Stuck on an island (Dutch){Completed}

Hoofdstuk 14: Vrienden?

We zijn bij Adrians huis aangekomen en ik kijk nog steeds gespannen voor me uit ik blijf maar denken aan wat er op de auto stond

Ga weg van onze school of wij zorgen ervoor...

Wat zouden ze daarmee willen zeggen 'of wij zorgen ervoor'? Nu moet ik aan iets anders denken vertel ik mezelf niet aan de pesterijen of wat dan ook. Ik heb het gevoel dat ik en Adrian moeten praten. De kus daarstraks was geweldig! Maar ik wil gewoon vrienden blijven ik weet zelf niet waar het vandaan kwam opeens maar... Ik weet niet waarom ik hem opeens kuste, ik was verdrietig en dacht aan de kus van de avond daarvoor en hoe die ene kus me al men zorgen deed vergeten. Ik zucht. En men gedachten verplaatsen zich op die nieuwe jongen Collin. Hij was echt knap! Maar het is wel erg dat hij alleen zit in de kantine overmorgen zal ik vragen of hij bij ons wil komen zitten. 'Amaryl?' Adrians kalme en rustige stem wekt me op uit men dagdroom. 'Jha?' vraag ik. 'Alles oke? Je bent zo zwijgzaam.' vraagt Adrian met bezorgdheid in zen stem. 'Ja, alles oke.' probeer ik te liegen met een beetje overtuiging in men stem. Hij zucht. 'Zullen we uitstappen?' vraagt hij me. 'Is goed!' zeg ik dit keer met teveel overtuiging waardoor we beiden in de lach schieten. Hij kijkt naar me en ik kijk naar hem. Hij buigt zich weer naar me toe en maakt aanstalten om me te kussen. Ik leg men hand op zen borst en duw hem zachtjes weg. 'Adrian...' zeg ik hem met een zucht. Ik wacht een moment en ga dan voort. 'We moeten echt praten... Over dit en over ons...' Hij kijkt naar me en zucht. 'Oke na het eten? Want het is al vijf uur dus het zal al wel klaar zijn.' zegt hij me. 'Oke na het eten.' zeg ik met een bemoedigende glimlach op men gezicht. Hij glimlacht terug maar het is niet erg overtuigend. Ik doe de portier van de auto open en stap uit met een diepe zucht. Samen lopen ik en Adrian naar zen huis, hij steekt de sleutel in het sleutelgat en draait hel om en doet de deur open. We gaan naar binnen en sluit de deur achter zich. We lopen snel de trap op zetten onze rugzak terug weg. We gaan samen terug naar beneden en nemen plaats aan de eettafel. Het is stil aan de eettafel en niemand zegt iets. Kimberly kijkt me medelijden aan. Ik vraag me af of zij ook heeft gezien wat Arianna en Briannna me hebben geflikt vanmiddag. Ik kijk niet terug in haar richting want anders denk ik alleen maar aan vanmiddag en wat er in daarna in de ziekenzaal is gebeurt. 'Adrian subiet moeten we nog naar de dokter om je hoofd te laten nakijken.' onderbreekt Molly de stilte opeens. 'Amaryl als je wilt mag je meegaan hoor.' zegt ze me met een poeslieve stem. 'Is goed.' zeg ik instemmend.

Na een halfuur zijn we klaar met eten en staan Adrian en ik op Molly te wachten in de hal. 'Straks... voor dat we gaan slapen wil je het dan bespreken?' vraag ik aan Adrian. Hij knikt instemmend. Molly komt de hal binnen getrippeld, opent de voordeur en laat ons buiten gaan. Dan komt ze zelf ook naar buiten en doet de deur achter zich dicht en op slot. We stappen allemaal in Molly's zwarte Audi. Molly van voor achter het stuur en Adrian en ik zetten ons op de achterbank. Molly zet de motor aan en rijd de oprit af. We rijden langs de oude vuurtoren richting de dokter en ik zie de man gekleed in het zwart weer. Ik kijk hem na terwijl we voort rijden. Ik voel dat er iets vreemd is aan de man.

Na een kwartier komen we aan bij de dokter. We stappen allemaal uit en Molly doet haar zwarte Audi op slot. We gaan naar binnen en nemen plaats in de wachtzaal. Molly neemt een van de tijdschriften en begint er wat door te bladeren. Ik leg mijn hoofd naar achter tegen de muur en sluit mijn ogen. Op slag open ik ze want ik hoor een klein kindje huilen ik kijk en er ligt er eentje plat op zen buik in het midden van de wachtzaal. Adrian springt meteen op en raamt het kindje op. Hij pakt het kindje op in zen armen en geeft het kindje terug aan de moeder van wie het toebehoort. Men hart slaat opeens een slag over... Hij gaat terug op zen plaats naast mij zitten. Na twee minuten komt een assistente. 'Adrian Beaker? Je mag meekomen.' zegt ze op een vriendelijke toon. Molly legt haar boekje weg en staat op en Adrian en ik volgen haar. We komen aan in de behandelkamer van de dokter. 'De dokter komt binnen een minuutje.' zegt de assistente nog voor ze de kamer verlaat. En na een paar minuten komt de dokter binnen. Hij stelt zich voor als dokter Carver. 'Wel jongeman je mag je trui en je t-shirt uit doen en daar op die behandeltafel gaan zitten. Adrian doet eerst zen sweater uit en daarna doet hij zen t-shirt uit... Hij heeft een lichtachtig gebruind lichaam en hij heeft veel spieren en een sixpack. Ik merk dat Adrian men blik heeft gevolgd en ziet dat ik er nogal verrast uit zie. Waardoor Adrian begint te blozen en daardoor begin ik ook meteen te blozen. Adrian draait zich snel om en gaat zoals gevraagd op de behandeltafel van de dokter zitten. De dokter pakt zijn stethoscoop en zet het op Adrians rug. 'Je mag rustig in en uit ademen.' zegt de dokter tegen Adrian. 'Oke doe je t-shirt maar teug aan.' vervolgt de dokter zijn commando toontje. Ik pak de

t-shirt van op de stoel naast me en overhandig die aan Adrian. Hij doet zen t-shirt snel aan. De dokter pakt een houten stokje uit zen borst zak en zegt dat Adrian zijn mond moet open doen. Dat doet hij dan meteen. Dan gooit de dokter het stokje in de vuilnisbak en neemt hij een klein lampje uit zijn borstzak. 'Ogen open.' commandeert hij Adrian. 'Volg het lichtje met je ogen.' gaat de dokter commanderend verder. Adrian volgt alle bevelen gehoorzaam op.

Na ongeveer een halfuurtje onderzoek zijn we klaar en kunnen we naar huis. Door de val heeft Adrian een lichte hersenschudding opgelopen.

Molly opent de auto en neemt plaats achter het stuur. En Adrian en ik nemen onze plaatsen op de achterbank terug in. Molly start de auto en rijd de oprit van de dokter af. Ik draai me om naar Adrian. 'Het spijt me van je hersenschudding...' fluister ik hel toe. 'Geeft niks...' fluistert hij terug.

Na een kwartier komen we terug aan bij Adrian zijn huis. We stappen uit en Molly doet de auto op slot. We wandelen naar het huis en Molly opent de deur. Ik en Adrian gaan gelijk naar boven en gaan zijn kamer binnen. We zetten onze rugzakken naast elkaar naast zijn bureau. En we zetten ons over elkaar op zijn bed. 'Dus...' begin ik. 'Dus...' gaat Adrian verder. We barsten beide in lachen uit. 'Oke... Adrian...' ga ik ik bloedserieus verder. Ik wacht een momentje en ga dan verder. 'Dus... We hebben gekust... En we zijn beste vrienden... En dat zijn dingen die beste vrienden niet doen...' zeg ik zuchtend. Ik wacht een moment en ga dan weer verder. 'Dus oftewel bespreken we of meer willen zijn dan vrienden maar dat we wel het risico hebben dat we snel uit elkaar zullen gaan misschien en dat we nooit mee tegen elkaar spreken... Dus ik weet niet wat jij vindt maar ik vind dat we gewoon vrienden moeten blijven...' Een moment lang blijft het stil en dan laat Adrian een lange en diepe zucht. 'Oke... ik wil jou ook niet kwijt als mijn beste vriendin...' zegt hij uiteindelijk. 'Dus ... Vrienden?' vraag ik positief. 'Nee... Beste vrienden!' zegt Adrian met volle overtuiging. 'Geweldig!' zeg ik blij en ik geef hem een knuffel en een kusje op zen wang. 'Ik ga me op de badkamer klaarmaken om te gaan slapen.' zeg ik terwijl ik opsta en naar de badkamer ga.