Stuck on an island (Dutch){Completed}

Hoofdstuk 22: Terug naar het kippenhok

Langzaam duwde ik Collin van me af. 'Dankje...' fluisterde ik hem toe. 'Dat is oké hoor!' zei hij op een neutrale toon. Ik boog me naar hem toe en gaf hem een vederlicht kusje op zijn wang. Hij zei niks daarop, geen woord, geen klank... Alleen een glimlach. Ik kon er niet aan doen en moest wel terug glimlachen 'Weet je...' begon hij 'Ik woon bij jou in de straat. Eigenlijk zijn we overburen. Als je wilt kan ik je straks naar huis brengen?' Ik kijk hem nu recht in zijn prachtige groene ogen. Deze ogen zijn geweldig. Een lichte maar toch donkere grasgroene kleur. 'Dat zou geweldig zijn!' zeg ik hem op een enthousiaste manier. 'Oké! Dat is dan geregeld!' zegt hij terwijl hij opstaat van het ziekenhuisbed. Hij steekt een hand uit en ik leg de mijne in die van hem. Hij trekt me recht van het bed en samen wandelen we richting de deur. En daarna richting de aula.

Onderweg stel ik hem een paar vragen.

'Dus jij was er ook bij toen ze deze vakantie dozen in het huis over het mijne aan het inladen waren?' vraag ik hem afwezig. 'Jup! Ik moest mee helpen dragen. Spijtig genoeg.'

'Zijn we nu eigenlijk vrienden?' vraagt hij me nog voor ik een tweede vraag kan stellen. 'Jha... Ik denk het wel... Als jij het goed vindt tenminste?...' vraag ik hem een beetje schaapachtig. 'Voor mij is dat goed!' zegt hij zo neutraal mogelijk. Maar je kan goed zien dat hij een glimlach probeert te verbergen. Nu blijft het stil. We lopen naast elkaar zwijgzaam en er komt geen woord uit. Er zullen er nu nog geen uitkomen. Maar later wel. Als ik deze jongen met de grasgroene ogen beter leer kennen...

Hij houdt de deur van de aula voor me open. Ik knik naar hem als dankjewel teken. Hij knikt terug hij wilt naar zijn plaats alleen stappen. Maar ik kan hem nog net aan zijn mouw tegen houden. Hij kijkt me verward aan. Ik doe teken dat hij met mij mee moet komen. Hij knikt instemmend. Ik trek hem mee aan zijn mouw en hij volgt gewillig. Ik zie Adrian naar me kijken. Hij glimlacht naar me, ik glimlach terug. Maar dan ziet Adrian Collin mij volgen. Adrians gezichtsuitdrukking wordt hard en koel. Zoals een steen. Ik doe teken dat hij moet opschuiven. Hij gehoorzaamd aan mijn gebaar. Ik plof neer naast hem. Ik laat Collin zijn mouw los en gebaar dat hij naast mij moet komen zitten. Dat doet jij dan ook vrijwel meteen. De mis gaat gewoon voort en ik zie dat Lyndsey weer vandoor achter de microfoon staat. 'Nu dat mevrouw Lakerton terug aanwezig is, kan ik mijn slechte nieuws melden.' zegt Lyndsey net zo koelbloedig als Adrian zijn gezichtsuitdrukking. 'Ik heb juist melding van een van mijn agenten ontvangen dat... Arianna en Brianna Hall vermoord zijn terug gevonden op het strand aan de kleine vuurtoren... Op exact dezelfde plaats waar Looma is aangetroffen... En bij hun lijken lag een briefje waarop stond.

Tip tap top...

Ik waarschuwde je nog met stop...

De meisjes met het nep hart...

Zijn nu ook dood...

Is dat niet apart?

Getekend -Amy