Moon Prophecy

Κεφάλαιο 2

Αντριάνας POV

Πωωωω!!!! 10:00 π.μ. δεν είμαι πρωινός τύπος, αλλά τι να κάνω κανονίσαμε με τα παιδιά να βρεθούμε, για να πάμε μαζί στην παραλία.

Ήταν κάτι σαν παράδοση που κάναμε όλα τα σχολεία μαζί. Πηγαίναμε στην παραλία και κατασκηνώναμε για ένα βράδυ εκεί. Πήγαινε οποίος ήθελε βέβαια, δεν ήταν αναγκαστικό. Όμως δεν πρόκειται να έχανα αυτή τη μέρα με τίποτα. Και ένας λόγος ήταν γιατί καλοκαίρι τελείωνε και δυστυχώς μεθαύριο σχολείο...

Ούτε να το σκέφτομαι δε θέλω. Δε λέω, είμαι άριστη μαθήτρια, αλλά όχι και φυτό. Το μισώ όπως κάθε φυσιολογικός άνθρωπος... Τέλος πάντων, σήμερα είναι μεγάλη μέρα και σκοπεύω να την περάσω με τους φίλους μου. Είναι τα γενέθλια μου! Γίνομαι 17 το βράδυ στις 23:00. Δυστυχώς για άλλη μία φορά, οι γονείς μου δε με αφήνουν να βγω το βράδυ. Όμως τους είπα ότι θα βγω έξω και θα είμαι πίσω πριν νυχτώσει και έτσι με άφησαν. Φυσικά τους είπα ψέματα. Θέλω να βγω και ήταν ο μόνος τρόπος.

Σηκώνομαι από το κρεβάτι με βαριά καρδιά και πάω στο μπάνιο να ετοιμαστώ.

Κανείς δε θα μου χαλάσει αυτή τη μέρα. ΚΑΝΕΙΣ!

Αφού κάνω το πρωινό ζεστό μου μπάνιο, δηλαδή τι ζεστό, καυτό εννοούσα, φόρεσα το λευκό μου μπουρνούζι και πήγα στη ντουλάπα μου να διαλέξω ρούχα. Φόρεσα ένα ανοιχτό προς το λευκό σορτσάκι που ήταν σκισμένο στο τελείωμα, ένα τιραντέ κολλητό μπλουζάκι και ένα αέρινο κόκκινο καρό πουκάμισο. Άφησα τα κάστανα μου μαλλιά ελεύθερα κάνοντας τις ακριανές μου τούφες δύο πλεξούδα μια πιάνοντας τα πίσω με ένα μαύρο κοκκαλάκι.

Κατέβηκα κάτω και είδα τη μαμά μου να καταβροχθίζει το κέικ με επικάλυψη σοκολάτας που έφτιαξε εχθές πίνοντας που και που λίγο από τον καφέ της. Σταμάτατησα στο τέλος της σκάλας και έσκασα σε τρανταχτά γέλια πιάνοντας με το ένα μου χέρι το τραπέζι της κουζίνας για να μη πέσω από τα γέλια και με το άλλο την κοιλιά μου που πονάει από την πίεση. Εν τω μεταξύ, η μαμά μου είχε σταματήσει να τρώει και με κοιτούσε κάνοντας μια αθώα γκριμάτσα με μπουκωμένο στόμα, ενώ στο ένα της χέρι κρατούσε την κούπα του καφέ της και στο άλλο το κομμάτι κέικ που ετοιμαζόταν να φάει καθώς έχει γύρει το σώμα της πάνω από το πιάτο. Αυτή η στάση της με συνδιασμό την έκφραση της με έκανε να πέσω κυριολεκτικά στα γόνατα και να χτυπιέμαι από τα γέλια με αποτέλεσμα να μη μπορώ να πάρω ανάσα. Μετά από πέντε λεπτά επιτέλους σταμάτησα και ξαπλωμένη καθώς ήμουν στο πάτωμα σκούπισα τα δάκρυα από τα μάτια μου. Σηκώθηκα στηρίζοντας το βάρος με τα δυο μου χέρια στο τραπέζι και την κοίταξα χωρίς να έχω συνέλθει τελείως από τα γέλια, και αναστέναξα.