούδο τον είχα ονομάσει "Αρκ" τον αγάπησα πάρα πολύ. Μια μέρα που μετακομίσαμε τον έχασα στις αποσκευές. Λυπήθηκα αλλά δεν είχα το θάρρος να πάρω και άλλο. Γιατί με φίλησε ο Νίκος; αυτή η ερώτηση είχε καρφωθεί στο μυαλό μου και δεν άφηνε να κοιμηθώ. Μετά από αρκετή ώρα με πήρε ο ύπνος.

[.....]

Το πρωί στο σχολείο δεν είπα γεια σε κανέναν. Ο Νίκος ήρθε σχολείο γιατί από χθες ένιωθε καλύτερα. Μόνο βλέμματα ανταλλάξαμε αν και αυτά σε συγκεκριμένο χρόνο. Δεν ήθελα να ακούσω αυτές τις λέξεις από το στόμα του να μου λένε "Έγινε καταλαθος" δεν το ήθελα καθόλου. Αλλά τα μάτια του άλλο έλεγαν. Βεβεια, τώρα τι να πιστέψεις....
"Χευ Κρίστι! Κάνω ένα παρτυ το Σάββατο θες να έρθεις;" με ρώτησε ο Μάρκος ένας παλιός φίλος του Άρη. Καλό και όμορφο παιδί. "Ναι μάλλον,ευχαριστώ" του είπα και σκέφτηκα άμα έρθει και ο Νίκος να του μιλήσω. Δεν έχω άλλη επιλογή αλλιώς θα του τα πει όλα ο Άρης και πιστέψτε με το προτιμώ να του το πω εγώ να το ακούσει από το στόμα μου. Πάω προς το μέρος της Μελίτας. Σήμερα ήταν καλά. "Σου είπε και εσένα ο Μάρκος;" την ρώτησα στο αυτί. "Ναι και είπε και στο Νίκο από ότι άκουσα.." με κοίταξε πονηρά. "Κολλ, έχω θέμα πρέπει να μιλήσω στο Νίκο αλλιώς θα το μάθει από τον Άρη. Είναι βλακας με μισεί και θα με ενοχλεί για πολύ ακόμα..." είπα και την αγκάλιασα "σοβαρά; Άμα δεν έχεις άλλη επιλογή.." μου απάντησε. "Ααα δεν σου είπα χθες φιληθηκαμε αλλά έφυγα..!" της είπα και έμεινε έκπληκτη. "Όπα καινούριο αυτό; Έφυγες γιατί ρε βλαμμενη;" μεε ρώτησε. "Γιατί νόμιζα ότι άμα συνέχισα και εμένα θα μου έλεγε πως έγινε καταλαθος και εγώ ρε Μελίτα δεν ήθελα αυτό να του ακούσω. Ρε δεν καταλαβαινεις;" της είπα και κύλισε ένα δάκρυ. Γρήγορα το σκούπισα. "Πρέπει να μιλήσετε..!" μου είπε και με κοίταξε. "Ναι αν μου πει ότι έγινε καταλαθος;" της είπα. "Δεν θα στο πει αυτό." μου είπε και έδειχνε σίγουρη για αυτό που μου είχε πει. Το κουδούνι σταμάτησε τη συζήτηση μας. Τα μαθήματα πέρασαν αρκετά βαρετά... ή μάλλον εγώ βαριόμουνα.. Έτσι σε όλες τις ώρες ζωγράφιζα. Έριχνα κάποιες κλεφτές ματιές στον Νίκο και με κοίταζε και εκείνος και τι ζωγράφιζα. Το τελευταίο κουδούνι με βρήκε με το κινητό στο χέρι πήρα τον πατέρα μου να δω πότε θα γυρίσει σπίτι. Ήθελα να μιλήσουμε. Μου είπε στις 2. Πήγα σπιτι, εφαγα και μπήκα fb. Πόσο καιρό είχα να μπω;; Πόσες ειδοποιήσεις, μυνηματα, αιτήματα..

[....]

Ο μπαμπάς ήρθε και είχε νεύρα. Κακό σημάδι αυτό. "Πρέπει να μιλήσουμε..." είπε τονόνωντας κάθε του λέξη.