Φλογερές Ψυχές

↬Χάνομαι

Δεν το πιστεύω οτι το έμαθε. Πως μπόρεσε να του το πει; Νιώθω ήδη οτι την επόμενη μέρα όταν θα εμφανιστώ στο σχολείο θα το γνωρίζουν όλοι.

Μια τέτοια πληροφορία—το μεγαλύτερο μυστικό που προσπαθούσα να κρατήσω κρυφό—κυκλοφόρησε στο πιο δημοφιλές αγόρι. Παρόλο που το τελευταίο χρονικό διάστημα μου συμπεριφερόταν καλά, δεν μπορώ να ξεχάσω τις στιγμές που άλλαζε τελείως χαρακτήρα απέναντι μου. Γιατί να μην το κάνει και τώρα;

«Skylar μου—»

Ξεκίνησε να μιλάει η Riley, φιλώντας με απαλά στο μέτωπο, αλλά την διέκοψα και απομακρύνθηκα από το άγγιγμα της.

«Τι ώρα είναι;»

Ρώτησα, αγνοώντας την ελάχιστα.

«Πέντε.»

Απάντησε ο Ace και τον κοίταξα στιγμιαία. Προσπάθησα να σπάσω την οπτική μας επαφή, αλλά κάτι στο απροσδιόριστο του βλέμμα με απέτρεπε από το να επιδιώξω την επιθυμία μου.

«Είσαι καλά;»

Ρώτησε η Riley και έγνεψα καταφατικά.

«Πρέπει να φύγω.»

Σηκώθηκα βιαστικά, σαν να μην λιποθύμησα λίγες ώρες νωρίτερα. Έχασα την ισορροπία μου, μα την ξαναβρήκα όταν κρατήθηκα από την μπλούζα του Ace.

«Ήρεμα.»

Ψιθύρισε και ένιωσα τα νεύρα μου να τσιτώνονται για άλλη μια φορά. Δεν ήθελα να το μάθει. Δεν έπρεπε να το μάθει.

«Είμαι μια χαρά.»

Είπα και απομακρύνθηκα από την αγκαλιά του, νιώθοντας έντονη αμηχανία. Αφού τους αντίκρισα για μια τελευταία φορά, βγήκα από το ιατρείο παίρνοντας τον δρόμο προς την έξοδο. Ένιωθα τα πόδια μου βαριά και πως το σώμα μου θα με εγκατέλειπε. Δεν είχα καμία όρεξη για να αντιμετωπίσω τον εκνευρισμένο θείο μου.

Δεν ήθελα να ξαναγυρίσω στο σπίτι. Δεν ήθελα να το γνωρίζουν όλοι. Δεν ήθελα να πάω στο σχολείο την επόμενη μέρα. Δεν ήθελα να ξυπνήσω την επόμενη μέρα. Δεν ήθελα να αποχωριστώ τους γονείς μου.

Με αυτές τις σκέψεις να βασανίζουν το ταλαιπωρημένο μυαλό μου, έφτασα στο σπίτι όπου με συντροφεύει ο θείος μου τα τελευταία δύο και χειρότερα χρόνια της ζωής μου.

«Πάλι άργησες.»

Είπε με τον συνηθισμένο, εκνευρισμένο τόνο να κοσμεί την μονότονη φωνή του.

«Ναι, συγγνώμη, αλλά δεν είσαι ο μόνος που με χτυπάει. Υπάρχουν αρκετοί και με κράτησαν απασχολημένη.»

Απάντησα ειρωνικά και στένεψε απειλητικά τα μάτια του.

«Γιατί με κοιτάζεις έτσι; Σου φαίνεται περίεργο, ε;»

Γέλασα και το ύφος του μετατράπηκε ξανά σε σοβαρό και αυστηρό.

«Αφού το κάνεις και εσύ, γιατί να μην το κάνουν και οι υπόλοιποι;  Ξέρουν οτι είμαι αδύναμη και το εκμεταλλεύονται αυτό. Όπως κάνεις και εσύ, άλλωστε. Μόνο που υπάρχει μια μικρή διαφορά. Εσύ είσαι κυριολεκτικά άρρωστος, εκείνοι δεν είναι.»

Έσφιξε το σαγόνι του, ως ένδειξη θυμού.

«Άλλη μια φορά να αναφέρεις την αρρώστια που όλοι νομίζετε οτι έχω και θα—»

«Ξέρω, ξέρω. Δεν με νοιάζει καν. Εξάλλου αύριο θα έχουν μάθει όλοι οτι με κακοποιείς σε τέτοιο βαθμό. Δεν υπάρχει νόημα να κρύβομαι άλλο. Θα αναγκαστείς να δεχτείς την θεραπεία. Ενώ εσύ θα βελτιώνεσαι ψυχικά, εγώ θα καταστρέφομαι. Πώς νιώθεις γι'αυτό; Είσαι περήφανος που διέλυσες τον μοναδικό συγγενή που σου απέμεινε σε αυτόν τον πλανήτη; Το μοναδικό άτομο που σε νοιάζεται;»

Το βλέμμα του μαλάκωσε.

«Ελπίζω να νιώθεις κάτι. Είτε αδιαφορία, είτε στεναχώρια, είτε μετάνοια. Σε παρακαλώ νιώσε κάτι, γιατί άμα δεν νιώθεις κάτι δεν σου αξίζει να λέγεσαι άνθρωπος. Ειδικά από την στιγμή που η συμπεριφορά σου κλίνει περισσότερο προς την συμπεριφορά ενός κτήνους και όχι ενός ανθρώπου.»

Υψώνοντας τον τόνο της φωνής μου, πέταξα την τσάντα μου στο πάτωμα και ανέβηκα στο δωμάτιο μου, δίχως να τον αφήσω να μου απαντήσει.

Δεν θέλω να ξέρω τι σκέφτεται.

Κλείδωσα την πόρτα και έπιασα τον φορητό μου υπολογιστή με τρεμάμενα χέρια, ανοίγοντας την εφαρμογή που χρησιμοποιούσα τον τελευταίο καιρό.

Ο ήχος ενός γυάλινου αντικειμένου να θρυμματίζεται ήχησε έως το δωμάτιο μου, προκαλώντας μου τόσα δάκρυα που θόλωσε η όραση μου. Νιώθω πιο μόνη, προδομένη και στεναχωρημένη από ποτέ.

Εκεί που αρχίζω να πιστεύω πως υπάρχουν ελπίδες, πως ίσως γνώρισα μερικά καλά άτομα, όλα καταστρέφονται. Είναι στην φύση του ανθρώπου να προδίδει τελικά.

Λυπάμαι, λυπάμαι γιατί κάθε φορά φτάνω στην πηγή, μα δεν πίνω ποτέ νερό. Το χει πιει ήδη κάποιος άλλος.