The new boy

Κεφάλαιο 15

Άκουσα κάτι δυνατό. Ξυπνησα απότομα, διότι νόμιζα πως ο Νίκος τράκαρε. "Νίκο, τι έγινε;" του είπα καθώς είχα ξυπνήσει. "Όλα καλά μωρό μου, μην ανησυχείς!" Είπε και έβγαλε την ζώνη του. Μάλλον φτάσαμε. Όταν βγήκα έξω ένα χασμουρητό μου ξέφυγε. Ο Νίκος δεν γέλασε μαζί μου, δεν το περίμενα..

Προχωράμε χεράκι χεράκι μέχρι που σταματάμε μπροστά από μία μικρή σπηλιά. "Που είμαστε;" τον ρώτησα ενώ αυτό που έβλεπα δεν μου άρεσε και τόσο πολύ. "Περίμενε και θα δεις.." είπε και μπήκαμε μέσα. Ήταν σκοτεινά. Άκουγα κάτι φωνές αλλά ο Νίκος που είπε πως ζούσαν νυχτεριδες μέσα στην σπηλιά. Δεν νοιαστηκα και πολύ και προχωρήσαμε. Φτάσαμε στο τέλος της σπηλιάς. "Είναι αδιέξοδο Νίκο" του είπα και του έκανα νόημα να γυρίσουμε. "Μην βιάζεσαι τόσο πολύ να φύγεις. Στο υπόσχομαι αυτό που θα δεις θα σου αρέσει" είπε και έδειχνε σίγουρος. "Μπορεί και να έχεις δίκιο αλλά τι θα δούμε; Τις πέτρες;" τον ρώτησα και έκανε μια κίνηση να σηκώσει τις πέτρες. Τα κατάφερε όμως μωρέ. Τότε ήταν ένα δρομάκι. Αμέσως το ακουληθήσαμε. Ήταν απλά υπέροχα. Παντού υπήρχαν λουλούδια, δέντρα με καρπούς, θάμνοι και κάμποσα ζώα της φύσης. Είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό. Ήταν βράδυ αλλά εκεί μέσα έμοιαζε με πρωί. Ηλεκτρικό φως σκέφτηκα αλλά δεν με άνοιξε ιδιαίτερα να μάθω. Καθώς προχωρούσαμε τα δέντρα λιγόστευαν όμως τα λουλούδια κι οι θάμνοι όχι. Φτάσαμε στον προορισμό μας. Στο τέλος αυτού του μονοπατιού υπήρχε ένα μπακάκι με έτοιμο φαγητό που από μακριά φρέσκομύριζε. Είχαμε ως θεα μια λίμνη με δύο μικρά βατράχια. Είχαμε δροσιά, αφού από πάνω μας κρεμόταν ένα μονάχα μεγάλο δέντρο με αρκετούς όμορφους και νόστιμους καρπούς. Αρχίσαμε να τρώμε ενώ εγώ είχα μένει να θαυμάζω το όλο τοπίο, απλά υπέροχο. Δίκιο είχε ο Νίκος. "Φάε καθόλου βρε" είπε και σταμάτησα να τα θαυμάζω. "Μπροστά σε όλο αυτό μου είναι αδύνατον να φάω, Νίκο" είπα ενθουσιασμένη. "Ααα σου αρέσει τελικά εεε; Είδες που είχα δίκιο;" είπε βγάζοντας το πιο ωραίο του χαμόγελο. "Απλά μου αρέσει; Το λατρεύω! Μα καλά πως το βρήκες αυτό το μέρος καλεε;" τον ρώτησα απορρημενη. "Όταν ήμουν πιο μικρός είχαμε πάει με τον πατέρα μου για camping και βρήκα αυτό το μέρος τυχαία. Έτσι οπότε έχω χρόνο και θέλω να σκεφτώ έρχομαι εδώ. Εδώ έχω έρθει με τα αγαπημένα μου άτομα, οπότε ένα από αυτά είσαι και εσύ τώρα." Είπε και με κοίταξε γλυκά. "Αωωω τι ωραια. Να ξανάρθουμε Νίκο, μου αρέσει πολύ!" Είπα χαρούμενη. "Οπότε θες αγάπη μου" είπε και με φίλησε. Αφού τελειώσαμε το φαγητό αποφασίσαμε να κάτσουμε λίγο ακόμα. Κάτσαμε στο υγρό γκαζόν και απολαμβάναμε τη φύση μακριά από την πόλη, τους σπαστικούς ήχους, τα αυτοκίνητα, τις κόρνες και τα μηχανάκια. Είναι ο "ο παράδεισος μας" καθώς έτσι τον ονομάσαμε μαζί. Ξαπλώσαμε πάνω στο γκαζόν και μιλάγαμε για τις ζωής μας κι τα παιδικά μας χρόνια. Μου είπε πως δεν είχε πατέρα από την ηλικία των 10. Όταν βρήκε αυτό το μέρος ήταν 9. Έρχεται εδώ για να τον θυμάται καθώς δεν θυμάται τίποτα άλλο από αυτόν. Έχει έναν πατριό, τον Αλέξανδρο όπου είναι αρκετα καλός μαζί του αλλά κανείς δεν θα είναι σαν τον πατέρα του μου είπε καθώς ένα δάκρυ κύλησε από το όμορφο πρόσωπο του. Τι γλύκας. Εγώ του είπα για τα πάντα. Την μητέρα μου, για την μετακόμιση του πατέρα μου και για την γιαγιά μου. Με άκουγε με προσοχή καθώς αυτά που έλεγα τον ένοιζαν, μάλλον.

Η ώρα είχε πάει μεσάνυχτα και αποφασίσαμε να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής..