Moon Prophecy

Κεφάλαιο 28

Η ώρα πέρασε με εμάς στη πίστα να χορεύουμε τα τραγούδια που έβαζε ο DJ άλλοτε με τα παιδιά και άλλοτε μόνοι μας. Που και που πίναμε και από ένα ποτήρι πανς. Κάποια στιγμή εκεί που γεμίζαμε τα ποτήρια μας με πανς μαζί με τον Τζάκσον το κινητό μου δονήθηκε. Το άνοιξα και είδα ότι ήταν ώρα για να φύγουμε.

«Τζάκσον...» του είπα με νόημα γιατί ήταν άλλα τρία παιδιά εδώ και καταλαβαίνοντας τι του έλεγα μου έγνεψε θετικά αφήνοντας στο τραπέζι το ποτήρι του.

Άφησα και εγώ το δικό μου όσο ο Τζάκσον έστελνε μήνυμα στον Τζον να έρθουν να μας βρουν. Με έπιασε από το χέρι και βγήκαμε από το σχολείο. Μετά από λίγο ήρθαν τα παιδιά τρέχοντας και μας βρήκαν στο σημείο συνάντησης. Ανέβηκαν στις μηχανές τους, η Έρρικα με τον Φρέντυ και εγώ με τον Τζάκσον και φύγαμε για τη παραλία.

★★★★

Περίμενα να έρθει ο Κάστερ είκοσι λεπτά τώρα βλέποντας τη θάλασσα. Ο Ίθαν κρυβόταν όπως είπε πίσω από τα βράχια στην άμμο και τα παιδιά ήταν πίσω από τους θάμνους λίγο πιο μακριά από εμένα. Άκουσα το τρίξιμο που κάνουν οι ρόδες  των αυτοκινήτων και κατάλαβα ότι ήρθε η ώρα. Έφερα μπροστά μου το στιλέτο των κυνηγών χωρίς να γυρίσω να κοιτάξω που ήρθε. Άκουσα τα βήματα του να πλησιάζουν και να σταματάνε λίγα μέτρα μακριά μου.

«Γύρνα. Πρέπει να φύγουμε. Κινδυνεύεις» είπε ψυχρά και γύρισα να τον κοιτάξω.

«Έχω μια καλύτερη ιδέα...» είπα στο ίδιο ύφος με αυτόν και έσφιξα τη λαβή από το στιλέτο πίσω από την πλάτη μου.

«Κοντεύει δώδεκα και τρία! Αν δε φύγουμε θα πεθάνουμε!» είπε έντονα, αλλά δεν πτοήθηκα.

Ένιωσα την ασυνήθιστη υπερένταση και αμέσως μετά το σώμα μου είχε καλυφθεί από τις ασημί φλέβες μου. Η συνηθισμένη τούφα από τα μαλλιά μου έγινε ασημί με μικρούς ασημί κόκκους. Τα μάτια μου πρέπει επίσης να πήραν το ασήμι τους χρώμα όπως κάθε άλλη φορά άλλωστε. Έκανε να με πλησιάσει όμως εγώ έκανα ένα βήμα πίσω.

«Είναι καιρός να τελειώσει αυτή η αιματοχυσία και μόνο με λίγο ακόμα αίμα θα γίνει αυτό» είπα με ψυχρότητα και διέκρινα το φόβο στα μάτια του αν και ήταν ελάχιστος.

«Μη το κάνεις! Τους άξιζε! Όλα όσα έπαθαν τους άξιζε!» είπε δυνατά και πήγε να κάνει άλλο ένα βήμα προς το μέρος μου, όμως εμφάνισα το στιλέτο και πήγε πίσω στη θέση του, ενώ τα αστέρια ερχόντουσαν προς το μέρος μου.

«Δε τους άξιζε! Δε λέω λάθος τους που εξόρισαν όσους διέφεραν, αλλά οι σκοτωμοί δεν ήταν ποτέ η λύση!» είπα έντονα και έχωσα το στιλέτο στη κοιλιά μου με δύναμη.

Ένιωσα ένα τσίμπημα να με καταβάλει και έβγαλα το στιλέτο. Το πέταξα μακριά και αίμα ένιωσα στο στόμα μου. Έπεσα στα γόνατα με το χέρι μου στην πληγή και τα αστέρια μπήκαν στη θάλασσα δίνοντας της την όψη του ουρανού δίχως φεγγάρι.

Το φόρεμα μου στο σημείο που ήταν η πληγή γέμισε με ασημί αίμα βάφοντας την παλάμη μου με αυτό του το χρώμα. Κοίταξα τον Κάστερ και τον είδα να κρατάει τη κοιλιά του στο ίδιο σημείο που κρατούσα εγώ τη δικιά μου. Το άσπρο του πουκάμισο γέμισε με κόκκινο αίμα μαζί με το χέρι του. Ένιωσα τα βλέφαρα μου βαριά και το σώμα μου μουδιασμένο σε σημείο που να μη μπορώ να το κρατήσω όρθιο. Έπεσα κάτω και τον είδα να κάνει το ίδιο. Τα μάτια του έκλειναν σιγά σιγά μαζί με τα δικά μου. Ένιωσα το σώμα μου πιο χαλαρό και μετά το απόλυτο σκοτάδι με περιέβαλλε.