The student

Κεφάλαιο 28ο

Είχαν περάσει αρκετοί γονείς αλλά όχι του Luke. Κάποια στιγμή μπήκε μέσα στην αίθουσα μια γυναίκα ψηλή, ξανθιά με πολύ αυστηρό ύφος. Περπάτησε προς το μέρος μου και άπλωσε το χέρι της, ήταν η μητέρα του Luke. Την έλεγαν Brittany. Αφού μου συστήθηκε με ρώτησε αν είμαι η υπεύθυνη της τάξης του Luke κι εγώ έγνεψα καταφατικά, αμέσως μετά μου έκανε νόημα να περάσουμε έξω από την αίθουσα για να μιλήσουμε ιδιαίτερος, φαινόταν όντως πολύ αυστηρή και ψυχρή.
Καθίσαμε για λίγο στο προαύλιο, πριν αρχίσει να μου μιλάει μίλησε για λίγο τηλέφωνο με τον σύζυγό της αποτι κατάλαβα και αυτά που έλεγαν για τον Luke δεν ήταν καθόλου ευχάριστα.

"Συγγνώμη γι αυτό, τέλος πάντων, θα ήθελα να μου πείτε λεπτομερειακά το πώς είναι ο Luke στην τάξη" είπε χαμογελώντας ψυχρά

"Λοιπόν, δεν έχω να πω κάτι αρνητικό, προσπαθεί και είναι σχετικά ήσυχος, φέρνει ασκήσεις και συμμετέχει, επίσης έγραψε πολύ καλά στα διαγωνίσματα"

Το χαμόγελο σβήστηκε από τα χείλη της και με κοιτούσε γεμάτη απορία, λογικά δεν είχε ξανά ακούσει κάτι θετικό για τον Luke.

"Θα πρέπει να μου κάνετε πλάκα, ο γιος μου δεν ήταν και ούτε πρόκειται να γίνει καλός μαθητής"

"Κι όμως, τουλάχιστον στο μάθημα μου είναι από τους καλύτερους μαθητές"

"Βέβαια μόλις δει ωραία κοπέλα ο Luke θα κάνει τα πάντα για να της τραβήξει την προσοχή" είπε μέσα από τα δόντια της.

"Τι είπατε;"

"Τίποτα, πάω να μιλήσω και με κάποιος άλλους καθηγητές και θα πάρω τον έλεγχο αργότερα"

Έγνεψα καταφατικά και την είδα να ξαναπερναει μέσα στην αίθουσα των καθηγητών. Το μόνο πράγμα που με είχε ανακουφίσει ήταν το ότι γενικά ο Luke τα είχε πάει καλά στους βαθμούς, πολλές φορές διαβάζαμε μαζί και τον βοηθούσα ακόμα κι αν δεν το ήθελε. Πάντως η μητέρα του δεν φάνηκε να χαίρεται που ο γιος της τα πήγε καλά με τους βαθμούς, Γενικά φαίνεται πολύ περίεργη γυναίκα.

[...]

Luke's P.O.V
Καθόμουν στο σπίτι περιμένοντας την μάνα μου να γυρίσει από το σχολείο, είχα πολύ άγχος, αν δεν τα πήγαινα καλά πάλι δεν ξέρω κι εγώ τι θα μου έκανε. Την τελευταία φορά με είχε αναγκάσει να φύγω από το σπίτι και να μείνω στην γιαγιά μου, κάτι που για μένα δεν είναι καθόλου καλό.
Ενώ άκουγα μουσική και ήμουν έτοιμος να κοιμηθώ ένιωσα ένα έντονο σπρώξιμο, άνοιξα να μάτια μου και είδα πως ήταν η μητέρα μου η οποία δεν φαινόταν και πολυ χαρούμενη -όπως πάντα άλλωστε-.

"Τι έγινε; πως τα πήγα;"

"Πολυ καλά και αυτό είναι που μου κάνει εντύπωση, 17 έβγαλες"

"Καλο δεν είναι αυτό;"

"Ναι... καλο. Βασικά θα ήταν καλό αν το έκανες επειδή έχεις στόχους, αλλά ξέρω πόσο κωλοπαιδο είσαι οπότε σιγά μην σου πω και μπράβο"

Είχα μείνει να την κοιτάω με απορία, τι άλλο ήθελα να κάνω δηλαδή; Τι έκανα πάλι λάθος; Μια ζωή με κατηγορεί για τα πάντα, δεν έχω ακούσει ποτέ να μου λέει ούτε ένα μπράβο.

"Τι έκανα παλι;"

"Άσε μας ρε Luke, έτυχε να έχεις μια ωραία καθηγήτρια και απλά ήθελες να την εντυπωσιάσει αλλιώς σιγά μην έκανες τίποτα. Έτσι κι αλλιώς δεν σε κόβει για να διαβάσεις, από το ίντερνετ θα έβλεπες τις απαντήσεις ειμαι σίγουρη"

Εκείνη τη στιγμή νευρίασα περισσότερο από κάθε άλλη φορά, σηκώθηκα και την έσπρωξα, αυτή πήγε να με χτυπήσει αλλά δεν την άφησα και καταφερα να την κλείδωσω έξω από το δωμάτιο μου. Αυτή χτυπούσε την πόρτα φωνάζοντας και λέγοντας μου να την αφήσω να μπει αλλά εγώ της έλεγα ότι θα φύγω, πήρα έναν σάκο και έβαλα μέσα μερικά ρούχα όσο πιο γρήγορα μπορούσα.
Ευτυχώς που μένω σε μονοκατοικία και μπορούσα να φύγω  από το παράθυρο, βγήκα όσο πιο αθόρυβα μπορούσα κι άρχισα να τρέχω προς το σπίτι της Laura. Ειμαι τυχερός που έστω προς το παρόν η μάνα μου δεν είχε καταλάβει τίποτα...