Should I do ?

[part16]

"สกปรกที่สุด น่าขยะแขยง..!!!"
ร่างบางยืนแปรงฟันแล้วบ้วนปากอย่างบ้าคลั่งไม่รู้กี่รอบ ยิ่งนึกถึงภาพที่ตัวเองถูกจูบก็ยิ่งทำให้โมโหหนักขึ้นไปอีกจนถึงกับขว้างแปรงสีฟันที่หัวบานเพราะใช้แปรงฟันชนิดแทบจะทำลายเชื้อโรคที่ติดในปากออกให้หมดทิ้งลงบนพื้นอย่างแรง มือบางยกขึ้นปาดริมฝีปากตัวเองแรงๆราวกับอยากจะลบรอยจูบของจองกุกให้หายไปให้หมด

"ฮึก.." เสียงสะอื้นหลุดรอดออกมาเบาๆ
ตอนแรกจีมินกะว่าจะไปเยี่ยมเพื่อนทั้งสองซะหน่อยแต่ก็ต้องมาอารมณ์เสียเพราะใครบางคนแถมยังถูกทำเรื่องหน้าอายต่อหน้าผู้คนมากมายอีก
จอน จองกุก ไอ้คนเฮงซวย..!!
ทำไมต้องมาตามก่อกวนชีวิตเขาอีกก็ในเมื่อรู้ความจริงไปแล้วนี่ว่าเขาไม่ได้เป็นอะไรกันกับแทฮยองเลย แล้วก็ไม่ได้คิดจะหักหลังยุนจีสักนิดแต่ทำไมถึงยังมาวุ่นวายในชีวิตกันอีก ความบริสุทธิ์ก็ได้ไปแล้วยังจะเอาอะไรอีก?
เกลียดก็เกลียด..รักก็ยังรักอยู่ ทั้งเกลียดทั้งรักนี่มันช่างทรมานกับจีมินซะเหลือเกิน รักจองกุกหมดทั้งใจแต่สิ่งที่ได้รับมีเพียงแค่เป็นเครื่องสนองตัณหาของเขาเท่านั้น แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังรักอยู่ดี
"ฮึก.. ฮืออ" ร่างบางนอนกอดหมอนข้างร้องไห้อยู่คนเดียวเงียบๆจนเผลอหลับไป
แอ๊ดด..ดด
เมื่อร่างบางหลับไปแล้วประตูห้องนอนก็ค่อยๆ
เปิดออกช้าๆพร้อมร่างสูงที่ก้าวเท้าเข้ามาราวกับแมว ฝีเท้าเงียบกริบเพราะเกรงว่าอีกฝ่ายจะรู้สึกตัวแล้วตื่นมาตะโกนไล่เขาเสียก่อน จองกุกมานั่งอยู่ข้างๆพร้อมกับก้มมองใบหน้าหวานที่ยังคงมีคราบน้ำตาติดอยู่ด้วยความรู้สึกผิด ฝ่ามือหนาหยิบปอยผมที่ปรกแก้มเนียนขึ้นไปทัดหูแล้วหอมแก้มนิ่มแผ่วเบา

"ขอโทษนะจีมิน..." เสียงทุ้มกระซิบแผ่วเบาพร้อมกับนอนกอดร่างเล็กกว่าไว้ในอ้อมอกของตน
...จองกุกไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับความรู้สึกของตัวเองกันแน่ เขาไม่แน่ใจว่าตอนนี้ตัวเขายังชอบยุนจีอยู่
รึเปล่าแต่สิ่งที่มั่นใจที่สุดคือเขาไม่อยากเห็นน้ำตาของจีมินเพราะมันทำให้รู้สึกเจ็บปวดจนอยากจะดึงมากอดไว้ไม่ให้ไปไหน

_รุ่งเช้า_

จีมินลุกขึ้นด้วยความงัวเงียคิ้วสวยขมวดเป็นปมเพราะกลิ่นหอมของอาหารที่ลอยมาเตะจมูกจากในครัวมันยั่วยวนซะเหลือเกินเพราะเขายังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เมื่อวานแถมหลับไปทั้งๆแบบนั้น..
เมื่อเดินมาที่โต๊ะในครัวก็พบว่าสิ่งที่กำลังส่งกลิ่นหอมนั่นก็คือขนมปังปิ้งทาเนยในจานที่มีไข่ดาวไม่สุกกับไส้กรอกเป็นเครื่องเคียงและยังมีน้ำส้มคั้นอีกแก้ววางอยู่
คิดหรอว่าเขาจะกินมัน..?
ไม่บอกก็รู้ว่านี่เป็นฝีมือของจองกุกแน่ๆ ไม่มีใครหน้าไหนที่จะเข้ามาในห้องพักเขาได้ทั้งๆที่ล็อคเอาไว้หรอก เพราะจีมินรู้ดีว่าจองกุกชอบใช้ลวดกับกิ๊บติดผมโลหะสะเดาะกลอนเข้ามาปล้ำเขาบ่อยๆ.. -*-

"เหอะ.. มาทำดีแค่นี้คิดว่าฉันจะใจอ่อนงั้นหรอ?" คนหน้าสวยเบะปาก ไม่มีทาง!
สิ้นความคิดร่างบางก็ยกจานอาหารเช้ากับน้ำส้มคั้นออกจากห้องเอาไปให้สุนัขจรจัดผอมโซตัวนึงที่อาศัยอยู่แถวๆคอนโดทันที ส่วนน้ำส้มก็ถูกเทรดกระถางต้นกุหลาบจนหมด
"กินเยอะๆนะ แกจะได้มีน้ำนมเลี้ยงลูกไงล่ะ"จีมินยิ้มพลางลูบหัวสุนัขตัวเมียที่กระดิกหางแทนคำพูดขอบคุณที่เอาของกินมาให้ ร่างบางมองลูกสุนัขตัวน้อยๆที่ยังไม่ลืมตาสามตัวในลังกระดาษด้วยความรู้สึกสงสารเพราะว่ากลัวว่าต่อไปพอโตแล้วอาจจะซนจนถูกรถทับได้เพราะแถวนี้มันอยู่ใกล้ถนนเหลือเกิน
ขอให้มีคนใจดีเอาไปเลี้ยงทีเถอะออกจะน่ารักทั้งแม่มันและลูกของมัน
"โอ้โห.. ถึงกับเอามาให้หมากินเลยเรอะ" จองกุกที่แอบอยู่ริมตึกโอดครวญออกมาเบาๆ รู้สึกเหมือนโดนไม้หน้าสามฟาดเข้าหน้าอย่างจัง เจ็บ..
ถูกเกลียดและเหม็นขี้หน้าไม่พอยังถูกเอาของกินที่ทำให้มาให้หมาอีก ต่อไปเขาจะเจออะไรอีกนะ..?

...และนับจากนั้นไม่ว่าจองกุกจะแอบสะเดาะกลอนห้องเข้ามาทำอาหารให้เท่าไหร่จีมินก็มักจะนำไปให้เจ้าสุนัขตัวเมียตัวนั้นเสมอแถมจีมินก็ติดกลอนประตูใหม่เป็นแบบลงกลอนจากภายในเพื่อไม่ให้เขาเข้ามาได้อีก

_______________________________