He's the Angel, I'm the Demon ✔ || #Netties2017

~Deel 2, hoofdstuk 5.~

A/N: Ik zei toch dat jullie 50 makkelijk kunnen halen! Laten we dit hoofdstuk 60 proberen :'D Ik pest jullie niet hoor... besef dat de hoofdstukken opeens veel sneller kunnen komen!

Enjoy, engeltjes en duiveltjes.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

'Doe het licht uit!' 

'Nee.' 

'Wil je dood?' riep ik gefrustreerd uit. 'In het donker kan ik niets zien en kan ik je niet per ongeluk doden met mijn ogen-' 

'Geloof je me niet? Ik zeg toch dat je krachten niet tegen me op kunnen? Weet je wat: het boeit me niets. Ik ga slapen.' 

Eindelijk gaf Owen op en ging op de bank liggen. We hadden besloten dat ik in het bed zou slapen en hij op de bank, omdat ik erop stond zoveel mogelijk ruimte tussen ons in te creëren doordat ik mijn krachten nog niet helemaal onder controle had. 

Owen geloofde niet dat mijn krachten hem konden schaden. Hij was koppig.

Nadat ik nog één keer gecheckt had of hij echt ging slapen, deed ik mijn lenzen voorzichtig uit en deed ze in de lenshouder die ik gelukkig in de zak van mijn jurk had zitten. Een jurk met zakken is heel handig, vooral als je uit het niets moet vluchten voor een groep bloeddorstige vampieren. 

Met het geld dat Owen over had, had hij een paar nodige spullen gekocht uit de avondwinkel aan de overkant van de straat, zoals kleding om te slapen en eten voor mij. Hij beweerde dat hij makkelijk twee weken zonder eten kon, wat ik moeilijk kon geloven. Maar hé, ik moest niet zeuren, er was meer eten voor mezelf. 

De keuze uit kleding was niet groot geweest beweerde hij, aangezien hij voor zichzelf alleen een short had gekocht en voor mij een grote lichtroze pyjamajurk met schattige hartjes erop. Het was een lange tijd geleden dat ik iets schattigs aan had gedaan. Ja, ik vond het wel fijn.

Ik deed het licht uit en zocht met mijn ogen halfdicht de weg naar het bed toe, terwijl ik mezelf dwong niet uit te testen wat er zou gebeuren als ik naar Owen zou kijken. Had hij gelijk toen hij zei dat hij mijn kracht kon weerstaan? Of verzon hij dat alleen?

Op het moment dat ik in het bed gleed, sprongen de lichten aan. Gealarmeerd sprong ik op, mijn ogen moesten wennen aan het licht. Het voelde zo anders, om plots zonder lenzen te kijken. Vrij, zonder dat ik mezelf forceerde in te houden. Doordat ik zo gefascineerd was, merkte ik laat op dat ik mijn ogen dicht moest doen. 

Want voordat ik het wist, voelde ik de warmte van Owens lichaam afstralen, wat betekende dat hij voor me stond. Met mijn ogen stijf dichtgeknepen deinsde ik naar achteren. 'Tesoro, open je ogen.' Zijn stem was zijdezacht, alsof ik zo toe zou geven en mezelf schuldig zou laten voelen voor de rest van mijn leven.

'Nee. Doe dit niet, Owen. Doe het licht gewoon uit en ga slapen, oké? Doe jezelf dit niet aan.' 

'Doe, doe, doe... Waarom blijf je me commando's geven? Ik vraag om iets kleins. Als er wat met mij gebeurd, is dat mijn schuld. Niet jouw schuld, begrepen?' Ik voelde dat hij mijn hand vastpakte, maar ik trok mezelf los en strompelde naar achteren, tot ik de koude muur achter me voelde. En ja hoor, al snel voelde ik zijn aanwezigheid voor me staan.

'Ik wil het niet doen. Ik wil het niet, ik wil het niet, ik wil het niet! Hoe erg ik je ook mag haten, ik wil niet dat je nog een keer dood gaat... Niet nog een keer door mij...' Tranen verzamelden zich achter mijn oogleden. Alle emoties kwamen in één keer omhoog, klaar om te overspoelen. 

'Tesoro... ik ben bereid elke dag voor je te sterven. Dacht je echt dat ik twee en een half jaar niet aan je heb gedacht? Heb je enig idee hoe vaak ik me schuldig voelde voor alles? Wist je hoe vaak ik je in mijn armen wilde hebben? Dat komt allemaal doordat ik je miste... Meer dan ik had verwacht...' 

Tranen stroomden over mijn wangen en ik kon het niet meer houden. 

Ik opende mijn ogen en keek hem recht aan door mijn vertroebelde blikveld. 

Hij hapte naar adem en begon snel te ademen, waardoor ik in paniek raakte en bijna weer mijn ogen dichtdeed. Hij pakte mijn kin in zijn ene hand vast en mijn handen in zijn andere hand voordat ik dat kon doen en schudde zijn hoofd. Zijn ademhaling werd langzamerhand rustiger. Geen enkel moment verbrak hij het oogcontact...

...en er gebeurde niets.

Helemaal niets.

We staarden elkaar aan, ik in totale shock.

Owen veegde de tranen van mijn wangen weg en hield mijn gezicht vast. 'Ik zei toch dat er niets zou gebeuren?' 

Ik bleef hem aanstaren en reageerde niet. Er ontstond iets tussen onze blikken, iets wat ik niet kon beschrijven. Het hypnotiseerde me. Het trok me aan. Het verleidde me. Het was iets heel, heel slechts. Owen merkte het ook. Zonder dat ik het door had leunde hij naar me toe, totdat onze lippen bijna raakten.

Op dat moment werd de deur met veel lawaai ingetrapt.

Mijn blik gleed verward naar de deur, en daar stond de persoon die ik sinds twee en een half jaar probeerde te ontwijken.

Het was Rafaël.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ik vind het niet leuk wat ik mezelf aandoe. Waarom moest er een cockblock zijn? WAAROM?! God, ik ben zo gestrest. Maar oké, ik moet stoppen met mijn gemixte emoties.

Ik heb mijn huiswerk opgegeven voor jullie. Wees blij. (En trots) Nu moet ik tot ik weet niet hoe laat geschiedenis en Engels doen. -_-

NIET VERGETEN TE STEMMEN, ANDERS GA IK NIET VERDER SCHRIJVEN! Ik verdien het wel, toch?

School is zoooooooooo leuk. Kill me.

AADDIIOOSS

XXX Jaani