«Περίμενε...»
Ο απαίσιος επισκέπτης σταμάτησε την αφήγησή του και με κοίταξε με αχνό, χαιρέκακο χαμόγελο. Είχε καταλάβει τί σκέψη περνούσε από το μυαλό μου, όμως με άφησε να συνεχίσω μόνη μου. Το ταραγμένο ύφος μου ήταν καρφωμένο κάπου πάνω του. Όχι στα μάτια.
«Δεν πιστεύω να είναι...» έκανα με φωνή τρεμάμενη.
Ο Τομπάιας έφερε το χέρι στο λαιμό του και τράβηξε το σχοινακι με το μικρό τηλεκοντρόλ, αυτό με το οποίο ειδοποιούσε τον συνεργό του πως όλα πήγαιναν καλά. Τον συνεργό που, παρακολουθούσε την θεία Άννα, περιμένοντας κάθε ώρα και στιγμή οδηγίες. Το αντικείμενο έβγαζε παροδικά ένα κόκκινο φως, σαν μικροσκοπικός κόκκινος φάρος...
«Όχι, Αμαλία.» είπε σταθερά εκείνος. «Κανείς δεν κρύβεται πίσω από αυτό. Δεν υπάρχει συνεργός, ποτέ δεν υπήρξε. Είμαστε μόνο εγώ κι εσύ εδώ...»
Κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά, αδυνατώντας να το πιστέψω. Το μικρό πράγμα έλαμψε ξανά κόκκινο, χαιρέκακα κόκκινο, σαν μάτι που βλεφάριζε συμφωνώντας.
«Γιατί...»
Η φωνή μου είχε πλέον μια δόση ανημποριάς. Γιατί να μπει στη διαδικασία να με παραπλανήσει έτσι με αυτό το ηλίθιο παιχνίδι; Τι θα κέρδιζε;
«Έλα, τώρα.» είπε εκείνος κουνώντας το σχοινί στο χέρι του πέρα δώθε, σαν να ήθελε να με υπνωτίσει. «Ενα παιχνίδι χρειάζεται λίγο σασπένς, δεν συμφωνείς; Έπρεπε να είμαι σίγουρος ότι δεν θα ανακατέψεις την αστυνομία, πάση θυσία. Ήθελα να είμαστε μόνο οι δύο μας, έστησα όλο αυτό με συγκεκριμένο τρόπο, για να πετύχω τις κατάλληλες συνθήκες. Και πράγματι, με αυτό εδώ το μικρό αντικείμενο, που δεν κάνει απολύτως τίποτα...σε είχα στο χέρι.»
«Γελοίο...»
Ήταν απ'τα πιο γελοία πράγματα που είχα ακούσει. Θυμήθηκα το φόβο, την αγωνία που είχα νιώσει στο πετσί μου τη μέρα που μου έδειξε το τηλεκοντρόλ και που δήλωσε την υποτιθέμενη κατάσταση με τον συνεργό. Ολα αυτά...ήταν απλά ένα ψέμα. Ενα μικρό μέρος του παιχνιδιού που αυτός είχε στήσει.
«Γελοίο, όχι. Δημιουργικό, θα έλεγα.» είπε ο Τομπάιας απ'την καρέκλα του και άφησε ένα μικρό γέλιο στον εαυτό του. Στο μισοσκόταδο, το κάποτε μπλε βλέμμα του φαινόταν μαύρο σαν άδεια τρύπα,μα ταυτόχρονα γεμάτο τρέλα:
«Ο Σαλίμ φορούσε αυτο το μαραφέτι γιατί πίστευε πως ο αδερφός του ήταν ακόμα ζωντανός. Νόμιζε πως ο μικρός του αδερφός πατούσε το κουμπί, πίσω στη χώρα του. Το κουμπί που ανάβει αυτό το κόκκινο φως που βλέπεις τώρα. Η αλήθεια όμως ήταν, πως ο αδερφός του ήταν νεκρός και το αντικείμενο, απλά χαλασμένο. Όμως μερικές φορές, Αμαλία, ακόμα και μετά από τόσο καιρό...»
ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ
(Υπό Διόρθωση) Το Παιχνίδι Του Δολοφόνου
Mystery / Thriller•Boco2k20 winner in Mystery Η Αμαλία Χάλαρη ειναι μια φυσιολογική δεκαεφταχρονη που μετά από ένα τρομερό τροχαίο, όπου έχασε τους γονείς της, μένει μόνη.Όπως όλοι οι έφηβοι στην ηλικία της, έτσι κι εκείνη διαβάζει σκληρά για τους Πανελλήνιους διαγω...
