The student

Κεφάλαιο 7ο

Την επόμενη μέρα πήγα στο σχολείο και το πρώτο άτομο που είδα ήταν ο Jordan, δεν έδωσα σημασία εξάλλου ένας απλός μαθητής μου είναι. Μπήκα μέσα στην αίθουσα των καθηγητών και είδα πως δεν είχε έρθει κανένας ακόμα, μετά από λίγο κατάλαβα ότι είχα έρθει πάλι αρκετά νωρίς. Κάθισα στην καρέκλα περιμένοντας να έρθει κάποιος μέχρι που άκουσα ένα χτύπημα στην πόρτα.

"Καλημέρα κυρία"

"Καλημέρα Jordan, πως κι έτσι τόσο νωρίς εδώ;"

"Ε το ρολόι πήγαινε λάθος και μπερδεύτηκα, να κάτσω μαζί σας;"

"Ναι κάτσε"

Κάθισε σε μια καρέκλα δίπλα απο τη δικιά μου και κοιτούσε επίμονα κάτι εργασίες που διόρθωνα.

"Πείτε κάτι, βαριέμαι"

"Σαν τι να πω;"

"Την ηλικία Σας, τα ενδιαφέροντα Σας, το αν είστε ελεύθερη"

Εκείνη τη στιγμή πάγωσα ολόκληρη και θυμήθηκα το μήνυμα στο κινητό μου, δεν ήθελα να βάζω ψεύτικες ιδέες στο μυαλό μου αλλά δεν νομίζω να ήταν τυχαίο που ήρθε τόσο νωρίς στο σχολείο και που μου κάνει τέτοιες ερωτήσεις.

"Νομίζω ότι έχεις αρχίσει να το πηγαίνεις σε πολύ προσωπικά πλαίσια"

"Δεν πειράζει συζήτηση κάνουμε"

"Καλά λοιπόν... ειμαι 26, μ'αρέσει η γυμναστική και ειμαι ελεύθερη"

"Πολύ ενδιαφέρον" είπε και ήρθε ακόμα πιο κοντά μου.

Εκείνη τη στιγμή ακούστηκε ένα χτύπημα στην πόρτα και έσπρωξα τον Jordan μακριά μου, με το που άνοιξε η πόρτα είδα τον Luke ο οποίος μόλις είδε πως ο Jordan καθόταν δίπλα μου άλλαξε τελείως ύφος.

"Jor σήκω τώρα"

"Γιατί ρε;"

"Είπα σήκω δε θα το συζητήσουμε για πολύ"

Χωρίς να πει κάτι άλλο σηκώθηκε και πήγε προς το μέρος του Luke ό οποίος εξακολουθούσε να έχει δολοφονικό βλέμμα, με το που έφτασε δίπλα του ο Jordan πήγαμε να φύγουνε από την αίθουσα.

"Καλημέρα και σε σένα Luke"

"Ναι...πολυ Καλή μέρα..." είπε και Έκλεισε την πόρτα πίσω του.

Όλη αυτή η κατάσταση μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση, δεν μπορώ να καταλάβω τι πάει στραβά σε αυτό το σχολείο. Έμεναν 10 λεπτά για να χτυπήσει το κουδούνι και είχαν φτάσει κάποιοι συνάδελφοι στο Χώρο του σχολείου οπότε είχα κάποιον για να μιλήσω. Την ώρα όμως που μιλούσα με έναν μαθηματικό άκουγα από δίπλα μας δύο φιλολόγους να συζητάνε για τον Clark και την Andrea. Γενικότερα έχουν ακουστεί πάρα πολλά γι αυτούς τους δύο αλλά δεν έχω δώσει και πολύ μεγάλη βάση, εξάλλου δεν είχα κάποιο ενδιαφέρον απέναντι στον Clark ακόμα κι αν αυτός έδειχνε πολύ έντονα το αντίθετο ακριβώς.

Την 4η ώρα είχα ξανά μάθημα με την τάξη του Luke, δεν ξέρω γιατί αλλά ήταν λες και είχε πολλά νεύρα μαζί μου. Συνεχώς μου πετούσε χαρτάκια, έβριζε και ειρωνευοταν σε ότι κι αν του έλεγα. Κάποια στιγμή δεν άντεξα άλλο αυτή τη κατάσταση και τον έστειλα έξω.

"Luke πέρασε έξω δεν γίνεται άλλο αυτο το πράγμα"

"Τώρα γιατί φέρεσαι σαν σκύλα;"

"Πέρνα έξω είπα πριν γίνουν χειρότερα τα πράγματα"

"Μα δε θέλω να περάσω έξω θέλω να κάνω μάθημα"

"Μόλις χτυπήσει το κουδούνι μένεις μέσα δεν έχεις να πας πουθενά"

"Μπεσα έκλεισε"

Δεν μπορούσα να καταλάβω αυτή του τη συμπεριφορά ήταν ειλικρινά πολύ περίεργος. Τις τελευταίες μέρες ήταν τόσο καλός και ως μαθητής και γενικότερα η συμπεριφορά του δεν είχε καμία σχέση με αυτό που μου είχε περιγράψει στην αρχή.

Αφού χτύπησε το κουδούνι και έφυγαν όλα τα παιδιά από την τάξη αυτός πήρε το κλειδί από την έδρα μου και κλείδωσε την πόρτα, μετά ήρθε προς το μέρος μου και κάθισε επάνω στην έδρα.

"Τι προσπαθείς να πετύχεις θα μου πεις;"

Τότε σηκώθηκε από την έδρα και στάθηκε μπροστά μου με αρκετά εκνευρισμένο βλέμμα.

"Μακριά από τον Jordan, για το καλό σου στο λέω"

"Luke αλήθεια ξεχνάς ότι είμαι καθηγήτρια σου αποτι φαίνεται"

"Νομίζω πως κι εσύ το ξεχνάς σιγά σιγά" ειπε τραβώντας μου το χέρι για να σηκωθώ.

Σηκώθηκα και βρισκόμασταν αρκετά κοντά, πιο κοντά απ'όσο θα έπρεπε. Ένιωθα τα πόδια μου να τρέμουν, μα είναι μαθητής μου τι κάνω;

"Τ- τι εννοείς;"

"Σε λίγες μέρες σπίτι σου, μη το ξεχνάς"