•Boco2k20 winner in Mystery
Η Αμαλία Χάλαρη ειναι μια φυσιολογική δεκαεφταχρονη που μετά από ένα τρομερό τροχαίο, όπου έχασε τους γονείς της, μένει μόνη.Όπως όλοι οι έφηβοι στην ηλικία της, έτσι κι εκείνη διαβάζει σκληρά για τους Πανελλήνιους διαγω...
Ουπς! Αυτή η εικόνα δεν ακολουθεί τους κανόνες περιεχομένου. Για να συνεχίσεις με την δημοσίευση, παρακαλώ αφαίρεσε την ή ανέβασε διαφορετική εικόνα.
Μέσα στη θλίψη της απέραντης μετριότητας, που μας πνίγει από παντού, παρηγοριέμαι ότι κάπου, σε κάποιο καμαράκι, κάποιοι πεισματάρηδες αγωνίζονται να εξουδετερώσουν τη φθορά.
~Οδυσσέας Ελύτης.
Ουπς! Αυτή η εικόνα δεν ακολουθεί τους κανόνες περιεχομένου. Για να συνεχίσεις με την δημοσίευση, παρακαλώ αφαίρεσε την ή ανέβασε διαφορετική εικόνα.
Άλλη μια αστραπή φώτισε το μαύρο ουρανό για μια στιγμή φωτίζοντας την μπλε άβυσσο και ύστερα έσβησε.
Έστρεψα το βλέμμα μου στο πάτωμα σκεφτόμενη για άλλη μια φορά, το πόσο ανόητη ήμουν.Αυτη η άβυσσος που έκρυβαν τα μάτια του, ήταν απύθμενη απ'την αρχή.Η αρρώστια,το σκοτάδι τον είχαν φθείρει χωρίς επιστροφή,σε σημείο που η ψυχή είχε αρχίσει να εξατμίζεται,να σβήνει.Κανεις δεν μπορούσε να πολεμήσει αυτή τη φθορά στην ψυχή.
Το πράγμα πάντα κέρδιζε.Σερνόταν έξω από τους τοίχους...
Εκείνος δεν απομακρύνθηκε παρόλη τη σιωπή μου.Χαμογέλασε ψυχωτικα,είχε κερδίσει στη φιλονικία άλλωστε, γιατί να μην χαμογελά...;
"Θα ήταν ωραίο να σκοτωναμε μαζί.Θα γινόσουν κάτι σαν η 'ΣκοτεινήΆμα' και θα αλλάζαμε τη φύση των πραγμάτων...ρομαντικό, έτσι;"ρώτησε με φωνή που έσταζε σαρκασμό.
Τον κοίταξα ενοχλημένη.Με κορόιδευε.
"Άρχισες πάλι τις τρελές σου διαλέξεις..."
"Είναι δύσκολο να αλλάζεις τη φύση των πραγμάτων, Αμαλία."μιλησε σιγανά.
"Και μερικές φορές είναι ακατόρθωτο για κάποιους.Αυτο ισχύει και για σένα..."
Απομακρύνθηκε χαμογελώντας μου χαιρέκακα και μπόρεσα να ανασάνω ξανά.Ηταν απαισιος...
Τον ακολούθησα με το βλέμμα μέχρι που έκατσε ξανά στον καναπέ.Ανατριχιασα ξανά και το βλέμμα μου έγινε έντονο όταν έβγαλε το κυνηγετικό του μαχαίρι απ'την πίσω τσέπη του τζιν του.Με μια κίνηση το άνοιξε και η λεπίδα άστραψε στο λιγοστό φως του δρόμου.Άρχισε να τη γυαλίζει με ένα λευκό μαντήλι που έβγαλε επίσης απ'την τσέπη του.
"Κρίμα που δεν νοικιασαμε καμία ταινία.Δεν μπορώ να βγω έξω να 'παίξω' με αυτήν τη βροχή..."μονολόγησε μισοκλεινοντας τα μάτια.
Εγώ δεν απάντησα, έκανα λίγο για να ξαναβρώ την ανάσα μου.
"Σ'αρεσουν τα θρίλερ;"ακούστηκε ξανά η φωνή του χωρίς να με κοιτά.
"Ο αγαπημένος μου ειναι ο Χάνιμπαλ.Και ο Φρέντι Κρούγκερ από το Εφιάλτης στο δρόμο με τις Λεύκες.Ιδιαίτερα ο Φρέντι..."είπε και έφερε την παλάμη του μπροστά απ'το πρόσωπό του.Ενα χέρι από σκιά κάλυπτε το πρόσωπό του, εκτός από τα μάτια του.
"Λες να μου πήγαιναν τα μαχαίρια στο χέρι;Θα ήταν τόσο βολικό και όμορφο..."
Τον κοιτούσα αμίλητη, μην θέλοντας να τον ακούσω άλλο.Αρκετά με είχε ενοχλήσει.
Άνοιξα την πόρτα του δωματίου μου και την έκλεισα.Απλωσα αργά το χέρι μου και γύρισα το κλειδί.Υστερα στήριξα την πλάτη μου πάνω της και κάθησα στο έδαφος, μαζεύοντας τα γόνατά μου στο στήθος, κρύβοντας το πρόσωπό ανάμεσά τους.
Αύριο ήταν η πέμπτη μέρα...και δεν είχα βρεί τίποτα ουσιαστικό.Ούτε δύο βήματα προς την εύρεση του ονόματος.
Κανένα βήμα προς τον εξανθρωπισμό του άγριου θηρίου.Δεν υπήρχε ελπίδα σε αυτό τον δρόμο. Τίποτα.Το απόλυτο σκοτάδι μέσα του.Μόνο οι μπλε φλόγες των ματιών του ήταν σημάδι ενός φωτός.Αλλά οχι λιγότερου σκοτεινού και κακού.
Το πράγμα είχε κινήσει να με βρει.Τωρα ο χρόνος μετρούσε αντίστροφα πιο γρήγορα μέχρι να με φτάσει και να με κάνει...υπολείμματα.
Υπολείμματα ενός κάποτε εγώ...
Ένας περίεργος θόρυβος ακούστηκε στην πόρτα πίσω μου.
Ένας ψίθυρος.
Ένας ψίθυρος πίσω από τις πόρτες και τους τοίχους...
