"แทฮยอง จะเป็นยังไงบ้างนะ.." ร่างบางที่กำลังยืนชงกาแฟอยู่ในครัวอย่างเหม่อลอยนึกถึงเพื่อนที่ไม่รู้ว่าตอนนี้เจ้าตัวจะเป็นอย่างไรบ้าง ด้วยความที่สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวจึงทำให้กาแฟนั้นลวกนิ้วเข้า
"โอ้ย! ร้อน"
"เหอะ!.. มัวแต่นึกถึงชู้เลยโดนลวกงั้นหรอ?" ร่างสูงที่ไม่รู้ว่ามาอยู่ในนี้ด้วยตั้งแต่เมื่อไหร่ยืนพิงตู้เย็นแล้วมองมาราวกับจะสมน้ำหน้า
"มันก็ไม่ใช่เรื่องอะไรของจองกุกนี่นา" จีมินว่าพลางจะเดินไปเอากล่องปฐมพยาบาลแต่ก็ถูกมือหนาคว้าต้นแขนเอาไว้
"เลิกกับไอ้แทฮยองซะ"
"ไม่.."
"ฉันสั่งให้เลิกก็ต้องเลิกสิ!" จองกุกตวาดใส่พร้อมกับเพิ่มแรงบีบที่ต้นแขนของจีมิน
"ฉันเจ็บ ปล่อย!"
"ได้เจ็บตัวมากกว่านี้แน่ถ้าไม่ไปเลิกกับมัน หยุดทำร้ายยุนจีซะที!!" จีมินถูกกระชากเข้าไปชนกับแผงอกหนาอย่างแรง
"ไม่! ยังไงก็เลิกตอนนี้ไม่ได้" ร่างบางส่ายหน้ารัว
"ทำไมจะไม่ได้ ลืมแล้วหรอว่าฉันมีคลิปตอนที่เรากำลังมีอะไรกันนะอยากให้ฉันเผยแพร่มันลงอินเตอร์เน็ตมั้ยล่ะ..?" ใบหน้าหล่อแสยะยิ้มชั่วร้าย
ในขณะที่ใบหน้าหวานเม้มปากแน่นน้ำตาคลอเบ้า
"ฉันมีเหตุผลที่ต้องคบกับแทฮยองนะ.."
"เหตุผลอะไร? ก็แค่ร่านแย่งแฟนเพื่อนสนิทไม่ใช่หรอ"
"เปล่านะ ฟังฉันอธิบายก่อน..."
"ฉันไม่เชื่อคำพูดโสเภณีเจ้าน้ำตาราคาต่ำแบบนายหรอก ในเมื่อยังดื้อดันไม่ยอมเลิกกับหมอนั่น! ฉันก็จะทำให้นายต้องทรมานยิ่งกว่าตกนรกทั้งเป็นมากขึ้นไปอีก!.." มือหนาบีบกรามเล็กจนแทบแหลกละเอียดก่อนจะฉุดกระชากลากถูคนร่างเล็กกว่าเข้าไปกระทำชำเราในห้องนอนอย่างป่าเถื่อนและโหดร้าย
...เรือนร่างที่เคยสวยงามบัดนี้กลับเต็มไปด้วยรอยสีกุหลาบและรอยฟันขบกัดไปทั่ว บางแห่งก็ฟกช้ำเป็นจ้ำๆ
ใบหน้าหวานราวกับผู้หญิงที่เคยสวยสะดุดตาแปรเปลี่ยนเป็นทรุดโทรม รอบดวงตาคล้ำและบอบช้ำจากการร้องไห้อย่างหนัก ผมสีบลอนด์อ่อนประกายเทาหม่น ที่เคยนุ่มสลวยกลายเป็นแข็งกระด้างพันกันยุ่งเหยิง มันช่างทรมานเหลือเกิน เป็นแบบนี้ตายไปซะยังจะดีกว่า..
ไม่คิดเลยว่าเขาจะรักผู้ชายใจร้ายใจดำแบบจองกุกได้ลง ทั้งๆที่จองกุกได้ทำสิ่งเลวร้ายกับเขาถึงเพียงนี้ ไม่เคยคิดว่าคนที่ตัวเองได้แอบหลงรักมาตลอดจะเป็นคนไม่ฟังเหตุผลใคร ไม่คิดว่าจะใจแคบถึงเพียงนี้
และไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะกล้าทำแบบนี้กับใครสักคนได้ลงคอ...
ทั้งๆที่แอบรักมาตลอดแท้ๆ คอยแอบช่วยให้ได้อยู่กับยุนจีที่ชอบสองต่อสองมาตลอด อุตส่าห์หลีกทางให้
ทั้งๆที่ไม่เคยคิดจะแย่งของใครแล้วทำไมถึงต้องมาเจอเรื่องโหดร้ายแบบนี้ด้วย ตอนนี้..
จีมินรู้สึกทั้งรักและเกลียดผู้ชายที่ชื่อ'จอน จองกุก'เป็นที่สุด
"จีมิน.." จองกุกจ้องมองใบหน้าของอีกฝ่ายที่นอนนิ่งแววตาว่างเปล่าด้วยความรู้สึกใจหาย
ไม่เคยเห็นจีมินเป็นแบบนี้มาก่อนเลยสักครั้ง ตอนนี้ร่างบางไม่ต่างอะไรกับตุ๊กตาไร้วิญญาณ
เขาขยับตัวเข้าไปกอดร่างบางไว้ในอ้อมแขน จูบกลุ่มผมที่ยังมีกลิ่นหอมอ่อนๆนั้นอย่างแผ่วเบา
...บางทีความรู้สึกของจองกุกมันก็ย้อนแย้งขัดกันเอง ทั้งอยากบดขยี้ทำลายให้แหลกสลายและทั้งอยากปกป้องครอบครองให้เป็นของตัวเองคนเดียว
-ณ บ้านตระกูลคิม-
โครม..!!
"อั้กก! แฮ่กๆ.." ร่างหนาที่เกิดอาการเจ็บที่อกซ้ายขึ้นมาดื้อๆกลิ้งตกบันไดลงมาจากชั้นสองจนผู้เป็นมารดาวิ่งออกมาจากห้องรับแขกมาเห็นเข้า
"ตายแล้วลูกแม่!" หญิงวัยกลางคนลนลานหาโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงแล้วโทรเรียกรถพยาบาลด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
"ช่วยด้วยค่ะ รีบส่งรถมารับที่บ้านตระกูลคิมด้วยคะลูกชายฉันกำลังแย่แล้ว..!!" หญิงวัยกลางคน โทรหาเจ้าหน้าที่ ที่ติดต่ออยู่เป็นประจำให้ส่งรถมารับลูกชายของตน
"แม่ครับ.." แทฮยองมองใบหน้าของแม่ตนเองก่อนที่ทุกอย่างจะดับวูบลง..
"แทฮยอง! ลูกแม่!!"
"ตาแทฮยองของแม่!"
"อดทนไว้นะลูก ลูกต้องไม่เป็นอะไรนะ!!"
"ลูกอย่าเพิ่งทิ้งแม่ไปนะแทฮยอง!!!"เสียงร่ำไห้ของคุณนายคิมดังระงมไปทั่วทั้งบ้าน ทันทีที่รถพยาบาลมาถึง ร่างของชายหนุ่มก็ถูกพาส่งโรงพยาบาลอย่างด่วนที่สุดทันที
_______________________________
