Love Never Fails

Simula

Habang nakatingin ako sa bintana ay muling sumagi sa isip ko ang nangyari anim na taon na ang nakakaraan. Medyo makulimlim ang panahon ngayon, siguro ay paparating na ang winter season. I sigh. Nagmahal. Nasaktan. Naging-dyosa pero wala pa rin forever. O sige ako na ang bitter.

"Roxy, hindi ka pa kakain?" My mom enter my room without knocking the door. Well, that's her.

"I'm full, mom. Why?"

"Nakalimutan mo ba? Ngayon, tayo pupunta sa uncle Rosten mo." My eyes get wide.

Aish! Bakit ko ba nakalimutan? May dinner pala kami ngayon sa bahay nila Uncle Rosten which kapatid ni Dad. My dad was the owner of Culen Wine's Corporation. Sila ang nagsusupply ng wine sa buong Europa. Pero mas pinili kung manirahan sa States para mag-aral at para na din makalimut.

"Take some shower at isuot mo 'yung bagong dress na binili ko. I hope you like it, dear. I'm going downstairs." I smile.

Maya-maya pa ay lumabas na siya mula sa aking silid. I go to my walk-in-closet, at hindi nga ako nagkamali nando'n ang bagong damit na binili niya. My mom was too girly, well same as me. They said 'Like mother, like daughter' Gaya ng sinabi niya kanina ay naligo na nga ako. May iilang maids na umakyat para ayusan ako pero hindi ko sila pinayagan. I'm too old for having some maids.

Looking in this simple white floral dress makes my lips smile. Mom's know me well. Kaya close na close kami, minsan lang kung bumisita si Dad dito sa states dahil busy sa company and we understand him. Alam namin na ginagawa niya 'to para sa'min ni Mom and to my younger Brother. His name was Mosses, he's in legal age.

Speaking of Mosses.

"Eonnie! We're already late" Sigaw niya mula sa pintuan ng kwarto ko. Eonnie! Eonnie! lagi na lang 'yan. Tss. 'Yan ang nakukuha niya sa kakanood nang Korean Series, e.

"Just wait a little bit, wait me downstairs. You brat!" Napasigaw ako dahil sa gulat dahil bigla bigla na lang siyang sumulpot sa loob nang kwarto ko.

"I'll wait for you, eonnie. Tsk, we're just going in Uncle Rosten's house. You don't need to put some cosmetics materials in your face." Aniya ni Mosses. Tiningnan ko naman siya ng masama. Anong paki-alam niya kung mag-make up ako. Dyosa lang uy!

"Stop ruining my mood, Mosses Lowrence Culen" I said in a warning tone. Naglalagay lang ako ng kaunting foundation sa mukha ko at kaunting lipstick.

"Stop saying my whole name Roxy J--" I leave him alone. 'Yan ang pinaka-ayoko sa lahat e, 'yung binabanggit ang pangalawang pangalan ko. Ayoko. Ayoko kasi may maaalala lang ako. I go downstairs and I saw mom's standing in the front door.

"Where's Mosses?" She asked.

"In my ro---"

"I'm here, Mom!" Isang sigaw ang umencho sa buong mansion. Aish! That boy is too loud!

"Let's go! Sigurado akong hinihintay na tayo nang Uncle Rosten niyo." Excited na tugon ni Mommy. Nauna siyang lumabas ng pintuan at wala na nga kaming nagawa ni Mosses kundi ang sumunod sa kanya.

***

"How's everything?" Naabutan namin si Tita Reginee na busy sa pag-aayos ng mesa. Siya ang may bahay ni Tito Rosten, sa kasamaang palad ay wala silang anak. I feel so bad for them.

"Oh my! Triffany. Come, come inside" Magiliw kaming tinanggap ni Tita Reginee, dumiretso sila Mommy at tita Reginee para mag-usap habang kami naman ni Mosses ay naiwan sa sala. Hindi ko maitatanggi na mayaman talaga sila Uncle Rosten, bakas sa bahay nila ang karangyaan. Kahit nasa gate ka pa lang ng bahay nila ay masasabi mo na mayaman talaga sila. Mayroong tatlong palapag ang bahay nila or should I say, there mansion. Magka-asyuso sila Dad at Uncle sa Negosyo dahil silang dalawa lang ang anak ni Grandma. No'ng namatay si Grandma ay ipinamana niya kay Dad ang Culen Wine's Corporation habang si Grandpa naman ay matagal ng namayapa.

"Eonnie, I like this place" Nakangiti pang sabi ni Mosses.

"Me too." Pagsasang-ayon ko pa sa sinabi niya habang napatingin sa mga paintings na nakasabit sa dingding.

"Eonnie? What is love?" Napatigil ako sa pagtingin sa mga paintings dahil sa tanong niya.

"Love? Sarang? It's a chemical. Bakit mo naitanong?" Anong pumasok sa isip ng batang 'to at tinanong ako kung ano ang pagmamahal. Well, para sa'kin ay isa iyong chemical. I don't believe in love. Kasi anim na taon ko ng kinalimutan iyon.

"Wala naman. Nagtataka lang ako. You're too old but still wala ka pa rin boyfriend na ipinapapakilala sa'min." Aba!

"Baka tumandang dalaga ka n'yan" Dugtong niya pa at tumawa.

"I'm just waiting for the right person." Pagdadahilan ko pa.

"Really? Pero para sa'kin Love never fails 'yan kasi ang huling sinabi sa Corinthians." Ani ni Mosses. I rolled my eyes. Here we go, again. He's so weird.

"Whatever, Mosses. Tara na tinatawag na tayo nila Tita Reginee"

Tumayo na kami para pumunta ng dining area, muling pumasok sa isip ko ang sinabi niya kanina.

Really? Pero para sa'kin Love never fails 'yan kasi ang huling sinabi sa Corinthians.

Impossible akong mainlove ulit, dahil simula no'ng araw na 'yun ay sinabi ko sa saril ko na hindi na ako magmamahal ulit dahil alam kung masasaktan at masasaktan lang din naman ako. Mahirap mag-move on. Parang pagising mo sa umaga, mahirap pero kailangan. Ganyan talaga kapag nagmamahal ka. Lahat gagawin mo, kahit nasasaktan kana. Love never fails ika nga nila. Pero ako? Hindi ako naniniwala sa kasabihang 'yan. Ayoko na kasing umasa. Umasa sa wala.