The new boy

Κεφάλαιο 14

Φιλιόμασταν για αρκετή ώρα μέχρι που σταματήσαμε για να φάμε. Μετά από αυτό ήμουν σίγουρη για όλα! Αυτόν τον τύπο τον θέλω. Ακόμα και όταν κάνει βλακιες τις κανεις όμορφες. Παραγγείλαμε πίστα και κάτσαμε στον καναπέ. "Τώρα είσαι σίγουρη πως θέλω μόνο εσενα;" είπε χαρούμενος ο Νίκος τρώγοντας μια πίστα. "Απολύτως γλυκιέ μου" του απάντησα γλυκά. "Μην φοβάσαι τίποτα" είπε αποφασισμένος. "Δηλαδή τώρα εμείς είμαστε μαζί;" τον ρώτησα δειλά. "Έτσι λεω" είπε. "Μα δεν με ρωτησες καν.." είπα και γέλασα. "Μμμ. Κρίστι,θες να γίνεις το κορίτσι μου;;" φώναξε. "Δέχομαι" είπα και τον φίλησα απαλά. "Είσαι ευτυχισμένη;" με ρώτησε. "Θα με κάνεις να νιώσω έτσι;" είπα και ένιωθα έτοιμη για αυτήν την κίνηση. "Όσο δεν φαντάζεσαι μπέμπα μου!" Είπε και με φίλησε σφιχτά...

[....]

"Θες να βγούμε το βράδυ;;" με ρώτησε. "Φυσικά, αλλά σήμερα θέλω μόνοι" είπα. "Ότι θέλει το μωρό μου" είπε, με φίλησε και έφυγε... Ναι ήμουν ευτυχισμένη.. Όσο κανείς δεν μπορεί να φανταστεί.. Αυτός. Το χαμόγελό του. Το φιλί του. Όλα πάνω του είναι υπέροχα. Και φόρεμα να του δώσεις να βάλει πάλι υπέροχος θα είναι το αγόρι μου. ΤΟ ΑΓΌΡΙ ΜΟΥ!!! Άρα, η Ζωή και η Άννα στο διαολο να πάνε χεχεχεχχε. Εμένα θέλει. Και εγώ εκείνον...
Με πήρε τηλέφωνο η Μελίτα. Μου είπε σε 5 στο σπίτι της. Ακουγόταν περίεργα. Κάτι σαν να έκλαιγε... Θα τον σκοτώσω όποιον/α την πείραξε. Γρήγορα έφυγα περνώντας μαζί μου κλειδιά και κινητό.

Χτύπησα το κουδούνι και μια διαφορετική Μελίτα μου άνοιξε την πόρτα. Φόραγε μπιτζαμες και κάτι γλυκές παντόφλες. Έμοιαζε να κοιμόταν. Ή μπορεί και όχι.."Μελίτα έκλαιγες;" την ρώτησα ενώ τα δάκρυα της φαίνονταν... "Όχι ρεε" φώναξε και προσπάθησε να σκουπίσει ένα από τα δάκρυα. Αμέσως μετά κι άλλα δάκρυα άρχισαν να τρέχουν.. "Μελίτα πες μου τι έγινε. Ποιος το έκανε;;" φώναξα και χτύπησα δυνατά την πόρτα. "Τίποτα μωρέ βλακειες.." είπε φοβισμένη. "Βλακειες και εσύ κλαις; Δεν σε θυμάμαι για τέτοια...Πες μου ρε τι έγινε αλλιώς θα το μάθω με άλλο τρόπο και το ξερεις..." είπα τελειωνοτας. "Είσαι μια εσύ.. Αμάν. Οκευ θα σου πω." είπε και μου έκανε νόημα να πάμε στο δωμάτιο της. Ήταν η μητέρα της στην κουζίνα, νομίζω είχε καταλάβει κάτι για την Μελίτα.."Τώρα πες μου..." είπα νευριασμένη πετώντας ένα μαξιλάρι στο πρόσωπο την Μελίτας. Αυτό είχε πλάκα δεν μπορώ να πω...;) "Αου." Φώναξε. "Ρε Μελίτα με ασκασες πια..Πες μου!" Φώναξα έντονα. "Καλά. Σήμερα το πρωί πήρα ένα μυνημα από τον Άρη και μου είπε κάποια κακά πράγματα για τον Μάρκο. Έτσι μετά εγώ τον πήρα τηλέφωνο και τον χώρισα. Αλλά δεν ξέρω άμα αυτά είναι αλήθεια." Είπε και ξάπλωσε στο μεγάλο της κρεβάτι. "Όπα κάτσε ο Άρης; Από που κι ώσπου; Δεν του έχεις σβησει τηλέφωνο;" είπα και την πλησίασα. "Ναι..το μυνημα ήταν από άγνωστο αριθμό, αλλά μετά αυτός ο αριθμός με πήρε και τηλέφωνο και τον κατάλαβα." Είπε και έκλαψε όσο δεν φαντάζεστε. "Ρε το κάνει για πλάκα, για να μας εκδικηθεί! Και συ ρε τον πίστεψες... γιατί το έκανες αυτό;" της φώναξα λίγο.. "Δεν ξέρω. Αυτά τα λόγια ήταν τόσο πιστοικα...Έκανα βλακεία. Δεν θα μου το συγχωρέσει ο Μάρκος." Είπε και χύθηκε στην αγκαλιά μου. "Παρτον τηλέφωνο και πες του να μιλήσετε!" Της είπα και το βλέμμα μου είχε πέσει πάνω στο κινητό της.. "Και νομίζεις πως θα θέλει να μου μιλήσει ή να ακούσει τη φωνή μου;" είπα και πήρα το κινητό της στα χέρια μου. "Άμα σε αγαπάει ναι..." είπα και πάτησα την επαφή του. Και κάπως έτσι τον πήρε. Απάντησε αμέσως εκείνος. Ήθελε να τη δει, να της εξηγήσει όσα έγραφε το μυνημα του Άρη. Που δεν θα ήθελε ρε Μελίτα... Εγώ έφυγα και πήγα σπίτι μου να ετοιμαστώ, γιατί στις εννιά θα με έπαιρνε ο Νίκος από το σπίτι μου.

[...]

Αρχικά, έκανα ένα μπανάκι με ωραίο ζεστό νερό και μετά βρήκα τα ρούχα που θα φορέσω. Μου είπε ότι θα με πάει κάπου διαφορετικά. Ανυπομονούσα πάρα πολύ. Έβαλα μια μαύρη φούστα λίγο πιο πάνω από το γόνατο και μια άσπρη σχετικά κοντή μπλούζα. Τα μαλλιά μου τα άφησα ανέμελα και βάφτηκα ελάχιστα. Στις 8:55 ήμουν έτοιμη. Το κουδούνι χτύπησε.

"Έτοιμη;" είπε ενώ ήταν ένα σκέτο κουκλί. Ένα πουκάμισο και μια βερμούδα είχε επιλέξει. Τα μαλλιά του με λίγο τζελ και όλα κομπλέ. Του έπιασα το χέρι και με πήγε στο αυτοκίνητο του. Δεν είναι λίγο μικρός για αυτοκίνητο; Σκέφτηκα ενώ μου είχε ανοίξει τη θέση του συνοδηγού. Μπήκα και έβαλε τη μουσική στο τέρμα. Στο αμαξι μέσα ανταλλάσαμε πολλές ματιές και στα κόκκινα φανάρια όταν σταματούσαμε δίναμε κάνα πεταχτο φιλί. Οδηγούσε για παραπάνω από μισή ώρα μέχρι που με πήρε ύπνος δίπλα στο παράθυρο. Με σκέπασε με την ζακέτα του και μου χαΐδεψε τα μαλλιά μου. Μετά συνέχισε ακόμα να οδηγάει..