He's the Angel, I'm the Demon ✔ || #Netties2017

~Hoofdstuk 30.~

POV. Mara

'Wát?' 

Verward keek ik Owen aan. Waarom zou ik in hemelsnaam mijn shirt moeten uitdoen? Het was koud!

Owen gniffelde en schudde zijn hoofd. 'We gaan vliegen. Je wilt toch niet dat je shirt scheurt wanneer je je vleugels uitslaat? Niet dat ik het erg vind als je half naakt rondvliegt.' 

'Maar... maar het is koud! Straks bevries ik nog...' Huiverend sloeg ik mijn armen om mijn middel heen. 

Owen sloeg zijn ogen ten hemel en leek na te denken. Uiteindelijk draaide hij me om, toverde een zakmes uit zijn zak en scheurde zonder te waarschuwen mijn shirt. 'Hé! Dat hoefde echt niet, hoor! Ik zei dat het koud was, niet dat je mijn shirt moest scheuren!' boos draaide ik me om en keek hem aan. 

'Nu kan je je vleugels uitslaan zonder dat je het koud heb. Ik heb twee gaten gemaakt zodat je vleugels ertussen passen.' verduidelijkte hij hoofdschuddend. 'Oh.' mompelde ik gênant. 

Voordat ik verder kon praten, sloeg hij zijn vleugels al uit en vloog de lucht in. 'Kom je nog?' riep hij. Zuchtend sloeg ik mijn vleugels uit en nam een aanloopje, om soepel achter Owen aan te vliegen. 

'Waar gaan we heen?' vroeg ik na een tijdje. We vlogen al een paar minuten en een naar gevoel bekroop me. Had ik de juiste keus gemaakt? Zou Rafaël woedend zijn dat ik met Owen mee was gegaan? 

Natuurlijk zou Rafaël woedend zijn. Ik wist één ding zeker: Owen zou mij de waarheid vertellen zónder dingen achter te houden, in tegenstelling tot Rafaël. Rafaël zou zeker dingen geheim houden, zoals mijn verleden met Owen. 

'Naar de plek waar alles gebeurde.' antwoordde Owen kortaf.

Geschrokken keek ik hem aan. 'Je bedoelt je huis? In... de Onderwereld?' piepte ik. Een grijns kroop over zijn gezicht en al snel barstte hij in lachen uit. 'Oh Tesoro. We gaan naar de brug waar alles gebeurde. En je moet nu toch echt wel beseffen dat dat de Onderwereld niet was, want anders zou je daar als mens niet gekomen zijn. Nu trouwens wel, omdat je een volledige demon bent.' Hij liet zijn blik langzaam over me heen gaan en staarde uiteindelijk naar mijn vleugels. 

'Luister Owen, ik kom niet met je mee voor mijn plezier. Ik wil antwoorden, en die ga je me geven. Anders ben ik weg.' snauwde ik geprikkeld door zijn intense blik. Hij grinnikte en likte zijn lippen. 'Natuurlijk, Mara. Wat jij wilt.' antwoordde hij met glinsterende ogen. 

---

Tot mijn opluchting bleef Owen de rest van de reis stil. We vlogen uren. Mijn vleugels kregen een krampachtig gevoel doordat ik nog niet gewend was om zo lang te vliegen. Toen we aankwamen leek het alsof ik dood was gevroren, al merkte ik het niet tijdens het vliegen. 'We zijn er,' kondigde Owen aan. Hij landde elegant, alsof hij minder dan een ons woog. Ik, in tegenstelling, landde minder elegant. Niet dat het me boeide: ik stond met twee benen op de grond, waarom zou ik me zorgen moeten maken?

Klappertandend wreef ik over mijn armen heen. 'Waar zijn we?' fluisterde ik, rondkijkend. We waren omringd met bossen, en een paar meter van ons vandaan was een brug die me vaag bekend kwam, al kon ik het niet plaatsen. Vijftien meter van de brug vandaan zag ik een kasteel. Een oud kasteel, wat mij rillingen bezorgde. Waren we midden in een horrorfilm beland? 

'We zijn in Frankrijk. Kom.' Owen bood zijn hand aan, maar ik schudde koppig mijn hoofd. Ik wilde lichamelijk contact vermijden. Rafaël zou het zeker niet leuk vinden, op het zachtst uitgedrukt. Owen schudde zijn schouders, rechtte zijn rug en begon naar de brug te lopen. Snel liep ik achter hem aan, om zijn woorden op te vangen.

'Weet je, Tesoro, wij hebben een lange geschiedenis samen. In het begin was alles goed: het was alleen jij en ik. We waren goede vrienden, weet je. Heel goede vrienden, kan je zeggen. Je was altijd schuw als een vos en ontweek iedereen. Je had jezelf geïsoleerd, om het zo maar te zeggen. Als iemand je lastig viel, wist je hoe je moest handelen. Tuurlijk wilde je je krachten niet zomaar gebruiken, maar als het erop aankwam deed je het. De wereld lag praktisch aan je voeten. Maar jij wilde daar niets mee te maken hebben. Daarom was ik ook verbaasd dat je normaal deed tegen mij. De eerste dag dat je een gesprek met me aanging...' Hij zuchtte en keek dromerig, al stond ik voor hem.