Onmogelijke Liefde (one direction)

31. Ongeluk

Ik word wakker en kijk om me heen. Ik zie allemaal bezorgde gezichten naar me kijken. Ik wil overeind zitten maar krijg een pijnscheut door mijn hoofd. Snel probeer ik weer te herinneren wat er was gebeurd. Opeens weet ik het weer. Niall! Er was iets mis met hem. Ik krijg tranen in mijn ogen en kijk om me heen. Ik vind uiteindelijk de ogen van Harry.

"Wat is er met Niall?" vraag ik.

"Blijf even rustig Amber," zegt hij.

Ik kijk nu beter om me heen en zie dat Liam en Louis er niet meer zijn.

Meteen sta ik op en ren naar boven. Ik pak een broek en een shirt en trek ze aan. Ik ren terug naar beneden en zie dat Harry, Miranda en Zayn me raar aankijken.

"Wat heeft Niall?" vraag ik.

Ze geven geen antwoord.

"Wat heeft Niall?" vraag ik, boos dit keer.

"Hij heeft een ongeluk gehad," zegt Zayn.

De tranen stromen over mijn wangen.

"Ik ga naar het ziekenhuis," zeg ik.

"Wij gaan mee," zegt Harry.

We rennen naar buiten en stappen in de auto.

We rennen het ziekenhuis in. Ik vraag aan de balie waar Niall ligt.

"Op de spoed-afdeling," zegt de vrouw achter de balie.

Ik voel me weer verslappen maar doe mijn best om overeind te blijven staan.
Zayn merkt het en slaat steunend zijn arm om me heen.

Ik zie Niall liggen in een bed. Hij heeft allemaal wonden en is verwikkeld in verband. Zijn arm zit duidelijk in het gips. Ik mag niet naar binnen. Ik leun tegen de muur. Dit is allemaal mijn schuld. Als ik hem gewoon meteen had vergeven zou hij dat ongeluk niet hebben gehad. Ik ga zitten op de grond en leg mijn hoofd op mijn knieën. Als Niall iets overkomt, is dat allemaal mijn schuld. Ik merk niet dat ik harder begin te huilen tot Miranda zachtjes in mijn oor fluistert.

"Amber, probeer rustig te blijven," zegt ze. Ik knik en kijk op. Opeens komt er een dokter aanlopen. Ik sta meteen op.

Hij kijkt ons aan en zegt dan: "Meneer Horan is in kritieke toestand. Vannacht houden we hem goed in de gaten."

Ik loop weg. Geen idee waarheen. Iemand trekt me aan mijn arm. Zonder te kijken wie het is, trek ik me van hem los en loop weer verder. Bij de kantine blijf ik staan. Ik koop wat koffie en ga in de verste hoek zitten. De tranen stromen nog steeds over mijn wangen.

Na een half uur loop ik terug.

"Is er nog nieuws?" vraag ik. Iedereen schudt nee.

Ik ijsbeer over de gang. Niall is in kritieke toestand, gaat er steeds door me heen. Ik kan er niet meer tegen en sla hard tegen de muur. Het doet flink pijn, maar deze pijn voelt goed. Ik wil nog een keer slaan maar wordt tegengehouden. Liam kijkt me doordringend aan.

"Niet doen," zegt hij zachtjes.

Hij neemt me mee naar de stoelen. We gaan samen zitten.

Uren gaan er voorbij. Ik zit, ik ijsbeer, ik huil de hele tijd, maar niemand laat ons iets weten. Als ik weer aan het ijsberen ben roep ik: "GAAT ER VERDOMME NOG IEMAND ONS IETS VERTELLEN?!"

De verpleegster komt aanrennen. Ik krijg een waarschuwing. Als ze weg is begin ik weer te huilen. Het is zo oneerlijk. Ik hou van Niall, zielsveel zelfs. Harry neemt me dit keer mee naar de stoelen en houdt me stevig vast bij mijn armen. Een verpleegster komt aanlopen en gaat voor me staan. Als ik in de gaten krijg van wat ze wil doen, probeer ik meteen op te staan. Jammer genoeg is Louis me voor en houdt hij mijn benen vast. Ik stribbel hard tegen, maar voel uiteindelijk toch hoe de naald in mijn arm gaat.

Ik word wakker in een bed. Dit is niet mijn bed. Ik kijk om me heen en zie Harry op een stoel zitten.

"Sorry," is het enige wat hij zegt.

Ik stap uit bed en loop de kamer uit. Ik zeg de rest van de jongens geen woord. Ik loop door naar de balie en vraag of er nog nieuws is over Niall. De vrouw zegt dat ik 5 minuten bij hem naar binnen mag.