The new boy

Κεφάλαιο 16

Γυρίσαμε σχετικά αργά. Βεβεια σπίτι ήμουν μόνη οπότε δεν είχα πρόβλημα ότι θα ακούσω φωνές που άργησα. Αλλά και μόνη μου βαριέμαι. "Νίκο θες να μείνεις σήμερα σπιτι μου; Βαριέμαι μόνη!" Του είπα ντροπαλά. "Φυσικά και θέλω καλέ. Απλά να το πω στην μητέρα μου." Είπε και έδειχνε χαρούμενος. "Ωραία" είπα και ανέβηκα στο δωμάτιο μου. Δεν ήταν καθόλου κοριτσίστικο, διότι ήταν το δωμάτιο για τους φιλοξενούμενους. Είχε την απόχρωση του μπεζ και λίγο του γκρι. Μετά από λίγο ήρθε κι αυτός. Του έκλεισα την πόρτα για να ντυθώ. "Εε γιατί κλείνεις μωρέ;" φώναξε με την γλυκιά του φωνή που σε κάνει να ανατριχιάζεις. "Θέλω να αλλάξω θα μπεις σε μισό λεπτό. Απλά περίμενε." Του είπα και έβγαλα την μπλούζα και το σουτιέν. Φόρεσα τις πιτζάμες και μετά του άνοιξα την πόρτα.

Είχε φύγει όμως. Μα καλά γιατί; Μήπως άργησα; Δεν θέλει τελικά να κοιμηθούμε αγκαλίτσα; Του έκανα κάτι; Γιατί έφυγε έτσι; Γαμώτο του... Αυτές οι ερωτήσεις περιτριγυριζαν το μυαλό μου και δεν το άφηνε να σκεφτεί λογικά και να βρει μια λύση. Έκατσα στον καναπέ και τον περίμενα. Δεν ήρθε όμως. Αποκοιμήθηκα στον καναπέ αγκαλιά με δύο μαξιλάρια. Κάποια στιγμή τα χαράματα σηκώθηκα, γιατί ήθελα τουαλέτα και είχα ξεχάσει να πλίνω τα δόντια μου. Κοίταξα το ρολόι 4:00 η ώρα. Ο Νίκος άφαντος και είχα ανησυχήσει. Ούτε ένα τηλέφωνο δεν με είχε πάρει.. Έπλυνα γρήγορα τα δόντια μου και ξάπλωσα στο ακατάστατο κρεβάτι μου. Ο ύπνος δεν με πήρε και γρήγορα. Σκεφτόμουν τον Νίκο και γιατί έφυγε.. Είχα το κινητό δίπλα μου μήπως με πάρει κάνα τηλέφωνο αλλά τίποτα. Άφαντος ο Νίκος.. Γύρω στις 5:30 με πήρε ο ύπνος αλλά δύσκολα..

Το πρωί με βρήκε ξαπλωμένη και ιδρωμένη στο κρεβάτι μου. Ξύπνησα από τις ακτίνες του ήλιου να καίνε το σώμα μου. Κοίταξα το κινητό μου, ούτε μια κλήση δεν με πήρε. Δεν με θέλει πια; Όλα ήταν μια πλάκα; Δεν καταλαβαίνω. Μα μου το υποσχέθηκε. Ο βλακας. Και τον πίστεψα δεύτερη φορά η χαζή. Σηκώθηκα, εφαγα πρωινό και ξάπλωσα πάλι στον καναπέ. Είχα βυθιστεί στις βαθιές σκέψεις μου για αρκετή ώρα μέχρι που άκουσα τον ήχο της κλήσης του κινητού μου. Το έπιασα γρήγορα στα χέρια μου πιστευοντας πως θα ήταν ο Νίκος αλλά ήταν ο μπαμπάς μου. Μου είχε λείψει. Θα έρθει το επόμενο Σ/Κ για να μείνει 5 μέρες. Ωραία.

Μετά από δέκα λεπτά χτύπησε το κουδούνι. Ήταν ο Νίκος. Τώρα να του ανοίξω ή όχι; Αλλά θέλω να μάθω γιατί έφυγε έτσι χωρίς να πει τίποτα. Του άνοιξα και μπήκε μέσα με γρήγορο βήμα. "Ότι και να πεις έχεις δίκιο Κρίστι" είπε και με αγκάλιασε σφιχτά. "Γιατί έφυγες έτσι;" τον ρώτησα θυμωμένη καθώς τελείωσε η μικρή μας αγκαλιά. "Έτυχε κάτι" είπε ξερά. "Τι κάτι; Ποιο σημαντικό από το κορίτσι σου;" είπα θυμωμένη ακόμα πιο πολύ. "Ναι Κρίστι ναι.." φώναξε εκνευρισμένος. "Τι έγινε Νίκο;" τον ρώτησα με απορία στο βλέμμα μου. "Η γιαγιά μου έπαθε έμφραγμα και είναι σε κρίσιμη κατάσταση στο νοσοκομείο. Ξενυχτισα χθες εκεί περιμένοντας τους γιατρούς." Είπε και έπιασε το κεφάλι του. "Γιατί δεν μου είπες τίποτα και με άφησες να περιμένω; Έφυγες χθες χωρίς να πεις κουβέντα. Ανησύχησα για εσένα ρε!" Του φώναξα και τον αγκάλιασα. "Το ξερω βρε μωρο μου και συγνώμη, αλήθεια δεν θα ξαναγίνει! Σε αγαπώ και δεν θέλω να σε χασω βρε χαζό" είπε κι με φίλησε απαλά ακουπωντας τα ροζ μου στεγνά χείλη. "Και γιατί με κάνεις να περιμένω; Για να μάθω βασικά άμα είσαι καλά και ζεις.. Σε παρακαλάω άμα ξαναγίνει να με πάρεις, δεν σου θυμώνω απλά στο λέω" του είπα και του χαμογέλασα πλατιά. "Όπως θέλεις μωράκι μου" είπε και πήγε στην κουζίνα. "Έχει τίποτα μα φάμε; πεινάω όσο δεν φαντάζεσαι." Είπε και άρπαξε μια φέτα φρέσκο ψωμί.

Φτιάξαμε κάτι απλό και ξαπλώσαμε στον καναπέ που ήταν λίγο άνω κάτω. "Και δεν μου λες πως είναι τώρα η γιαγιά σου;" τον ρώτησα. "Οι επόμενες ώρες θα είναι δύσκολες." Είπε και μου χύθηκε. "Κατάλαβα. Κάπως έτσι είχε συμβεί και με τον παππού μου. Εκείνες τις μέρες ήμουν μόνο στο νοσοκομείο αγκαλιά του και δίπλα του. Τον αγαπούσα πολύ, αν και δεν του το έδειχνα και πάρα πολύ. Για αυτό και εσύ σήμερα πήγαινε βρες την και πες τα της όλα, θα σε ακούσει ακόμα και αν δεν σε βλέπει, αλήθεια σου λέω. Εγώ δεν πρόλαβα και το μετανιώσω καθημερινά." Του είπα και ένα δάκρυ κύλησε. "Έχεις δίκιο Κρίστι μου, σε λίγο θα φύγω και θα πάω στο νοσοκομείο. Ούτε και εγώ της το έδειχνα και πάρα πολύ αλλά πιστεύω να το είχε καταλάβει από μόνη της." είπε. "Πάω λίγο τουαλέτα αγάπη μου, έρχομαι σε λίγο." Του είπα και κατευθύνθηκα προς το πιο κοντινό μπάνιο.

Όταν τελείωσα βγήκα και μια άσχημη εικόνα με περίμενε. Ο Νίκος μου να είχε σπαράξει στο κλάμα, το κινητό του πεσμένο στο πάτωμα σπασμένο και το μαξιλάρι υγρό. Τι έγινε; "Νίκο όλα οκευ;" τον πλησίασα. "Όχι, πέθανε." Μου ανακοίνωσε. "Μα καλά πότε; Πώς;" τον ρώτησα ταραγμένη. "Πριν λίγα λεπτά, δεν άντεξε μου είπε η μάνα μου. Γαμώτο και δεν την πρόλαβα. Όλα αυτά που είπαμε να της πω δεν θα τα ακούσει ποτέ μα βγαίνουν από το στόμα μου, μονάχα από τα όνειρα μου που έβριζα τον εαυτό μου που δεν της το έδειχνα καθημερινά. Μεγάλο μου λάθος. Ποτέ δε θα μάθει. Είμαι χαζός, γιατί τόσα χρόνια δίπλα μου και εγώ δεν είχα το θάρρος να της το πω. Να της πω ένα κολογαμηημενο ευχαριστώ ρε γαμωτο." Είπε και με αγκάλιασε. "Πήγαινε στο νοσοκομείο, θα σου κάνει καλό. Μετά πάρε με τηλέφωνο και θα τα πούμε. Σε χρειάζεται Νίκο" του είπα και με άκουσε. Έφυγε γρήγορα. Εγώ πήγα να ξαπλώσω περιμένοντας τηλεφώνημά του για νεότερα. Ο ύπνος με πήρε πιο εύκολα πιο ότι περίμενα.

Ξυπνησα και είδα το ρολόι έντεκα το βράδυ. Κοίταξα το κινητό μου και είχα τρεις κλήσεις από τον Νίκο. Αμέσως αρπαξα το κινητό μου στο χέρι και τον πήρα. Μου το σήκωσε αμέσως. Ακουγόταν λυπημένος και η φωνή του ακουγόταν σαν να έκλαιγε..τι σαν εε. Χωρίς δεύτερη σκέψη αποφάσισα μες' στο βράδυ να πάω να τον βρω. Δεν είναι ψυχολογικά καλά και χρειάζεται ατομα που τον αγαπούν δίπλα του. Έφυγα όπως ήμουν μαζί με το κινητό και τα κλειδιά μου.