ผมยืนมองตัวเองผ่านกระจกในห้องน้ำแล้วรู้สึกอยากจะร้องไห้ออกมาจนน้ำตาเป็นสายเลือด
ทรมานเหลือเกินที่โดนย่ำยีทั้งๆที่ผมพยายามจะอธิบายว่าไม่ได้ตั้งใจจะทำให้ใครต้องเจ็บปวด
แต่ว่าเขาคนนั้น..จองกุก
เขาไม่คิดที่จะฟังเหตุผลและเรื่องราวจากผมสักนิดเดียว มันเป็นเพราะว่ามีแค่ยุนจีเพื่อนของผมเท่านั้นที่เขาให้ความสำคัญมากกว่าคนอื่นๆ
มันก็เป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้วล่ะ จองกุกชอบยุนจีมาโดยตลอดเลยผมน่ะรู้ดีที่สุด
แต่ยุนจีกลับชอบแทฮยองมากๆ ไม่งั้นคงไม่เสียใจจนได้รับอุบัติเหตุเพราะผมตกลงคบกับแทฮยองหรอก ที่จริงผมไม่ได้คิดอะไรกับแทฮยองและก็ไม่ได้คิดที่จะแย่งของๆใครด้วย
แต่ที่ต้องตกลงคบกันนั้นก็เพราะว่าแทฮยองขอร้องมาเพราะเหตุผลบางอย่าง และผมเองก็เห็นดีด้วยกับเหตุผลนั้นแม้จะต้องรู้สึกผิดที่ตัวเองหักหลังเพื่อนรักก็ตาม
แค่ต้องหักหลังยุนจีเพราะความหวังดีและเหตุผลบางอย่างที่ว่านั่นผมก็เสียใจจะแย่แล้ว ดูเหมือนว่าเวรกรรมจะตามทันมาแบบติดจรวด
ผมเลยต้องถูกซาตานลงโทษอย่างโหดร้ายและไม่รู้เลยว่าบทลงโทษนี้จะจบลงเมื่อไหร่
แต่มันก็สาสมกับสิ่งที่ผมได้ก่อไว้แล้วล่ะ..
ครืด.. ครืด..
ร่างบางคว้าชุดคลุมอาบน้ำขึ้นมาใส่แล้วเดินมารับโทรศัพท์ที่กำลังสั่นอยู่บนหัวเตียง
"ฮัลโหล.."
'จีมิน ขอโทษที่ทำให้ลำบากใจนะ' คนที่โทรมาหาคือแทฮยองนั่นเอง
"ลำบากอะไรกัน ฉันเข้าใจเหตุผลของแทฮยองนะ"
'ถึงแม้ว่าจีมินจะต้องหักหลังยุนจีน่ะหรอ..'
"ฉันเชื่อว่าสักวันยุนจีจะต้องเข้าใจ"
'งั้นหรอ.. อื้ม..แต่ถ้าอยากล้มเลิกตอนนี้ก็ได้นะฉันไม่บังคับหรอก'
"ไม่ได้หรอกแทฮยอง เมื่อเดินหน้าแล้วก็ต้องเดินต่อไปอย่าถอยกลับมาเด็ดขาด"
'จีมิน.. อะ..อื้ม ฉันเข้าใจแล้ว บาย"
"บาย.."
ก๊อกๆ
เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นปลุกให้ร่างบางที่ยืนกำมือถือค้างไว้สะดุ้งตื่นจากภวังค์
"อ๊ะ! ครับๆ มาแล้วครับ" ปาร์คจีมินวิ่งมาเปิดประตูห้องตัวเอง ร่างสูงใบหน้าหล่อเหลาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้า
"จ..จองกุก"
"ว่าไงจ๊ะ แต่งตัวแบบนี้ออกมารับสามีเลยหรอ?" จองกุกก้าวเข้ามาในห้องแล้วล็อคประตู สายตาคมกวาดมองทั่วร่างอีกคนราวกับจะฉีกทึ้งอาภรที่สวมใส่อยู่ออกไปให้พ้นสายตา
"วันนี้..ม..มีธุระอะไรหรอ..?" ร่างบางหลบสายตาก้มหน้างุดด้วยความกลัว
"ต้องมีธุระด้วยหรอ ผัวถึงจะมาหาเมียได้..?" ร่างสูงเดินมารวบตัวอีกคนเข้าไปกอด ฝ่ามือหนาลูบสะโพกบางผ่านชุดคลุมแล้วแสยะยิ้มแลดูน่ากลัวราวกับปีศาจ
"อึก..ปล่อยนะจองกุก" จีมินดิ้นเมื่อเริ่มถูกคุกคามจากร่างสูง ร่างบางถูกดันติดกำแพงตามด้วยร่างหนาที่ตามเข้ามาประกบบดเบียดจนแผ่นอกแนบชิดกันจนแทบหายใจไม่ออก
"ตอนนี้ยังไม่ทำอะไรหรอก ไปแต่งตัวแล้วออกไปข้างนอกกับฉัน" จองกุกผละออกไปนั่งรอที่โซฟา จีมินรีบวิ่งเข้าไปในห้องนอนของตนแล้วล็อคประตูทันที
น..น่ากลัวที่สุด ผู้ชายคนนี้
หลังบางพิงประตูพร้อมกับหายใจถี่จนได้ยินเสียงหัวใจเต้นตึกตักในอก
"รีบแต่งตัวดีกว่า ไม่งั้นคงได้พังห้องเข้ามาแน่ๆ" ร่างบางถอนหายใจแล้วเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วรีบแต่งตัวให้ไวที่สุดเท่าที่จะทำได้
...บอกจะไปข้างนอกงั้นหรอ เขาจะพาเราไปที่ไหนกันนะ ขออย่าให้เป็นที่ๆน่ากลัวก็แล้วกัน
_______________________________
