Should I do ?

[part9]

-ณ โรงพยาบาลที่ยุนจีพักฟื้นอยู่-

"เป็นอะไรรึเปล่าสีหน้าไม่ดีเลย?" ยุนจีเอ่ยด้วยความฉงนเมื่อเห็นร่างสูงท่าทางแปลกๆ แทฮยองส่ายหน้า
"ไม่มีอะไรหรอก แค่นอนไม่พอเลยเหนื่อยๆ" เขาโกหกออกไปทั้งๆที่รู้สึกเจ็บข้างในอกจนเริ่มเก็บอาการไม่ได้
เม็ดเหงื่อมากมายเริ่มผุดขึ้นบนผิวสีเข้มราวกับคนเพิ่งผ่านการออกกำลังกายแบบมาราธอนมาไม่มีผิด
"ให้เรียกหมอมั้ย ฉันว่ามัน..." มือบางกำลังจะกดกริ่งเรียกพยาบาลแต่ก็ถูกมือหนาคว้าเอาไว้
"ไม่เป็นไรจริงๆยุนจี เดี๋ยวฉันขอไปห้องน้ำก่อนนะ" แทฮยองยิ้มให้แล้วเดินเข้าห้องน้ำในห้องผู้ป่วยพิเศษไป
'แทฮยองเหมือนมีอะไรกำลังปิดบังเราอยู่เลย' ใบหน้าน่ารักมองไปทางห้องน้ำด้วยความรู้สึกเคลือบแคลงใจ
...เขาต้องมีเรื่องอะไรที่ไม่อยากบอกให้ใครรู้อยู่แน่ๆ
"อึก.. แฮ่กๆ" มือหนากำอกซ้ายแน่นพลางจิกลงไปอย่างแรงก่อนที่จะทรุดลงนั่งหลังพิงกับประตูห้องน้ำ
สีหน้าเจ็บปวดแสดงออกมาอย่างชัดเจนแต่ถึงกระนั้นก็ยังกัดริมฝีปากตัวเองเพื่อกั้นเสียงเอาไว้ไม่ให้ผิดสังเกตุ
"เวลาของฉันใกล้หมดลงทุกทีแล้วสินะ..." แทฮยองยิ้มพลางมองตัวเองผ่านกระจกบานใหญ่ด้วยความรู้สึกสมเพชตัวเองที่เกิดมาแล้วอวัยวะภายในร่างกายดันไม่สมประกอบ
....ตัวเขานั้นเป็นโรคลิ้นหัวใจรั่วมาตั้งแต่เด็กๆแต่ว่าเรื่องนี้เขาปิดเป็นความลับต่อทุกคนไว้ แม้กระทั่งยุนจี
มีเพียงจีมินคนเดียวเท่านั้นที่รู้ความลับนี้
เพราะว่าเขาไม่ต้องการให้ยุนจีที่ชอบเขาอยู่ต้องมารับรู้ว่าเขามีโรคร้ายที่พร้อมจะคร่าชีวิตตัวเองได้ตลอดเวลา เขาไม่อยากให้ยุนจีเสียใจ ตอนเขาจากไป..
ทางบ้านของแทฮยองเองก็พยายามช่วยหาทางออกให้ด้วยการรับบริจาคหัวใจจากผู้ใจบุญมีจิตกุศล
แต่ก็แน่ล่ะ!
หัวใจเป็นอวัยวะสำคัญที่ไม่ใช่ว่าจะหาคนมาบริจาคให้ได้ง่ายๆ มันไม่เหมือนกับตาหรืออวัยวะอื่นที่จะหามาได้ในเวลาอันสั้นแบบนี้ นับวันรูรั่วที่หัวใจของชายหนุ่มก็เริ่มขยายกว้างขึ้นทุกที เวลาแทบไม่เหลือแล้วเพราะแบบนั้นเขาถึงได้ตัดสินใจบอกเรื่องนี้กับจีมินแล้วช่วยกันสร้างแผนขึ้นโดยเขาสองคนเป็นแฟนกันปลอมๆ อย่างน้อยยุนจีจะได้ไม่ต้องเสียใจมากและจะได้ตัดใจไปจากเขาไวๆ แต่ทว่าเรื่องมันกลับผิดจากที่คาดเอาไว้เมื่อยุนจีเสียใจที่คิดว่าจีมินหักหลังคบกับคนที่ตนแอบชอบจนทำให้เกิดอุบัติเหตุ ถึงแม้ว่าตอนนี้จะให้อภัยไม่ถือโทษโกรธอะไรก็จริงทำให้ร่างสูงยิ่งรู้สึกผิดที่ต้องทำร้ายคนตัวเล็กซ้ำแล้วซ้ำเล่า