Το παιχνίδι της μοίρας

Κεφαλαιο 1

Δεν ξέρει τι συμβαίνει και συνέβαινε στο σχολειο, γιατί πολυ απλα δεν ήθελα ποτέ να την ενοχλήσω και να την ανυσυχησω.

Οι συμμαθητες μου παντα με κορόιδευαν αλλα τουλάχιστον δεν ασχολούνται συνέχεια μαζί μου.

Απο τις σκέψεις μου με ξυπνησε το κουδούνι αλλα δεν έκανα βήμα.

Κουνησουυ

Όχου εντάξει.

Προχώρησα προς την τάξη και για 'καλή' μου τύχη όλοι είχαν ήδη μπει μέσα.

Χτύπησα και την πόρτα και ακούστηκε το γνωστό περάστε.

Είχα μαθηματικά πρώτη ώρα.

Κ(αθηγητρια):Γιατί άργησες...Εμ ποιο ειναι το ονομα σου?με ρώτησε η καθηγήτρια και εγω εκείνη την ώρα κοκκινησα ,γιατί δεν μου αρέσει να μιλάω μπροστά σε πολυ κόσμο.

Εκείνη την ώρα πετάγεται η Στέλλα(συμμαθήτρια στο γυμνάσιο και παλιά 'φιλη') με την εκνευριστική φωνή της και λέει :

Στέλλα:Μα καλά κύρια δεν ξέρετε την ηλίθια από εδώ?ειπε γεμάτη κακιά και εγω δάγκωσα τα μάγουλα μου για να αποτρέψω την εμφάνιση των δακρύων.Δεν έχω κλάψει ποτέ μπροστά σε κάποιον άλλον.

Η καθηγήτρια δεν το σχολίασε και με ξαναρώτησε το ονομα μου.

Εγω:Παπαδόπουλου κύρια.

Καθ:Μάλιστα...Βρες μια θέση και κάτσε.

Έψαξα αλλα με το που πλησίαζα κάποιο θρανίο που είχε μια άδεια θέση , τα παιδιά έβαζαν την τσάντα τους.Στεναχωρηθηκα με αυτή την κίνηση και πήγα να καθίσω στο τελευταίο άδειο θρανίο.

Δεν παρακολουθούσα ιδιαίτερα στο μάθημα ,γιατί ακόμα σκεφτόμουν αυτό που έγινε πριν λίγο.

Χτύπησε το κουδούνι και κατευθύνθηκα προς το ντουλαπάκι μου.

Εκεί υπήρχαν πολλά παιδιά και παραξενεύτηκα.

Όταν έφτασα είδα πως στο ντουλαπάκι μου είχε γράψει κάποιος την λέξη «φρικιό» με μαύρο μαρκαδόρο.

Εγω κοκαλλωσα στην θέση και όλοι με κοιτούσαν και γελούσαν.Πρωτη φορά συνέβαινε κάτι τέτοιο.Εννοω ποτέ κανεις δεν με είχε κοροϊδεψει μπροστά σε όλο το σχολειο.

Εγω εκείνη την ώρα δάγκωσα τα μάγουλα μου , προσπαθώντας να εμποδισω τον χείμαρρο δακρύων να κάνει την εμφάνιση του,δίχως κανένα αποτέλεσμα.

Έτσι, βρισκόμουν στην μέση του διάδρομου να κλαίω αθόρυβα ,όσο όλα τα υπόλοιπα παιδιά γελούσαν μαζί μου.

Σε κάποια φάση όλοι σταμάτησαν να γελάνε.Εγω γύρισα να δω τι είχε συμβεί και όλοι είχαν κοκαλλωσει στην θέση τους, μαζί τους και εγω.
Ήταν ο Αχιλλεας και η παρέα του.

Δεν τους ήξερα προσωπικά αλλα είχα ακούσει παρα πολλά για αυτούς.Ηταν μαζί μου και στο γυμνάσιο και μπορώ να πω πως δεν έχω δει και τα καλύτερα.

Του κοιτούσε όλους αγριεμένος και χωρίς να το περιμένω,άρχισε να φωνάζει.

Αχιλλέας:ΠΑΤΕ ΚΑΛΑ ΡΕ ΜΑΛΑΚΕΣ?ΤΙ ΝΟΜΙΖΕΤΕ ΠΩΣ ΚΑΝΕΤΕ ΕΔΩ?.ΦΥΓΕΤΕ ΟΛΟΙ ΤΩΡΑ.

Και παρολου που ήταν το μεγάλο διάλειμμα όλα τα παιδιά ήταν στην αυλή.

Ο Αχιλλεας είχε διώξει την παρέα του και είχαμε μείνει μόνοι μας.

Με κοιτάξει στοργικά και μου είπε .

Αχιλλέας:Είσαι καλά?ρωτησε και χωρίς να το περιμένω σκούπισε τα δάκρυα μου,που ακόμα έτρεχαν ασταμάτητα από τα μάτια μου, με τον αντίχειρα του.

Εγω αδύναμη να μιλήσω έγνεψα θετικά.

Εκεινος χτύπησε το χέρι του στο ντουλάπι δίπλα από το κεφάλι μου και φώναξε.

Αχιλλέας:ΜΙΛΑ ΓΑΜΩΤΟ ΜΟΥ είπε και εγω τινάχτηκα από τον φόβο.

Εκεινος αμέσως μαλάκωσε και είχε παλι εκείνο το γλυκό ύφος.

Αχιλλέας:Σε περίπτωση που σε ξανά πειράξουν απλα πες το μου και θα τους κανονίσω , συμπλήρωσε και εγω πήγα να απαντήσω όμως με αγκάλιασε σφιχτά.

Και παλι πριν προλάβω να απαντήσω έφυγε και χάθηκε στην αυλή.

Το κουδούνι χτύπησε,ξυπνώντας με από τον λυθαργο μου,έτσι κατευθύνθηκα στην τάξη μου.

Πέρασαν άλλες 6 ώρες χωρίς να μιλήσω σε κανέναν,ούτε καν στον Αχιλλέα.

Γύρισα στο σπιτι και πήγα στο δωμάτιο  μου.Η μαμα μου δεν είχε γυρίσει ακόμα ,έτσι δεν χρειάστηκε να της μιλήσω και να της πω τον λόγο που ήμουν χαλια.

Διάβασα και έκατσα να δω λίγη τηλεόραση.Η μαμα μου μου έστειλε μυνημα πως θα αργήσει ,έτσι έπεσα για ύπνο σκεπτόμενη τι συνεβει σήμερα.

____________

1ο κεφάλαιο ελπίζω να σας άρεσε:)
Για οποιαδήποτε απορία σχολιάστε-αν και οι περισσότερες θα λυθούν στα επόμενα κεφαλαία :)
-Φιλία από εμένα ,τα λέμε στο επόμενο💕
Βάσω🥀