Het Gemaskerd Huwelijk (18+) ✓

Hoofdstuk 4

Annastasia werd omver geblazen door de hoeveelheid mensen die in de kerk waren samengepakt. De ruimte was gigantisch en op elke mogelijke plaats stonden er mensen. Al de rijen met zetels waren gevuld en tegen de muren en op de balkons stonden ook nog mensen.

Het voelde alsof er miljoenen ogen naar haar staarden en voor één keer in haar leven was ze blij met haar masker. Ze voelde dat ze aan het blozen was. Ze hoopte dat het niet in haar ogen te zien was, hoe geïntimideerd ze was. Tussen de maskers zag ze de camera's die elke beweging die ze maakte vastlegden en live uitzonden.

Ze stapte de deuren door met de meeste gratie die ze kon opbrengen. Ze was angstig, maar dat was niet zichtbaar voor de buitenwereld.

Al wat de genodigden zagen, was een fantastische, elegante en zelfverzekerde vrouw. De juiste vrouw om te trouwen met hun kroonprins en de koningin te worden van Evarium.

Niemand, met uitzondering van haar moeder, had de kleinste aarzeling van haar ademhaling opgemerkt toen de deuren openden. Die twijfel verdween bij de eerste stap die ze nam, naar de man die in enkele ogenblikken haar man zou worden.

Op dat moment was iedereen, in de kerk en thuis, aan hun televisieschermen gekluisterd, compleet onder de indruk van haar.

Terwijl ze naar de achterkant van de kerk wandelde, was ze de ogen van de genodigden aan het scannen om haar familie te vinden. Op de eerste rij herkende ze haar moeders warme ogen en voelde ze het gewicht van haar schouders glijden. Naast haar moeder zat Gabriella die opgewonden zwaaide. Haar moeder gaf haar een kleine knik ter bemoediging.

Anna's zelfvertrouwen schommelde een beetje, toen ze het podium bereikte en haar impressionante verloofde zag staan. Hij had zijn militaire uitrusting aan met een eenvoudig masker waarachter zijn ogen glansden. Het moment dat ze in zijn ogen keek verdween haar laatste restje van twijfel.

Zijn ogen waren gevuld met hoop, geluk en dezelfde minuscule vorm van twijfel die ze zelf ook voelde. In zijn ogen zag ze hoop voor een toekomst samen.

Zoals Rose had gezegd, zijn de ogen de weg naar iemand zijn hart. En Anna kon leven met wat ze in zijn ogen zag.

Hij reikte naar haar hand en ze draaiden samen naar de priester. De priester liet iedereen neerzitten en begon met de ceremonie. Anna's hand trilde. De kroonprins wreef met zijn duim over de achterkant van haar hand in een geruststellende beweging, waardoor ze langzaam aan ontspande.

Toen de priester hun toestemming vroeg voor het huwelijk knikten ze beiden naar de priester, naar de gasten en naar elkaar. Ze hoorde hem zachtjes, "Ja, ik wil," fluisteren. De priester ging verder met zijn preek, terwijl ze in de ogen van de prins keek. Ze zag de vraag naar haar toe en twijfelde voor een seconde voor ze ook, "Ja, ik wil," fluisterde.

Ze zag het laatste restje twijfel in zijn ogen verdwijnen en een glimlach verwarmde ze. Ze bloosde en verbrak oogcontact.

Ze wisselden ringen en hun handen werden aan elkaar gebonden door een wit satijnen lint, dat hun verbondenheid met elkaar symboliseerde. Gedurende het hele feest zouden ze elkaar moeten blijven vasthouden. Haar rechter aan zijn linker hand.

Toen de ceremonie tot een einde kwam en de priester hen tot man en vrouw verklaarde, stonden al de genodigden op en klapten, haar kant van de kerk juichte zelfs. Ze hoorde Gabriella's geroep boven dat van al de rest en ondanks zichzelf moest Anna toch even lachen.

De prins, haar man, gaf haar een geruststellende kneepje in haar hand voor hij zich omdraaide en naar hun gasten zwaaide. Ze volgde zijn beweging, zonder veel keus, door hun aaneengebonden handen.

Ze werden geëscorteerd doorheen al de mensen naar de dubbele grote deuren. Buiten juichte hun volk voor het pasgetrouwde koppel. Ze zwaaiden naar de menigte tot aan hun koets.

De koets was niet dezelfde als waarin Anna gearriveerd was. Hij was groter maar minder gedecoreerd. Ze betraden de koets en zaten naast elkaar. Hij zei geen woord dus zij ook niet.

Toen ze aan het kasteel arriveerden, werden ze naar een kleine kamer geëscorteerd. Ze moesten met de ruggen tegen elkaar staan, terwijl hun bedienden hun ceremoniële maskers wisselden met hun eetmaskers. Ze knikte en glimlachte naar haar vriendinnen. Ze glimlachten geruststellend terug naar haar.

Ze wachtten tot al hun gasten waren gearriveerd en werden geplaatst zodat ze hun grote entree konden maken.

Alles was zeer strikt getimed. Vanaf het moment dat ze waren gearriveerd tot het moment dat ze het feest zouden verlaten, was elke seconde vastgelegd.

Het moment dat ze zich moesten presenteren als man en vrouw kwam en ze wandelden samen door de zaal naar de achterkant van de ruimte, waar de eretafel stond met twee lege plaatsen in het midden.

De zaal was magnifiek. Een grote balzaal met lange spiegels langs de zijkanten, die de indruk gaven dat de zaal tien keer groter was dan de werkelijkheid. Er stond een lange eretafel aan de achterkant met vier lange tafels dwars tegenover. Het bestek was goud en de borden waren van het beste porselein. Ze waren speciaal voor hun huwelijk gemaakt met hun initialen erin. B en A, van Bartholomeus en Annastasia.

Annastasia ging doorheen het diner in een waas. Ze herinnerde zich niets van het eten, alleen dat het van een extreem hoge kwaliteit was.

Na het eten was het tijd voor hun eerste dans als man en vrouw. De tafels werden opzij geschoven en alle gasten verzamelden zich rond de dansvloer. Ze hadden terug hun ceremoniële maskers aan en hun handen werden losgemaakt.

Het was een heel stijve, maar tegelijk elegante dans. Ze hadden het beiden ontelbare keren geoefend, maar nog nooit met elkaar. De eerste minuut leerden ze elkaars bewegingen kennen en tegen het einde van de dans bewogen ze als één.

Na hun dans namen ze van iedereen afscheid en vertrokken ze op hun huwelijksreis.

Stem en reageer om me te laten weten wat je ervan vindt! :) ik hoop dat je het verhaal leuk vindt :)