Kidnapped Assassin's (Nederlands) (voltooid)

hoofdstuk 24

POV Jace

Ik schiet wakker. Er is iets mis. Haven, ze heeft pijn. Het lijkt alsof ik daar ben maar alleen maar kan horen. Haar gegil galmt nog steeds door mijn hoofd. Ik leg mijn hoofd in mijn handen in de hoop dat het stopt en ga in de foetushouding zitten. Ik heb het gevoel dat mijn hoofd in 2 splijt. het bed duikt een beetje in naast me "Jace? Gaat het?" de stem van Max klinkt van ver terwijl hij vlak naast me zit. "Haven wordt gemarteld" kan ik nog net zeggen. Hij klopt op mijn schouder "Ga je nog vertellen waarom je in die houding zit?" vraagt hij uiteindelijk. "Het is alsof ik haar kan horen schreeuwen en ik kan er niet tegen" zeg ik. Ik krimp weer ineen terwijl haar gil door mijn hoofd snijd. "Jace? Jace? Gaat het wel goed met je?" hoor ik Max vaag vragen. Het gegil stopt en ik ga recht zitten. Max geeft me een pijnstiller en een glas water. "Thanks" ik slik de pijnstiller door en wacht tot het werkt. Na een half uur begint het eindelijk te werken en ik staar naar de muur terwijl ik alleen maar aan Haven kan denken. Zou het wel goed gaan? Waar is ze? Wat willen ze van haar?  

POV Haven

De man gooit me (weer) in de cel maar deze keer doet het extra veel pijn door de verse wonden. Bianca kruipt naar me toe en kijkt me bezorgd aan. "Wat hebben ze met je gedaan?" vraagt ze. "We hebben gigantische donzige eenhoornknuffels geknuffeld en een theekransje gehad met onze denkbeeldige vrienden" zeg ik sarcastisch. Bianca lacht terwijl haar ogen triest staan. Ik twijfel. Zou ik het vragen? Heb ik iets verkeerd gezegd? "Waarom kijk je verdrietig?" vraag ik na een lange tijd te twijfelen. Ze kijkt me aan. "Mijn zus was ook altijd sarcastisch. Je doet me aan haar denken." Ze wend haar blik af en ik trek haar in een knuffel. Mijn t-shirt word nat van de tranen. Na een tijdje valt ze in slaap. We moeten hier weg. Ik voel aan elke hoek of er niet een zwakke steen of geheime doorgang is. Niets, de cel is perfect gemaakt. Ik kijk naar de deur. Hij is gemaakt van dik ijzer. Daar kom je nooit door zonder aangepast gereedschap. Ik haal een hand door mijn haar. Dat had ik beter niet kunnen doen want door de beweging scheuren een paar wonden open. Het bloed druppelt op de grond en ik kijk in het rond. Er is niets wat kan dienen als verband. De deur gaat open en iemand gooit een zwart laken naar me. "Verbind je wonden" zegt een vrouwenstem. Omdat het laken recht in mijn gezicht werd gegooid, weet ik niet wie het heeft gegooid. Ik scheur er gauw en paar repen stof af en bind ze rond mijn vele wonden. Na een paar uur word Bianca terug wakker. Ze kijkt me verward aan "Iemand gooide een laken voor mijn wonden naar me" leg ik uit. Ze maakt een 'ow' beweging met haar mond. "Hoe heb je geslapen?" vraag ik. "Wel, het feit dat we in een kerker zitten vol ratten, spinnen en een lekkend dak, goed" zegt ze sarcastisch. We kijken elkaar aan en schieten dan in de lach. De deur gaat open en de man neemt Bianca mee. Ze kijkt me geruststellend aan maar ik zie toch lichte paniek in haar ogen. De bewaker laat de deur hard toe vallen. Hij doet de deur op slot en ik ben alleen. Alleen in een koude kerker met geen mogelijke ontsnappingsplan. Mijn ogen beginnen zwaar te worden en ik probeer mijn ogen open te houden maar iets trekt me in de diepte van de slaap.

Na een paar minuten wint de kracht en val ik in slaap. Ik bevind me weer op de mistige vlakte waar ik Jace zag. Ik kijk om me heen maar ik zie niets anders dan leegte gevuld met de grijze mist. Ik ga op een steen zitten en leg mijn hoofd in mijn handen. Waarom ben ik hier terug? Net alsof iemand mijn gedachten heeft gelezen hoor ik een stem mijn naam roepen. Ik sta op en kijk in het rond. Na een tijdje zie ik hem. We kijken elkaar aan en ik loop naar hem toe. Ik spring in zijn armen en kus hem passievol. Hij geeft me een stevige knuffel en de geur van zijn aftershave prikt in mijn neus. Ik heb die voor hem gekocht omdat die zo lekker ruikt. Ik adem zijn geur diep in en ik weet dat hij hetzelfde doet. We laten elkaar los en er verschijnen tranen in mijn ogen. Hij streelt mijn wang terwijl ik begin te huilen "Ik mis jullie zo hard" snik ik. Hij kijkt me recht in mijn ogen en ik zie dat zijn ogen vochtig worden. "Wij missen je ook" zegt hij terwijl hij zijn tranen probeert tegen te houden. Met de nadruk op probeert. "Hoe gaat het met de rest?" vraag ik snikkend. "We zijn allemaal gestrest en bezorgd maar voor de rest zijn we gewoon aan het flippen" mompelt hij. Ik lach en kijk hem aan. Hij streelt zachtjes mijn wang. Hij kijkt naar mijn lippen en ik doe hetzelfde. Hij drukt zijn lippen op de mijne en ik vergeet alles om me heen. Onze lippen bewegen perfect op elkaar en we laten elkaar een hele lange tijd niet los. Na een tijdje laten we elkaar hijgend los. Onze handen raken elkaar en ik voel fijne tintelingen door mijn lichaam schieten. Jace begint langzaam doorzichtig te worden als teken dat hij wakker word. Hij kust me nog een keer voor hij verdwijnt. Ik ga op en rots zitten en begin te snikken.

Ik schrik wakker van een hard geluid. Bianca kijkt me verontschuldigend aan met glasscherven voor haar voeten "Sorry, ik ben nogal onhandig" verontschuldigd ze haar eigen. "Het maakt niet uit, ik heb het zo vaak mee gemaakt, maar dan met wekkers" zeg ik glimlachend. Ze lacht mee en helpt me overeind. "Goededroom gehad?" vraagt ze met een doordringende blik en wiebelende wenkbrauwen. Ik begin te blozen en ze lacht. Nadat we het glas hebben opgeruimd, gaan we op de grond zitten. Bianca kijkt weer met die droevige blik die ze trekt wanneer ze aan haar zus denkt. "Wat was haar naam?" Vraag ik. Ze schrikt op uit haar gedachten "Huh, wat?" vraagt ze. Ik grinnik. "Wat was de naam van je zus?" Vraag ik opnieuw.

"Callé"

____________________________
Sorry voor de weinige uploads. Ik heb het gewoon erg druk met de examens.

Whovians-in-hogwarts