Cheated by the Billionaire (EDITING)

Chapter 23

Chapter 23

Pinanuod ko ang sarili ko sa salamin. Ni hindi ko alam paano lumabas ng banyo at harapin ang taong gumawa ng miserable kong buhay. I just want to disappear for a minute or even an hour.

"I hate you, Isaac..." i repeatedly told my self.

Hindi ako pwedeng bumigay. Binigyan niya ako ng rason para kamuhian siya, para magalit.

But my son... He wants a father. Gusto niya ng ama na bibigyan siya ng magandang alaala sa mundo. He begged me for his father and his father....nandito siya at nasa iisang lugar kasama ko.

I clenched my fists and forcely closed my eyes. Hindi ngayon ang tamang pag kakataon sa pumili. I'm sorry, My angel. I despise your father a lot at baka... baka kunin ka niya sa'kin kapag nag kataon.

Taas nuo akong nag lakad palabas ng kwarto suot ang isang flowy white off shoulder dress. Hindi ba marunong pumili ng damit ang sekretarya niya? Mukha akong pupunta sa baptismal, e.

Palabas nako ng kwarto nang marinig ko ang boses ni Isaac. Nakita ko ang likod niya habang nakatingin sa glass window na tanaw ang kagandahan ng buong lugar. This is his penthouse, maybe.

"I know. Uuwi ako. Thank you for informing me, Mara."

I rolled my eyes. Mara? Another girl?

Hinanap ng mata ko ang bag ko at cellphone. Sigurado naman akong kinuha niya 'yon. I need to call Alyssa kung nagising naba si Mon. It's early in the morning! Baka hindi pa 'yon nag aalmusal dahil gusto ang luto ko.

"I got it.."

Mabilis akong napahinto sa pag hahanap at tumingin sa taong nasa gilid ko. I saw him checked me twice before my face. Nag taas ng kilay dito. Padarag kong kinuha ang gamit ko at aamba na sanang aalis pero may humatak sa palapulsuhan ko.

Buti nalang ay mabilis kong pinagpag iyon at nag gagalaiting humarap kay Isaac.

"Where are you going?"

I sighed, losing my patience. "What do you need, huh?"

"Let's talk.."

He said that with his serious face. May kakaiba sa mukha niya. Sa kabilang banda ay tila gusto niya talagang mag makaawa na makausap ako.

Well, hindi mangyayari 'yon.

"Then... Just book an appointment.. pero mukhang imposible 'yon dahil busy ako. Sorry, Mr. Darwin."

"I cancel mo lahat ng appointment mo and let's talk..." He said with a serious tone.

Iritado ko itong tinignan. Lakas luob akong pumantay sa nag babaga niyang mga titig.

"Mag book ka. Hindi ka espesyal."

"I need to see my child." He said.

Natigil ako at mas lalong nagalit. Now, He mentioned my child. Anong balak niya.

I chuckled sarcastically. "Wala kang anak, Isaac. Anak ko at hindi anak mo. Walang tatay ang anak ko kaya huwag kang managinip, Alright?"

I saw him clenching his jaw. Parang nag pipigil. Go, Isaac! Shout at me. Huwag mo pigilan.

"Huwag kang mangarap." Mariin kong sambit.

"I'm begging.."

Halos manigas ako ng makitang bumaba siya para lumuhod. Parang tumigil ang mundo. Marahan niyang hinawakan ang kamay ko habang nakayuko. Mas lalong nanlaki ang mata ko dahil sa panginginig ng balikat niya.

What now, Isaac!? Huwag kang lumuhod. You're a jerk. Hindi totoo yan.

"Let me see my child, Vennie... I wanted to see him. I-I didn't know. Alam kong naging malupit ako. Ginawa kolang naman 'yon dahil...."

Stupid.

Nag babadya ang luha sa aking mata pero hind ko hinayaang tumulo yon. Mas pinili kong itaas ang ulo ko para hindi tumulo yon sa harap ng taong sinaktan at iniwan kaming mag ina.

"Ginawa dahil?" Matigas kong sambit.

The billionaire and respected Isaac Darwin is kneeling infront of me and begging for my forgiveness after all what he and they have done on me.

It's funny but how can i laugh? How i wish i can laugh in this situation.

"Inisip mo ba 'yan nung mga nakaraang taon? Inisip mo ba kung kamusta ako? anong nangyari sa akin bago niyo babuyin ang buhay ko? Isaac, it hurts... it hurts more than anything. Islmond... is the only thing i have today.. kaya kung sa tingin mo ganun kadali...." i bit my lip. "Duon ka nagkakamali."

Mabilis kong inalis ang kamay niya at humakbang papalayo ng pintuan.

Iniwan siyang nakaluhod at luhaan.

Hindi ko alam na sa sobrang manhid ko ay kusang tumulo ang luha sa aking mata. Ang mga mata na nakatingin sa akin habang mabilis at halos tumatakbo na ako palabas ng building. Wala din akong pakielam kung may nakakilala sa akin o kung anong itsura ko.

I need to leave this place as soon as possible.