He's the Angel, I'm the Demon ✔ || #Netties2017

~Hoofdstuk 49.~

Dagen verstreken zonder dat ik het door had. Het meeste van de tijd zat ik opgesloten in mijn nieuwe kamer en dacht na.

Waarom hadden Rafaël en Owen me bedrogen?
Had Mara haar zin gekregen nu ik weg was?
Wat was liefde?

Zulke vragen doemden in mijn hoofd op. Op geen van allen had ik een antwoord.

Ja, ik heb naar antwoorden gezocht. Maar wat voor antwoorden dat waren? Antwoorden zoals: "Liefde is elkaar steunen, blij zijn voor elkaar, tijd samen besteden en door dik en dun elkaar helpen." Of: "Liefde is niet koopbaar, iets wat blind gebeurt en niet tastbaar is."

Maar ik dacht er anders over.

Ik dacht dat liefde haat was.
Een negatieve aantrekking, die iedereen gek maakte. Mensen hadden het alleen omgezet in iets positiefs, omdat ze wisten dat ze elkaar nodig hadden.

Ook dacht ik dat liefde iemand aanbidden was. Het was elkaar aanbidden, blij zijn dat de ander bestond. Iets wat ik nooit echt had beseft. Had ik niet genoeg opgeofferd? Was dat was de prijs die ik moest betalen? 

Er was één ding waar ik wel zeker over was.

Liefde maakte iedereen compleet machteloos. 

■_■_■

Op maandagavond had ik een beslissing gemaakt.

Ik moest veranderen, verder gaan met leven. Waarom zou ik tijd verspillen als ik nog een heel leven voor me had?

In mijn hand had ik een schaar vast, terwijl ik keek naar de zonsondergang. Ik had de moed verzameld en was naar buiten gegaan, zonder dat iemand het merkte. 

Alsof iemand het zou merken.

De zon was bijna onder toen ik mijn haar vastpakte met mijn andere hand.

Of mijn haar knippen problemen oploste? Ja, hopelijk kon ik zo alle herinneringen wissen, de slechte én de goede. Ik wilde niet meer de dupe worden, ik wilde veranderen. Ik wilde dat de engelen en demonen wisten dat ik niet meer dezelfde zwakke Amara was.

Mijn zwarte haren glansden terwijl ik de schaar hief. Dit was het. Ik zou dit doen.

Voordat ik ook maar één haartje weg kon knippen, hoorde ik hem. Hij riep me.  

Langzaam draaide ik me om. Gelijk boorden zijn ogen in de mijne. Hij had een korte broek aan, samen met een strak shirt. Het leek alsof hij meerdere keren een hand door zijn haar had gehaald. Ik ademde diep in rn sloot mijn ogen. Hij wilde toch uit mijn buurt blijven, wat deed hij dan hier?

'Wat doe je hier?' vroeg hij.

'Dat kan ik net zo goed aan jou vragen, Owen. Ik dacht dat je uit mijn buurt wilde blijven?' snauwde ik. 

'Dat zei ik alleen omdat Mara erbij was. Nadat ze zo lang in de Hel heeft gezeten, moest ik wel-' 

'Liegen tegen Mara is liegen tegen mij, omdat we een zijn, weet je nog? Waarom zou je nog om mij geven na alles wat je mij hebt aangedaan? Ga weg. Ik wil je niet zien.' 

'Knip je haren niet. Ik vind het mooi als het lang is.' zei hij, maar het klonk als gefluister. Zijn ogen gleden naar de schaar.

'Dat is waarom ik het knip. Ik wil alle sporen van de afgelopen tijd weg krijgen, inclusief die van jullie.' Ik maakte alweer aanstalten om het te knippen.

'Nee!' Hij liep naar me toe en probeerde de schaar uit mijn hand te trekken. 'Ga weg, Owen! Ik heb je niet nodig.'

'Ik heb jou wel nodig.' knarsetandde hij. Zuchtend stapte ik weg. 'Je hebt Mara al, dat was meer dan duidelijk. Val me niet lastig!'

Hij pakte mijn armen vast, iets wat ik totaal niet wilde. 'Ik wil alleen sorry zeggen. Geef me één kans om alles uit te leggen.' Hij keek me met smekende ogen aan, de blik die ik zo goed kende.

'Geef me niet dezelfde onzin. Ik heb je genoeg kansen gegeven, ook aan Rafaël.' siste ik. Zonder dat hij het besefte, had ik mijn vleugels uitgeslagen. Pas nadat ik boven de grond zweefde, merkte hij het.

Hij keek naar me op, zijn mondhoeken hingen omlaag. 'De pijn die je me hebt bezorgd zal nooit meer weg gaan, Owen. Onthoud dat.'

Met die woorden knipte ik mijn haren in een vloeiende beweging, liet ze vallen en vloog weg.

Vastberaden wierp ik nog één blik achterom en zag dat mijn haren als sneeuw om hem heen vielen. En hij zag eruit alsof hij een moord kon plegen.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Hola.

Sorry voor de TeamOwen mensjes.
R.I.P.

Dus, als je nog in de Kik squad wilt, voel je vrij. Als je spoilers wilt weten over het volgend hoofdstuk ook. (Ik geef te veel spoilers weg...)

Maar eh, ik ga huilen. NOG 11 HOOFDSTUKKEN 😭

P.S. GROETJES VAN BLAUWMORMEL

AAAADIIOOOOSSSS~ ❤

XxX Jaani.