Should I do ?

[part8]

ร่างบางยังคงมีไข้ขึ้นสูง จองกุกเปลี่ยนเจลแปะหน้าผากให้ใหม่พร้อมกับใช้ผ้าชุบน้ำอุ่นเช็ดไปตามร่างกายเพื่อช่วยให้ไข้ลดลง ผิวขาวเนียนขึ้นสีระเรื่อจากพิษไข้ ริมฝีปากสีชมพูเผยอเล็กน้อย
เสียงลมหายใจสม่ำเสมอของจีมินเริ่มทำให้จองกุกรู้สึกกระอักกระอ่วนแปลกๆ

...บ้าเอ้ย นี่คนป่วยนะช่วยละเว้นก่อนได้มั้ย!จิตใต้สำนึกด้านดีพูดขึ้นเสียงดังในความคิดของ
จองกุก แต่ถึงกระนั้นจิตสำนึกด้านชั่วร้ายกลับหลอกล่อที่จะให้เขาจัดการร่างบางตรงหน้าตามที่ใจต้องการซะ
ความคิดด้านดีและด้านไม่ดีตีกันไปมาวุ่นวายอยู่ในสมองจนจองกุกต้องสะบัดหัวแรงๆเพื่อไล่มันออกไป
จีมินในตอนนี้ทั้งอ่อนแอไร้กำลัง ไม่มีทางที่จะต่อต้านเขาได้ด้วยซ้ำไป
แต่มันแปลกที่จองกุกตามปกติคงจะไม่สนใจและทำแบบเอาแต่ใจตัวเองไปแล้ว ไม่รู้ว่าเพราะอะไรครั้งนี้เขาถึงได้ลังเลที่จะทำมิดีมิร้ายร่างบาง

ในขณะที่จองกุกกำลังเช็ดตัวให้ร่างบางอยู่นั้น ก็เกิดเสียงที่ชวนหลงไหลขึ้น!
"อือ.." เสียงหวานครางในลำคอเมื่อผ้าขนหนูลากผ่านแผ่นอกลงไปที่หน้าท้อง
"อึก..!" จองกุกกัดฟันแน่นแล้วพยายามเช็ดตัวให้อีกฝ่ายต่อแต่เพราะมือสั่นเลยทำให้นิ้วไปสะกิดเข้าที่ยอดอกสีชมพูเข้าจนคนหน้าสวยร้องออกมา
"อ๊ะ~!"

ผึงง..!!
เส้นความอดทนของจองกุกถึงกับขาดสะบั้นลงทันที มือหนาทิ้งผ้าขนหนูในมือแล้วค่อยๆขึ้นเตียงคลานมาคร่อมร่างบาง จีมินเมื่อรู้สึกว่าเตียงยุบจึงลืมตาที่หนักอึ้งขึ้นมาและพอเห็นว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้นก็เบิกตากว้าง
"จ..จองกุกก!"
"จีมิน..."
มือหนาเกลี่ยแก้มนิ่มช้าๆอย่างเบามือก่อนที่นิ้วโป้งจะมาหยุดที่ริมฝีปากอิ่ม นิ้วใหญ่เกลี่ยบดคลึงริมฝีปากนุ่มนิ่มช้าๆราวกับต้องมนต์สะกดบางอย่าง
ตาคู่สวยช้อนมองร่างหนาแววตาสั่นระริกแลดูน่าสงสารนั้นทำให้จองกุกรู้สึกว่าร่างที่อยู่ตรงหน้านี้ช่างมีเสน่ห์เหลือเกิน

"อย่าทำฉันเลยนะ! ตอนนี้ช่วยละเว้นฉันด้วย อึก!"
ยังไม่ทันขาดคำร่างบางก็ตัวสั่นสะท้านเพราะริมฝีปากร้อนของร่างสูงไล่แต้มและขบเม้มทำรอยอย่างเชื่องช้าเลื่อนจากที่ลำคอไปจนถึงไหล่
"นายไม่มีสิทธิ์เรียกร้องอะไรทั้งนั้น!!"
"อ๊ะ! อื้อ..จ...จอง..กุก" แม้ใจจะไม่ต้องการหรือไม่เต็มใจเพียงไหนก็ตามแต่ทว่าร่างกายมันกลับทรยศ จีมินแอ่นร่างเข้าหาสัมผัสจากจองกุกอย่างอ่อนแรงและทรมาน ณ เวลานี้เขาไม่สามารถต่อต้านอะไรได้เลย ซึ่งก็ไม่ต่างจากปกติเท่าไหร่เพราะว่าเขาก็ไม่เคยต่อต้านชายคนนี้ได้สำเร็จเสียที

|
|
|
|
|

แทฮยองที่กำลังเดินออกมาจากตึกโรงพยาบาลเอกชนแห่งนึงอย่างเคร่งเครียดพร้อมกับซองเอกสารสีน้ำตาลขนาดใหญ่ เขาเดินมาในลานจอดรถพร้อมกับเปิดซองเอกสารนั้นดูก่อนที่จะทรุดนั่งลงข้างรถคู่ใจของตัวเองอย่างหมดแรง
"หมดหวังแล้วสินะ เวลาใกล้จะหมดแล้วด้วย.." รอยยิ้มข่มขื่นปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อคมคาย นัยน์ตาสีนิลมองรูปเอ็กซเรย์ที่ตกเกลื่อนอยู่บนพื้นด้วยสีหน้าว่างเปล่า
"จะให้พวกนั้นรู้เรื่องไม่ได้โดยเฉพาะ..ยุนจี"
ถึงแม้ว่าแทฮยองจะมองยุนจีเป็นเพียงแค่น้องคนนึงโดยที่ไม่ได้รู้สึกรักหรือชอบเลยก็ตาม แต่เขาก็รู้มาตลอดว่าคนตัวเล็กคิดกับเขายังไง เพราะฉะนั้นเขาจึงจำเป็นต้องตัดไฟตั้งแต่ต้นลมเพราะไม่อย่างนั้นคนตัวเล็กคงจะต้องเจ็บมากกว่านี้ ถึงแม้ว่าจะต้องใช้วิธีการต่ำๆด้วยการคบหลอกๆกับจีมินที่เป็นเพื่อนสนิทของยุนจี
แม้ว่าจะต้องขอให้เพื่อนหักหลังเพื่อนก็ตามที...
'จีมิน ฉันขอโทษที่ทำให้นายต้องเจ็บนะ..' เพราะเขารู้ดีว่าการที่ต้องหักหลังเพื่อนรักของตัวเองมันเจ็บขนาดไหน น้ำตาของชายหนุ่มไหลรินลงมาเป็นสายพร้อมกับเสียงสะอื้นที่เขาพยายามกักเอาไว้ มือหนากุมอกข้างซ้ายแน่นด้วยความเจ็บปวด

......อีกไม่นานเรื่องทุกอย่างก็จะจบลงแล้ว
จะไม่มีใครต้องมาทรมานเพราะเขาคนนี้อีกแล้ว

_______________________________