Even In Pain

6. To wszystko moja wina

Aaliyah

Wbrew temu, co mi się wydawało, gdy następnego dnia się obudziłam, wcale nie było lepiej. Jedyny postęp był taki, że mogłam sama chodzić i nie traciłam równowagi.

Michael wcale nie był z tego powodu zadowolony. Rano podał mi leki, a gdy okazały się być mało skuteczne – próbował dodzwonić się do lekarza, co wbrew pozorom okazało się dosyć trudnym zadaniem, bo ten nie odbierał jego telefonów.

– Daj spokój, Mickey – poprosiłam, gdy po raz kolejny zrezygnowany odkładał telefon. – Poradzę sobie.

– Nie, LeeLo. Coś jest nie tak, a że nie wiem, co dokładnie, muszę się dowiedzieć. Może będę w stanie sam ci pomóc. A jeśli nie, to myślę, że będzie potrzebna pomoc lekarza...

– Michael – odebrałam mu telefon – przestań. Damy sobie radę, już przecież nie...

– Laska, jesteś na silnych lekach, a mdlejesz z bólu. I to jeszcze, do cholery, z powodu, z którym do tej pory nie mieliśmy żadnego problemu. To nie jest w porządku – przerwał mi Michael.

– Nie panikuj, to nic...

– A, pieprzyć to! – chłopak znowu mi przerwał i złapał mnie za nadgarstek. – Jedziemy, najwyżej cię nie przyjmą.

Nie było czasu z nim dyskutować. Poszłam za nim do samochodu, ale naprawdę nie chciałam jechać do szpitala. Pielęgniarki nie były nawet w połowie tak delikatne jak Michael, miałam nadzieję, że nie będą mi wyjmować sondy, bo wtedy zemdlałabym na miejscu.

W szpitalu byliśmy w kilka chwil później. Mickey polecił mi usiąść, a sam poszedł zapytać o coś do recepcji, a za chwilę zniknął gdzieś dalej.

Starałam się ignorować dokuczający mi ból. W końcu za moment miał przyjść Michael, na pewno wróci z lekarzem, który zaradzi coś na moją dolegliwość, a potem wrócimy do domu, skąd znowu będę mogła pójść do parku.

Michael faktycznie po chwili wrócił. Pomógł mi wstać z krzesła i powoli poszliśmy do gabinetu.

Lekarz, który prowadził mnie od początku mojej choroby, zlecił na początek USG, które zresztą od razu wykonał.

– Pzeszedł pan szkolenie z obsługi sondy, prawda? – zwrócił się do Michaela.

On tylko przytaknął. Wyglądał, jakby nagle się czegoś wystraszył.

– Tutaj jest rana, dlatego panna Jackson może odczuwać pewien dyskomfort – lekarz wskazał na monitor. – Myślę, że mogła powstać przez nieumiejętnie zało...

– Niemożliwe! – przerwałam. – Przecież Michael zakłada mi ją niemal bezboleśnie.

Michael nic nie mówił. Ukrył twarz w dłoniach i chyba zapowiadało się na to, że będzie płakać.

– To moja wina – jęknął, patrząc na widoczną na monitorze ranę. Była dosyć duża, jej głębokości nie mogłam ocenić. – I co teraz?

– Zszyjemy ranę, i to za chwilę. Później wolałbym oddać pannę Jackson w ręce pielęgniarki, żeby to ona wymieniała jej sondę.

– Nie! – zaprzeczyłam szybko. – Jestem pewna, że Michael następnym razem będzie ostrożniejszy, prawda? Michaelu, teraz już będziesz uważać?

Za nic w świecie nie chciałam wrócić pod opiekę pielęgniarki. Były strasznie niedokładne, pracowały od niechcenia i nie zwracały uwagi, gdy prosiłam, żeby były ostrożniejsze. Mickey dostał nauczkę. Na pewno nie powtórzyłby tego błędu następny raz...