Kidnapped Assassin's (Nederlands) (voltooid)

hoofdstuk 1

Mijn alarm tuut verder. Ik sla kwaad op mijn wekker en stap naar de badkamer. Ik maak mijn gezicht proper en hoor mijn tweede alarm al afgaan. Ik pak het kussen van mijn bed en gooi het geïrriteerd naar de wekker. Ik knijp mijn ogen toe door het geluid van metaal dat de grond raakt. Met gesloten ogen pak ik het kussen van de grond en zie een kapotte wekker op de grond liggen. Fijn, nog een kapot.

Ik pak een eenvoudig t-shirt, een vest, een jeansbroek en mijn All-Stars uit mijn kast en trek ze aan. Ik kam rap mijn haar voor ik mijn kaften in mijn tas stop. Ik ren naar beneden en pak wat cornflakes uit de kast. De voetstappen van mijn moeder weerklinken door de gangen en ze komt binnen. Ze ziet de kapotte wekker op het aanrecht liggen "alweer?" Zucht ze. Ik knik voor ik verder ga met mijn cornflakes. Mijn horloge begint te tuuten en ik zie dat het al half 8 is.

Ik poets gauw mijn tanden en stop een appel in mijn rugzak. Ik geef mijn moeder een kus op haar wang voor ik naar buiten stap. Ik stop mijn oortjes in en zet mijn muziek op maximum.

Ik kom aan op school en ik zet mijn muziek af. De speelplaats staat al vol. Ik zucht voor ik naar mijn beste vriendin, Amy, stap. We begroeten elkaar en we gaan zitten. Amelia en ik zijn typische verlegen, stille meisjes. We praten alleen als we moeten en zijn ook vaak het doelwit van de populaire kinderen.

De bel gaat en we staan recht. Ik word direct terug achterover geduwd door zo'n populaire b*tch "oh, sorry. Ik had je niet gezien" grinnikt ze terwijl ze me met een afkeurende blik aankijkt. Als ze nu eens wist wat ik met haar kan doen in 1 minuut zal ze me met rust laten. Ik laat me even verleiden door de gedachte maar wordt er gauw weggetrokken. Nee Tess, je mag je ware identiteit niet laten zien. Ik herhaal dit zinnetje vaker dan me lief is. Ik stap samen met Amy naar de rij.

"Oké, kinderen..." begint de lerares. Ik volg aandachtig de les, wat niet makkelijk is omdat het 'populaire' groepje de hele tijd zit te praten en te lachen. "MEVROUW VERSCHUEREN GA OP DE GANG STAAN!" begint de lerares te roepen. Iedereen, behalve ik, verschiet van haar reactie en is stil. Ik zag het al lang aankomen. Het meisje dat me op de speelplaats duwde, staat op en verlaat het lokaal. De mevrouw begint terug met haar uitleg alsof er niks is gebeurd.

Na een paar uur zijn we eindelijk klaar. Ik neem afscheid van Amy voor ik naar huis stap.

Ik kijk in mijn ooghoek en zie hetzelfde busje als een paar straten eerder achter me rijden. Ze volgen me. Ik sla een paar steegjes in maar geraak ze maar niet kwijt. Ik omklem mijn wapenstokken die altijd op mijn rug hangen terwijl er twee mannen op me af stappen. Mijn gezicht laat geen emotie zien en ik draai mijn wapenstokken in het rond.

De eerste man komt op me af en ik sla tegen zijn slaap. Hij valt om en de tweede man valt aan. Ik pak mijn wapenstokken stevig vast en sla tegen zijn zij. Hij herpakt zich gauw en geeft me een stomp in mijn maag. Ik raak hem vol op zijn wang waardoor hij een paar stappen achteruit deinst. Ik geef hem een knietje in zijn ballen waardoor hij kreunend op de grond zakt.

Ik stap verder en ontwijk het busje, er zitten ongeveer nog 5 man in. De eerste man stormt terug schreeuwend op me af en ik stomp tegen zijn knieschijven. Die zijn zeker weten gebroken. Concludeer ik met een glimlach.

Ik wil me net omdraaien als ik een scherpe pijn in mijn schouder voel. Ik grijp naar mijn schouder en trek er een pijltje uit. Het is een verdovingspijltje. Ik ben echt roestig. Mijn ogen draaien zich in hun kassen en ik val bewusteloos op de grond..

_________________________
Bij welke categorie hoor jij? Verlegen kind dat niets zegt, het populaire kind of iets tussenin? Ik ben het verlegen meisje die alleen maar iets zegt als de leraar me aanduid of als mijn punten ervan af hangen

Laat weten wat je van het eerste hoofdstuk vond en hopelijk tot het volgend hoofdstuk.