Should I do ?

[part14]

วันนี้คุณนายคิมมาเยี่ยมลูกชายด้วยสีหน้าที่เริ่มมีความหวังเนื่องจากมีคนติดต่อมาที่โรงพยาบาลว่าต้องการที่จะบริจาคหัวใจ ตอนนี้ทุกคนจึงทำได้แค่ภาวนาว่าการผ่าตัดนี้จะสำเร็จเพราะเนื่องจากมีความเสี่ยงสูง แต่ถึงกระนั้นก็ยังแอบมีความหวังกันอย่างล้นเปี่ยมเป็นที่สุด
โดยเฉพาะยุนจีที่ดูออกอาการเกินหน้าเกินตาเอาแต่กระสับกระส่ายไปมาอยู่บนเตียงจนจีมินต้องคอยปรามตลอดเวลา
"นี่ยุนจี อยู่เฉยๆหน่อยได้มั้ยเห็นเอาแต่นั่งบิดไปมาอยู่นั่นแหล่ะ!" จีมินดุอย่างทีเล่นทีจริง
ขนาดยังไม่ถึงเวลาเข้าห้องผ่าตัดยังขนาดนี้แล้วถ้าพอถึงเวลาเพื่อนตัวเล็กของเขานี่คงไม่ไปยืนเกาะประตูห้องเป็นจิ้งจกเลยรึไงนะ

"ก็แหม! ฉันดีใจนี่นาอย่างน้อยเราก็ยังมีหวังนะ"
ยุนจีหันมาทำแก้มป่องใส่จนร่างบางส่ายหน้าเบาๆ
"โตป่านนี้แล้วทำไมยังทำเป็นเด็กเลยนะ"
"ยุนจีก็เป็นแบบนี้แหล่ะ นายก็รู้ดีไม่ใช่หรอ?"
จองกุกเลิกคิ้วถาม แต่ก็โดนเมินใส่ทันทีราวกับว่าเป็นคนไม่รู้จักกัน จีมินทำเป็นไม่ได้ยินแล้วชวนเพื่อนตัวเล็กคุยต่อกระหนุงกระหนิง แต่ยุนจีก็แอบสงสัยอยู่บ้างว่าสองคนนี้ผิดใจอะไรกันรึเปล่าแต่ไม่ได้ถามอะไร

"นี่จีมิน!"

โดนเมินหน้าตาเฉยเลย!

"...."

แกล้งไม่ได้ยินซะงั้นแถมยังเอาแคตตาล็อคเสื้อผ้ามาเปิดดูแล้วชวนยุนจีคุยต่อ

"นี่..!!"

"....."

ยิ่งกว่าเป็นธาตุอากาศอี๊กกก มันเจ็บที่หัวใจ T^T
นี่เขาโดนจีมินเกลียดขี้หน้าแบบกู่ไม่กลับแล้วใช่ม้ายยยยยยยยยยย(สมน้ำหน้า 55555:ไรท์)

"โว้ยย..!!" จองกุกขยี้ผมตัวเองด้วยความหงุดหงิดขณะเดินลงมาในร้านสะดวกซื้อของโรงพยาบาล
แต่พอเงยหน้าขึ้นมาเห็นจีมินก็ชะงักไปเล็กน้อย
"หนวกหู.." ร่างบางเบะปากชักสีหน้านิดนึงแล้วเดินหอบถุงขนมสวนออกไป ทำเอาจองกุกถึงกับอ้าปากเหวอนิดๆ เมื่อกี้นี้เขาโดนด่างั้นเรอะ..??
แถมยังเบะปากกับชักสีหน้าใส่อีก นี่จีมินมีอาการแบบนี้เหมือนคนอื่นด้วยหรอรู้จักกันมาตั้งนานไม่เคยเห็นร่างบางเป็นแบบนี้สักครั้ง
...โดนเกลียดแถมถูกเมินนี่มันเจ็บมากเลยนะ

"ยุนจีจ๊ะ จีมินจ๊ะ แล้วก็จองกุกด้วยพรุ่งนี้ตาแทฮยองของแม่จะเข้าห้องผ่าตัดแล้วนะ" คุณนายคิมเดินเข้ามาในห้องพักฟื้นของคนตัวเล็ก
"จริงหรอฮะ! คุณแม่ครับคือผมน่ะ..." ร่างเล็กอ้ำอึ้งเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ
"คือว่า.. ถ้าผ่าตัดเสร็จแล้วผมอยากให้แทฮยองมาอยู่ห้องพักฟื้นเดียวกับผม ได้หรือเปล่าครับ?"
"จะดีหรอหืม? มันจะเป็นการรบกวนพวกหนูเอานะ"
"ไม่หรอกฮะ พวกเราสามคนอยากดูแลแทฮยองเพราะเขาคือคนสำคัญของพวกเรามันไม่ใช่การรบกวนกันสักนิดเลย ผมขอร้องล่ะ.." สายตาเว้าวอนกับริมฝีปากที่เม้มเข้าหากันดูน่ารักเรียกความเอ็นดูจากคุณนายคิมได้ไม่ยากเธอพยักหน้าตอบตกลงก่อนจะเดินออกไป
"เป็นห่วงแทฮยองจัง.."
"ไม่ต้องห่วงไปหรอก ฉันเชื่อว่าการผ่าตัดพรุ่งนี้จะต้องผ่านไปได้ด้วยดีแน่นอน" ร่างบางกอดปลอบใจคนตัวเล็กบนเตียงแล้วโยกตัวไปมาเบาๆเหมือนแม่โอ๋ลูก
พลันสายตากลับไปสบตากับร่างสูงซึ่งมองมาทางนี้อยู่ก่อนแล้วอย่างไม่ได้ตั้งใจ
สายตาเย็นชาว่างเปล่าถูกส่งกลับไปให้เขาทันทีราวกับว่าโกรธเคืองมาตั้งแต่ชาติปางก่อน
...นี่ไม่คิดจะคุยด้วยดีๆหรือทำตัวดีๆด้วยเลยรึไงนะ
เขาก็รู้ตัวดีว่าทำร้ายเอาไว้มากเกินกว่าที่จะให้อภัยแต่ว่าอย่างน้อยก็ควรที่จะพูดคุยกันบ้าง ไม่ใช่เมินเฉยราวกับว่าเป็นธาตุหรือตัวอะไรที่มันน่ารังเกียจแบบนี้
อยากปรับความเข้าใจด้วยแต่ว่าจีมินไม่ยอมเปิดโอกาสให้เลย อย่าว่าแต่เปิดโอกาสเลยแค่คุยก็ยังไม่ยอมคุยด้วยสักนิด

...ฮึ! ชาตินี้อย่าได้หวังว่าฉันน่ะจะใจดีหรือเป็นคนดีกับนายอีกเลยนะจองกุก นายทำให้ฉันต้องเจ็บช้ำน้ำใจมามากพอแล้ว
ต่อไปนี้จีมินคนเดิมที่แสนดีจะไม่มีตัวตนอยู่บนโลกนี้อีกแล้ว จะมีแต่จีมินคนใหม่ที่เย่อหยิ่งจองหองทำตัวร้ายกาจเท่านั้น นายจะได้รู้ว่าความรู้สึกที่โดนทำร้ายจิตใจซ้ำๆซากๆมันเป็นยังไง
ไม่คิดเลยครั้งนึงฉันจะเคยรักคนใจร้ายป่าเถื่อนงี่เง่าอย่างนาย เกลียดที่สุด...

_______________________________