"Our Child" #Wattys2019BC

{43}

"Ήρθε η μαμά !!", ακούω τον μικρό να φωνάζει χαρούμενος και να τρέχει καταπάνω μου μόλις με βλέπει . 

"Αγόρι μου.", του λέω και σκύβω για να τον αγκαλιάσω ."Μου έλειψες ." , συμπληρώνω και τον σφίγγω στην αγκαλιά μου .

"Που ήσουν όλη την μέρα ρε μαμά ; Γιατί δεν ήρθες να με πάρεις από το σχολείο ; Και το χειρότερο γιατί με άφησες σήμερα με την θεία Αγγελική ; Αφού ήξερες πως σήμερα έπρεπε να πάω στον Παναγιωτάκη και η θεία ξέρεις πως  δεν με αφήνει!! Γιατί σήμερα μου λες ; Γιατί ;" , αρχίζει να με βομβαρδίζει με ένα σωρό ερωτήσεις γεμάτες παράπονο .

"Έι πληγώθηκα τώρα . Δεν σου άρεσε που έμεινες μαζί μου σήμερα ;", ρωτάει η Αγγελική τον μικρό τάχα μου πληγωμένη . 

"Κοίτα θεία ,  μου αρέσει να μένω μαζί σου , όχι όμως τις μέρες που πρέπει να πάω στον Παναγιωτάκη . Δεν με αφήνεις να πάω μόνος μου και δεν θέλω νταντάντεμα. Είμαι άντρας εγώ πια . Δεν χρειάζομαι κάποιον να τρέχει πίσω από τον κώλο μου . ", της απαντάει ο μικρός με ένα ύφος ανωτερότητας . 

"Γιατί όταν είσαι με την μαμά , πας μόνος σου στον Παναγιωτάκη ;", ρωτάει η Αγγελική .

"Όχι . Σιγά μην με άφηνε η μαμά να κάνω κάτι τέτοιο . Αυτή είναι χειρότερη και από σένα  στα θέματα προστασίας . Άσε άσε πολύ συντηρητικοί είστε εδώ μέσα .", απαντάει ο μικρός και φεύγει από το σαλόνι .

"Εμείς φταίμε που νοιαζόμαστε για την ασφάλεια σου . ", του φωνάζει ο Πέτρος για να τον ακούσει ο μικρός .

Ναι τώρα να σε σίγουρος σε άκουσε .

"Άφησε τον . Δεν μπορεί να καταλάβει τώρα πως ότι κάνουμε , το κάνουμε για το καλό του .", του λέω .

"Να το καταλάβει .", λέει ο Πέτρος .

"Είπε αυτός που μέχρι τα 12 δεν είχε καταλάβει πως περπατάμε πάνω στο πεζοδρόμιο και όχι στο δρόμο και αυτό για την ασφάλεια μας . " , του λέω γελώντας με μια δόση ειρωνείας . 

"ΧΑ ΧΑ πολύ αστείο .", μου λέει ειρωνικά και κάθεται στο καναπέ .

Αυτή του την κίνηση την ακολουθούμε και όλοι οι υπόλοιποι. Η Αγγελική πηγαίνει και κάθεται δίπλα στον Πέτρο , ενώ εγώ και ο Φίλιππος καθόμαστε αγκαλίτσα στον άλλο καναπέ .

"Αγγελική θες να σου πω τι γελοίο έκανε ο Πέτρος μέχρι τα 15 του ;" , την ρωτάω και προσπαθώ να μην γελάσω . 

"Ναι ναι .", λέει ανυπόμονη για αυτά που θα της πω και ισιώνει καλύτερα την πλάτη της .