Stuck on an island (Dutch){Completed}

Hoofdstuk 20: Amaryls speech

Ik sta achter de microfoon en kijk de zaal rond. Ik slik nog een keer. Ik kijk naar de microfoon en laat een diepe zucht. Mijn zucht echoot door de hele aula, meer dan vijfhonderd paar ogen zijn op mij gericht. Eigenlijk valt me nu pas op dat er heel veel mensen voor Looma aanwezig zijn. 'Looma...' denk ik nog snel. En men ogen vallen op de kist onder het podium. Ik kijk en slik nog een keer. Na nog een diepe zucht, ben ik eindelijk klaar om te beginnen...

'Hallo, vrienden, familieleden, kennissen van Looma. Ik ben Amaryl Lakerton en ik kom jullie, na vele beschuldigingen, een verklaring geven vanuit mijn standpunt. Het standpunt waar niemand naar vraagt, waar blijkbaar niemand om geeft, het standpunt dat niemand wat kan schelen... Iedereen denkt dat ik de dader ben, dat ik diegene ben die... mijn beste vriendin... vermoord heeft...' tijdens het praten stop ik even zodat ik even kan slikken. Ik slik om de tranen terug te dringen, om het gevoel van verlies kwijt te raken, om het gevoel dat ik... een moordenaar ben weg te dringen. Na een tijdje ga ik verder. 'Waarom? Waarom? Waarom zou ik mijn beste vriendin vermoorden?! Wat is het nut daar van? Waarom denken jullie dat ik Looma vermoord heb? Is het omdat de zogezegd "geweldige" Lyndsey me aan Looma's slaapkamer raam heeft gezien juist de avond voor dat ze vermoord was. Weten jullie waarom ik aan haar raam stond? Nee! Dat weten jullie niet! Ik kwam van men laatste werkdag bij Starbucks voor de eerste schooldag begon. Ik kwam Looma het goede nieuws vertellen dat ik eindelijk mijn lang verwachte bonus gekregen had. Dat is alles! Dat is het enige wat ik nog tegen Looma gezegd heb! Ik heb haar niet eens voor haar dood een fatsoenlijk vaarwel kunnen zeggen! Jullie ook niet! En dat weet ik maar al te goed! Maar niemand denkt eraan hoe ik me voel! Niemand! Behalve mij echte vrienden... Zoals Maggie, Ryan, Jake... Maar vooral... Adrian... Hij stond altijd al voor me klaar, vanaf het eerste moment dat ik hem heb leren kennen... En wat dat briefje betreft dat ze op Looma's dode lijk hebben gevonden... Dat kwam niet van mij en dat zal het ook nooit zijn! Ik word nu gepest, nagekeken... Er wordt over mij geroddeld... Ik was altij de "onzichtbare" de persoon die iedereen hielp, de persoon die geen vlieg kwaad deed! En wat krijg ik er voor terug... Niks! Nee niks! Alleen een nep hart in mijn brooddoos geworpen! Ik ben volgens mij de persoon die Looma echt kende te samen met Jake, Maggie en Adrian... Maar bovenal ik was degene die haar echt kende, elke geheim elke gedachte vertelde ze aan mij... En nu?! Nu?! Tja... Nu is ze weg... En ik kan haar nooit meer terug zien...' en bij die laatste zin begon ik te huilen, er was geen enkele manier meer om men tranen terug te dringen... Ik rende naar de enige plek die me rust bracht hier op school de ziekenzaal...

Ik rende voor de zoveelste keer deze week, ook al was het maar de derde schooldag, door deze gangen. Ik rende tot dat ik de grote deur van de ziekenzaal bereikte... Ik opende hem ging naar binnen en liet hem met een harde klap weer achter mij dicht vallen... Ik ging ik een hoekje zitten en rolde mezelf op in een bolletje, zodat ik klein genoeg was, tot dat ik het gevoel had dat niemand me meer kon vinden in deze harteloze wereld...

Er werd op de deur geklopt deze keer reageerde ik ook niet. De deur ging open ik tilde men hoofd op. 'Adrian?' fluisterde ik zachtjes. 'Sorry ik denk dat ik je teleur moet stellen.' Ik keek wat beter naar deze persoon die mijn rust had verstoord, het was Adrian niet... Het was die nieuwe...

Collin...