«Αγόρι μου, ο φίλος σου...» είπε τελικά, διαλέγοντας τον διστακτικό δρόμο. Κι αυτόν θα συνέχιζε να διαλέγει για όλη της τη ζωή.
Παιδικά γέλια ακούστηκαν από κάπου μακριά. Το αγόρι δεν ήξερε αν ήταν στο μυαλό του ή στην πραγματικότητα.
Ακουστηκαν πολύ πιο μακριά από την παιδική τους χαρά, ένοιαζε με όνειρο...
«Τι; Τι έχει;» ρώτησε ξανά το παιδί. Κάτι μέσα του τον πονούσε.
Η γυναίκα μπροστά του ξεφυσηξε προβληματισμένη. «Έχει κάτι πολύ κακό μέσα του που τον αρρωσταίνει.»
Ο Αχιλλέας ανησύχησε ακόμα παραπάνω. Κοίταξε το πάτωμα, τα μπλέ παπούτσια της νοσοκόμας ανάμεσα στη λεπτή, νοητική του ομίχλη...
«Τι είναι;»
«Λέγεται καρκίνος.» απάντησε η γυναίκα σιγανά, μα η λέξη από μόνη της είχε δύναμη, σαν να εξαπέλυε μια τρομερή κατάρα.
Το αγόρι ένιωσε το πίσω μέρος του κεφαλιού του να μουδιάζει. Ήξερε τι ήταν αυτό. Αυτή τη λέξη την είχε συνδέσει για κάποιο λόγο στο υποσυνείδητο του, με μια ανάμνηση που είχε χάσει το χρώμα της από το πέρασμα του χρόνου. Την θυμόταν σαν να έβλεπε όνειρο, η μητέρα του να κάθεται στο τραπέζι της κουζίνας ενός ξεχασμένου σπιτιού, το ένα χέρι της να καλύπτει τα μάτια της και το άλλο να σφίγγει το ακουστικό του τηλεφώνου σαν να εξαρτιόταν από αυτό, τόσο που οι κόμποι των δαχτύλων της είχαν ασπρίσει.
Είχε ακούσει τη μητέρα του να μιλάει γι'αυτη τη λέξη στο τηλέφωνο, με δάκρυα στα μάτια της και τρεμάμενη φωνή. Είχε ευχαριστήσει με απάθεια αυτόν που της μιλούσε και είχε κατεβάσει το ακουστικό με μια σφιγμένη κίνηση. Έψαξε αμέσως με το βλέμμα της τριγύρω και είχε βρει το γιό της να την κοιτά περίεργος.
Του είχε εξηγήσει με τα πιο απλά της λόγια, με υπομονή και σιγανή, τρεμάμενη φωνή τι ήταν αυτή η λέξη κι ο μικρός είχε καταλάβει. Όταν την ρώτησε ποιος 'είχε' αυτήν την λέξη, εκείνη δεν του είχε απαντήσει. Μόνο τον είχε πάρει μια σφιχτή αγκαλιά.
Όμως καταλάβαινε τι ήταν η λέξη. Την καταλάβαινε βαθιά, παρά το νεαρό της ηλικίας του, υποσυνείδητα. Μπορούσε να νιώσει το μέγεθος αυτής της απλής λέξης, να καταλάβει πως η γραμμή που χωριζε τη λέξη με την απώλεια ήταν καταραμένα λεπτή.
Ήταν μια από τις μεγαλύτερες μιζέριες του κόσμου.
«Δεν...» έκανε με κομμένη την ανάσα το παιδί.
ESTÁ A LER
(Υπό Διόρθωση) Το Παιχνίδι Του Δολοφόνου
Mistério / Suspense•Boco2k20 winner in Mystery Η Αμαλία Χάλαρη ειναι μια φυσιολογική δεκαεφταχρονη που μετά από ένα τρομερό τροχαίο, όπου έχασε τους γονείς της, μένει μόνη.Όπως όλοι οι έφηβοι στην ηλικία της, έτσι κι εκείνη διαβάζει σκληρά για τους Πανελλήνιους διαγω...
Μέρος 60
Começar do início
