Onmogelijke Liefde (one direction)

117. Epiloog

*4 jaar later*

"Happy birthday to you. Happy birthday to you. Happy birthday dear Rosie, happy birthday to you."

Klappend in haar handen staat Rose op de stoel van de tafel. We staan er allemaal om heen en kijken hoe Rose verlangend naar de taart voor haar kijkt. De zes kaarsen branden op de heerlijke chocoladetaart. We weten in ieder geval van wie ze haar eetlust heeft.

"Blaas de kaarsjes uit Rose," zegt Niall. Dat laat Rose zich geen twee keer zeggen en blaast alle kaarsjes uit. We beginnen allemaal te klappen en kijken naar het blije gezicht van Rose.

Terwijl ik in de keuken de taart in stukken snijd, voel ik stevige armen om me heen en een hoofd dat leunt op mijn schouder. Kusjes worden in mijn nek gedrukt, wat lichtjes kietelt.

"Kun je de bordjes uit de kast pakken?" vraag ik. Ik voel de armen om me heen verdwijnen en zie vanuit mijn ooghoeken dat Niall het kastje openmaakt en er bordjes uit pakt.

"Dank je," zeg ik als hij ze aan me geeft.

"Ben je eindelijk klaar?" vraagt hij ongeduldig.

Lachend kijk ik hem aan en wil net antwoord terug geven, als Rose de keuken in komt rennen. 

"Mama! Mama!"

"Ja?"

"Opa is op de bank in slaap gevallen," giechelt ze.

"Laat hem maar, lieverd. Hij heeft een lange reis gehad."

Rose knikt begrijpelijk en rent naar Niall. Ze steekt haar armen naar hem uit en automatisch buigt hij zich voorover om haar op te tillen.

"Het is tijd voor taart!" zeg ik en zie de ogen van Niall en Rose oplichten.

Rose loopt voorop de woonkamer in, terwijl Niall en ik achter haar aan lopen. Allebei dragen we een dienblad met bordjes met taart. Miranda schiet ons meteen te hulp en deelt de bordjes uit. Als iedereen eenmaal een stuk taart heeft, ga ik ook zitten. Overal om me heen hoor ik wat gesprekken waaraan ik af en toe ook aan deelneem. Mijn gedachten zijn meer gefocust op de kinderen. 

Rose tilt met moeite Mandy op en draagt haar naar de andere kant van de kamer. De bruine krulletjes op Mandy's hoofd lijken precies op die van Harry. Ik werp snel een blik op hem en zie dat hij met dezelfde aandachtelijke blik naar Rose kijkt.

"Rose, leg Mandy neer op de grond. Jij kan haar niet dragen," zeg ik. Rose voelt zich als een grote zus voor Mandy. Mandy is pas 2 jaar, maar kan het goed vinden met Rose. Ze zijn zowat elke dag samen.

"Wanneer komt Susan?" vraag ik aan Harry.

"Zodra ze klaar is met haar fotoshoot," antwoord hij.

Susan werd drie jaar geleden, net na mijn eerste film, mijn collega. We raakten bevriend en toen ik haar en Harry een keer aan elkaar had voorgesteld, klikte het vrijwel meteen tussen hen.

"Scott! Je handen zijn ijskoud!" roept Miranda.

Ik kijk naar ze en zie dat Scott zijn handen op de dikke buik van Miranda drukt.

Lachend ruim ik de borden op en vul de glazen bij.

Ik loop naar pap en mam die samen bij de muur staan en naar de kinderen kijken.

"Hey, waar is Mel?" vraag ik.

"Boven," antwoord mam.

"Boven? Wat doet ze boven?" vraag ik verbaasd.

"Ons cadeau in de kamer van Rose klaarmaken."

Met opgetrokken wenkbrauwen loop ik naar boven naar de kamer van Rose. Ik open de deur en kijk nieuwsgierig naar Melanie.