Onmogelijke Liefde (one direction)

91. Tour

We staan allemaal op het vliegveld, ik, Rose, Niall, Liam, Zayn, Harry, Louis, Sam, Peter en allemaal andere bodyguards waarvan ik de naam niet weet. De familie's van de jongens zijn er niet omdat die in Engeland wonen.

Rose ligt heel erg stil in Peter's armen. Ik hou Niall's hand stevig vast terwijl we lopen. Er komen wat fans tevoorschijn en nadat zij een handtekening hebben, lopen we weer verder.

De tranen lopen stilletjes over mijn wangen en af en toe veeg ik ze onopvallend weg.

Als we na een tijdje blijven staan, weet ik dat dit de plek is waar we afscheid moeten nemen.

Niall draait zich naar me om en slaat zijn armen om me heen en trekt me in een knuffel. Ik verstop mijn gezicht in zijn borst.

"Hey, niet huilen. De eerste weken zijn we gewoon in Amerika, ik probeer langs te komen."

Ze zullen eerst een tijdje in Amerika zijn en daarna reizen ze met de tourbus verder.

Ik kijk op en zie dat zijn ogen ook betraand zijn. Met zijn hand veegt hij een verdwaalde traan op mijn wang weg.

Ik trek me los en geef de jongens één voor één een knuffel. Ze nemen ook allemaal afscheid van Rose. Stilletjes kijkt ze om zich heen als ze van het ene paar handen naar het andere gaat.

"We moeten gaan," zegt Liam.

Niall pakt mijn gezicht met beide handen vast en drukt zijn lippen zachtjes op de mijne. We blijven een lange tijd zo staan totdat Louis, Niall op zijn schouder tikt. Niall geeft Rose nog een laatste kus voordat hij wegloopt.

Ze zijn bijna uit zicht als Niall zich omdraait en nog even zwaait. Alle bodyguards, op Peter en Sam na, lopen met de jongens mee. Ik zwaai terug en draai me dan om.

Ik pak Rose van Peter en begin al te lopen naar buiten. Peter aan mijn rechterkant en Sam aan mijn linkerkant. De komende 8 maanden zullen ze vaak bij me zijn.

Ik stap achterin de auto en kijk uit het raam. Rose begint opeens te huilen.

Ik heb er alles aan gedaan om Rose te laten met stoppen huilen, maar niks werkt. We zijn bijna thuis en Rose's ogen zijn helemaal rood. Als we thuis zijn, stap ik uit en loop paniekerig naar binnen. Ik maak snel wat warme melk voor Rose en geeft het aan haar als het klaar is. Ze huilt al wat minder wanneer ik haar in mijn armen heen en weer wieg.

Als ze eindelijk helemaal rustig is, leg ik haar neer in mijn bed. Haar borst gaat rustig en gelijkmatig op en neer. Ik druk een kus op haar voorhoofd en loop naar beneden. 

Met een kop koffie ga ik zitten op de bank in de woonkamer. Als mijn telefoon afgaat, leg ik mijn kop op tafel en neem op.

"Hallo?"

"Hey Amber, met Anna."

"Hey Anna, alles goed?"

"Ja prima, met jou?"

"Met mij gaat het ook goed. Ik belde om je iets te vragen."

"Ik luister."

"Wanneer ben je weer van plan om te beginnen met werken?"

"Ik kan nu eigenlijk wel weer beginnen."

"Dus wat denk je van morgen?"

"Morgen is top," zeg ik.

"Dan zie ik je morgen rond 11 uur in de studio."

"Oke, tot morgen."

"Tot morgen."

Ik hang op en pak mijn kop weer. Terwijl ik een slok neem, bedenk ik me dat ik Miranda moet vragen of ze op Rose wil passen.

Ik toets haar nummer in en wacht tot ze opneemt.