Stuck on an island (Dutch){Completed}

Hoofdstuk 21: Wat doe jij hier?!

Hij staart me geamuseerd aan. 'Wat sta jij zo te grijnzen?' vraag ik geïrriteerd terwijl ik met mijn mouw in mijn ogen wrijf. 'Ik kwam kijken wat er met je was. In de aula is het momenteel dankzij jou een kippenhok. Wel, eigenlijk weet ik niet of kippenhok wel een goede vergelijking is... Ik dacht dat kippen altijd een stuk rustiger waren.' zegt hij nog steeds met een geamuseerde blik op zijn gezicht. 'En.. Ik heb dat veroorzaakt?!' vraag ik hel met een grijns op mijn gezicht. 'Neeujh hoor! De Kerstman heeft dat veroorzakt!' zegt hij nu sarcastisch. 'Oke... Man wat ben jij irritant... Maar... Wat doe je hier eigenlijk?! Mij irriteren?! Ik ken je niet eens... Het enige dat ik weet is dat je bij mij in de klas zit en dat je Collin Jamesson heet.' zeg ik hem. 'Wel dan weet je meer dan ik wist bij men geboorte!' zegt hij op een geamuseerde toon. 'What the... Dat is dus helemaal niet grappig!' zeg ik, nu verward. 'Oké, oké, oké... Sorry! Man wat ben jij een humeurige koe...' nu probeert hij weer wat grappiger te klinken. 'Wat? Noem je me nu net dik?! En humeurig?!' nu begin ik tegen hem te roepen. 'Nee, nee dat bedoel ik niet.' bij deze zin kun je duidelijk een beetje spijt in zijn stem horen klinken. Ik ga verder met mijn tegen vragen. 'Maar wat bedoel je dan wel?' Hij zet zich neer op een van de ziekenzaal bedden en klopt dat ik naast hem moet komen zitten. Ik sta recht en klop wat stof dat er niet eens zit van men knieën. Ik loop naar hem toe en ga op het bed tegenover hem zitten. Hij kijkt lichtelijk verward dat ik niet naast hem kom zitten maat verder reageert hij er niet op, net zoals ik, ik geef geen enkele kik. 'Dus...' begint hij. 'Dus...' vul ik hem ongedulig aan. 'Wat ik bedoel is... Je bent niet humeurig. Ik vind je dapper. Wat je daar juist in de aula presteerde...Wauw!... Toen ik je huilend zag weglopen voelde ik iets van medelijden...' hij stopte daar, wachtend op mijn antwoord. Maar ik zei niks, ik was gehypnotiseerd door zijn zachte stem en hoe elk woord van zijn prachtige lippen af rolde. Hij zag dat in toch niet ging antwoorden dus ging hij zelf maar verder. 'Dus kwam ik je achterna, ik wilde je troosten... Waarom weet ik niet... Je hebt gewoon iets speciaal... En je bent niet lelijk...'

Stop...

Stop de tijd...

Stop exact op dit moment...

Zei hij nou net dat ik mooi was?!

Noemde deze jongen die ik amper kende me nou net mooi?!

Serieus?!

'Wil je morgenmiddag bij mij zitten tijdens het eten?' deze kleine zin die ik hem al eerder wilde vragen flapte ik er zo maar uit. 'Eum... Ik eet liever aan mijn eigen tafel... Maar oké!' zei hij met redelijk veel enthousiasme.

'Dus Looma was je beste vriendin hè...' vroeg hij mij opeens. 'Looma...' zei ik terwijl ik hapte naar adem. De tranen vonden hun weg naar boven weer, maar dit keer kon ik ze niet terug dringen en ze stroomden over mijn wangen, zoals een waterval, onophoudelijk. Collin stond op en kwam naast me zitten. Hij maakte aanstalten om me te knuffelen en ik dook meteen in zijn armen. Hij streelde over mijn haar.

Nu wilde ik maar een ding...

Dit moment bevriezen...

Dit moment waar ik in de armen lag van de jongen die ik amper kende, maar toch zo vertrouwd aanvoelde.

Dit moment...

Was bijna alles...

Bijna...