Should I do ?

[part4]

จองกุกบังคับจีมินให้มากับเขาที่นี่ ถึงแม้ว่าจะเป็นที่ๆไม่ชอบและไม่ได้เคยคิดจะย่างกรายเข้ามาสักนิดแต่ว่าก็ต้องจำใจเพราะอีกฝ่ายนั้นเหนือกว่าตน ดังนั้นร่างบางจึงทำได้เพียงแค่นั่งก้มหน้าก้มตาอยู่ในโซนวีไอพี
ขณะที่จองกุกนั่งดื่มเตกีล่าไปหลายช็อตจนหน้าแดงเพราะกำลังเมาได้ที่ เขาโยกตัวไปมาตามจังหวะช้าๆอย่างอารมณ์ดี
เวลาผ่านไปสักพักเมื่อจังหวะเพลงร็อคดังกระหึ่มขึ้นเขาก็ลุกไปเต้นที่ฟลอ ร่างสูงเต้นโยกย้ายส่ายหัวไปมาอย่างเมามันส์
จีมินมองท่าทางของเขาแล้วจึงยิ้มออกมาด้วยความหลงใหลราวกับเทพบุตรของชายหนุ่ม ไม่สิ..ปีศาจต่างหาก
ใบหน้าหล่อเหลาครบเครื่อง ร่างกายสูงโปร่ง
กล้ามแขนที่ดูดีและสมส่วนจากการชอบออกกำลังกายเป็นอดิเรก
..คนๆนี้ช่างเพอร์เฟ็คจนไร้ที่ติ
หลังจากวาดลวดลายบนฟลอจนหนำใจแล้วเขาก็กลับมานั่งที่เดิมพร้อมกับยื่นแก้ววอดก้าให้จีมิน
"เอ้า! ดื่มมันซะ"
"ค..คือว่า ฉันดื่มไม่เป็น ขอไม่ดื่มได้มั้ย..?" ร่างบางตอบด้วยท่าทีกล้าๆกลัว เนื่องจากอีกฝ่ายกำลังเมาอยู่อาจจะผลั้งมือทำร้ายตนได้
"ฉันสั่งให้ดื่มมัน!" จองกุกกระแทกแก้วใส่จนวอดก้ากระฉอกออกมาเล็กน้อย
"มะ..ไม่ ดื่มไม่ได้จริงๆ" จีมินส่ายหน้า
ซ่าาา..!!
วอดก้าทั้งแก้วถูกราดลงบนศรีษะของร่างบางโดยฝีมือของจองกุก หยดของแอลกอฮอล์หยดลงมาตามใบหน้าและเส้นผมจนสวยจนเปียกชุ่มแถมยังมีกลิ่นคละคลุ้งไปหมด
". . ." ใบหน้าหวานนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ จากนั้นไหล่บางก็เริ่มสั่นไหวขึ้นมาช้าๆ
ไม่คิดเลยว่าจองกุกจะเอาเหล้ามาเทใส่หัวเขา เพราะแค่ถูกขัดใจ การกระทำที่ใจร้ายนั้นกำลังจะทำให้น้ำใสๆไหลออกมา
"หุบปาก! ถ้านายร้อง ได้โดนปล้ำตรงนี้แน่.." ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเลือดเย็นก่อนจะรั้งท้ายทอยอีกฝ่ายเข้ามาแล้วประกบริมฝีปากจูบบดขยี้อย่างดุดัน
"อื้อ..!" ร่างบางร้องในลำคอด้วยความตกใจ
คิดไม่ถึงว่าคนตรงหน้าเขาจะกล้าทำเรื่องแบบนี้ในที่ๆมีคนเยอะแยะไปหมด
"อืออ.." เสียงหวานเล็ดลอดออกมาแผ่วเบาเมื่อบทจูบแสนเร่าร้อนเริ่มทวีคูณขึ้นเรื่อยๆ มือเล็กทั้งสองข้างคว้าจับไหล่หนาไว้เพื่อเป็นที่ยึดเหนี่ยว สัมผัสที่เร่าร้อนและแสนหวานกำลังทำให้รู้สึกปั่นป่วนจนแทบคลั่ง
...จอน จองกุก ช่างเป็นผู้ชายที่เร่าร้อนอะไรเช่นนี้นะ

-โรงพยาบาล-

ร่างเล็กที่มีใบหน้าจิ้มลิ้มลุกขึ้นนั่งบนเตียงนอนสีขาวสะอาดแล้วหาวพลางบิดขี้เกียจช้าๆ
มือบางคว้ามือถือที่อยู่บนโต๊ะวางแจกันดอกไม้สำหรับเยี่ยมคนป่วยขึ้นมากดดูสายโทรเข้ากับแชทไลน์ดู
"เอ๋.. หมู่นี้จีมินไม่โทรหาแล้วก็ไม่ไลน์มาเลยอ่าาาาา" มิน ยุนจีเพื่อนสนิทของจีมินร้องเสียงหลงพร้อมกับทำท่าทางงอแงเหมือนเด็กๆ
"ก็..คงจะยังรู้สึกผิดอยู่ถึงได้หลบหน้า ฉันเองก็ยังอยากทำแบบนั้นเลย..." แทฮยองที่นั่งอยู่ตรงโซฟารับรองแขกเงยหน้าขึ้นจากหนังสือพิมพ์แล้วยิ้มบางๆให้คนป่วยบนเตียง
"อะไรกันเล่า! ใจร้ายทั้งคู่เลยอย่าทิ้งฉันไว้คนเดียวแบบนี้น๊าาาาาาาา~~~~"
คนตัวเล็กเริ่มโวยวายเหมือนเด็กอนุบาลโดนแม่ขัดใจไม่ยอมซื้อขนมให้ จนแทฮยองต้องเดินเข้ามาโอ๋ให้เงียบ
"ไม่เอาน่ายุนจี ไม่มีใครทิ้งยุนจีหรอกน๊าาาาาโอ๋ๆ"
...มันก็จริงอยู่ที่ไม่ได้ทิ้ง แต่เพียงแค่อยากจะหลบหน้า
ไปสักพักเท่านั้นเอง

จีมินกับแทฮยองนั้นมองหน้ายุนจีกันไม่ติดเพราะเนื่องจากสิ่งที่พวกตนได้ทำลงไปมันทำให้คนๆนี้ได้รับอุบัติเหตุจนต้องมาอยู่ในสภาพแบบนี้
แล้วยิ่งยุนจีไม่ถือโทษโกรธเคือง ซ้ำยังอวยพรให้ทั้งสองอีกด้วย แถมยังทำตัวตามปกติอย่างที่เคยเป็น ความรู้สึกผิดก็ยิ่งกัดกินและตอกย้ำพวกเขามากขึ้นไปอีก จนรู้สึกว่าเลวเหลือเกินที่ทำร้ายคนๆนี้
ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ตั้งใจก็ตาม..

_______________________________