"Yeteeeeer"
Annem ve babam artık çok fazla kavga etmeye başladılar. Ablam ve üsütüne bu kavgalar bana çok ağır geliyordu. Ne sınavıma ne de başka bir şeye odaklanabiliyordum.
Flash Back
Hayat, müziğin benim için tanımı buydu. Beni en rahatlatan şeydi müzik.
Müziğin sesi bir an için kısıldı. Telefonun ekranına baktım. Mesaj vardı. Hemen mesajlara girdim. Mesaj ablamdandı;
"Her şey için çok geç."
"Konum"
Okuduğum an hemen elime ince bir hırka aldım ve aşağıya indim. Annem ve babam bana şaşkın bir şekilde bakıyordu.
Umursamadım. Çünkü ablam her zaman benim için en değerli şeydir. Annem ve babamdan bile.
Hemen garaja girdim ardından da arabaya. Ablamın attığı konuma gittim.
Ablam kendini öldürmüştü. Evet bunu yapmıştı. Hem de onu sevenleri umursamadan.
Gözümden bir yaş aktı ve sonra bir tane daha. Artık ağlıyordum.
Flash Back End
Aklım hala ablamın kendini öldürdüğü gerçeğini bile kabul etmez iken bu kavgalar.
Ah gerçekten!! Daha ne kadar dayanabilirim bilmiyorum.
Sanırım ablamı şimdi daha iyi anlıyorum. Ama ablamın kendini öldürmesi için bir acısı yoktu ve ben ablamın kendini öldürdüğüne inanmıyordum. Ya da inanmak istemiyordum...
Dayanamadım ve dışarı çıkmak için aşağı indim.
"Nereye Chae?"
Annemin sesini duymama rağmen cevap vermedim. Son hızla dışarı çıktım. Ama ne yapacağımı bilmiyordum.
Ne yanına gidebileceğim biri ne de daima yanımda olacak biri yoktu.
Bu düşüncelerin sonunda, geceleri açık olduğunu bildiğim bir kafeye doğru ilerlemeye karar verdim.En azından yanıma biraz para almıştım.
Kafeye varmak için gitmem gereken çok yolum vardı. Ama ara sokaklardan giderek kestirmeye girebilirdim. Fakat oranın beni kafeye götürüceğinden emin değilim.
Hayat ta böyle değil mi?
Hayatta o kadar acı çekersin ki acılarını dindirmek için birsürü şey yapman gerekir. Mesela onlar ile yüzleşmek gibi. Ama sense sadece onları unutmaya çalışmak gibi kolay bir yolu seçersin ve amacına ulaşamzsın. Unutmak ta kolay değildir elbet. Ama sen sadece çalışırsın. Unutamazsın...
O kadar yol yürümek istemiyordum. Bu nedenle daha fazla beklemeden ara sokakların birine girdim. Girdiğim an sanki biri benim buraya girmemi bekliyormuş gibi yürümeye başladı.
Korkmuştum. Bu korkumun yersiz olmadığını, birinin başıma bir çuval geçirmesi ile anlamıştım.
