Should I do ?

[part7]

"ไง!...แทฮยอง  ไม่ได้เจอกันนานเลยตอนนี้เป็นยังไงบ้าง?" จีมินเอ่ยหลังจากทั้งคู่ขอปลีกตัวออกมาจากในห้องมาที่ระเบียงแล้วปล่อยให้จองกุกดูแลยุนจี
"ก็.. ทางนี้ค่อนข้างวิกฤตมากเลยล่ะ" ร่างสูงยืนพิงขอบระเบียงแล้วถอนหายใจยาว
"ทำไมล่ะ หรือว่า..หามาเปลี่ยนไม่ได้อย่างนั้นหรอ?"
"ใช่ ถึงจะรอคนใจดีมาบริจาคให้ก็เถอะแต่ว่าของสำคัญขนาดนั้นใครจะมาให้ง่ายๆกันล่ะ" แทฮยองยิ้มฟืดๆ
"แต่ว่าเวลามันเหลือน้อยเต็มทีแล้วไม่ใช่หรอ.." ร่างบางสีหน้าไม่ดีพลางช้อนตาขึ้นมองอีกฝ่ายอย่างเป็นห่วง
"จีมินนายนี่คิดถึงเรื่องคนอื่นก่อนเรื่องของตัวเองทุกทีเลยนะ" ร่างสูงยื่นมือมาขยี้ผมนุ่มๆของจีมินอย่างรู้สึกเอ็นดู
"แทฮยองอย่าทำเหมือนเราสองคนเป็นคนอื่นคนไกลสิ.." จีมินตัดพ้อสีหน้าเหมือนจะปล่อยโฮเต็มแก่
"ฉันไม่อยากให้มาลำบากเพราะฉันนี่นา ไม่ร้องไห้สิเดี๋ยวไม่น่ารักนะ" แทฮยองยิ้มแล้วเช็ดน้ำตาให้ร่างบางอย่างอ่อนโยน
"ไม่ลำบากหรอก ฉันเต็มใจช่วยนะแม้ว่าจะช่วยอะไรไม่ได้มากเลยก็ตาม"
"แค่นี้ฉันก็รู้สึกขอบคุณจีมินมากๆแล้วล่ะ อย่าคิดมากไปเลยนะ" รอยยิ้มแสนอบอุ่นของแทฮยองส่งมาให้คนหน้าหวานอีกครั้ง จีมินพยักหน้าแล้วปาดน้ำตายิกๆเหมือนเด็กน้อย
เพราะเขาเข้าใจเหตุผลของแทฮยองดีถึงได้ร้องไห้ออกมาแบบนี้ เพราะอยากจะช่วยเขาแต่ว่าตัวเองก็ทำอะไรไม่ได้มากจึงเป็นสาเหตุที่ทำให้ต้องร้องไห้

"สองคนนั้นน่ารักดีนะจองกุก..." ยุนจีมองทั้งคู่ผ่านกระจกหน้าต่างไปยังระเบียงห้องแล้วยิ้มเฝื่อนๆออกมา จองกุกเห็นท่าทางของคนบนเตียงก็พลันรู้สึกโกรธจีมินขึ้นมาเป็นทวีคูณ
จะทำร้ายยุนจีไปถึงไหนกันเจ้าคนแพศยา..!!
"ยุนจีคิดแบบนั้นหรอ?" พยายามเค้นเสียงให้มาให้ดูปกติที่สุดเพราะกำลังระงับอารมณ์พุ่งพล่านที่กำลังเดือดปุดๆแล้วปั้นหน้ายิ้ม
"ไม่เห็นน่ารักเลย ยุนจีน่ะน่ารักกว่าจีมินซะอีก"
"แหม.. จองกุกนี่ขี้เล่นจังทำให้ขำได้ตลอดเลย" พอได้ยินคำหวานที่ร่างสูงหยอดใส่ ยุนจีก็อดยิ้มไม่ได้
รอยยิ้มที่สดใสนั้นทำให้จองกุกรู้สึกหัวใจพองโตขึ้นมาดื้อๆ